Me pushtimin e Shkodrës dhe gjithë Arbërisë nga osmanët, një numër i madh arbërorësh u larguan nga atdheu i tyre për të gjetur strehim në Perëndim. Fati i humanistit të njohur shqiptar, Marin Beçikemit, nuk ishte i ndryshëm.
Me arritjen e Beçikemit në Venedik, ai shkroi një poemë për Dozhën, të cilën e lexoi para tij në vitin 1489, me qëllim të gjente mbështetje ekonomike ndërkohë që vazhdonte studimet. Dorëshkrimi i Beçikemit, ku faqja e parë i kushtohet Dozhës, ruhet në Berlin dhe është i shkruar në latinisht. Përkthimi i tekstit është:
“Përshëndetje! Ty që gjithmonë të kanë brengosur dhimbjet e heshtura të Shkodrës, kryetar i shkëlqyer i Venecianëve, princ shumë i denjë.
Ti ki mëshirë e priti zëmërgjërë dhe dëgjona neve me dashamirësi, shpëtuam nga Turqit të ndjekur me çdo lloj armiqësie si në tokë dhe në det, neve që kemi pësuar mizoritë e tmerrshme të armëve e shumë rreziqe si dhe flakët e panumërta të luftrave, ç’mëndurinë e tërbimeve, çdo lloj paudhësie ose egërsie, ashpërsi, keqtrajtim, dënim, trishtim e ankth, e na përkrah neve të mjerëve me ndihma dhe dhurata të vazhdueshme. Oh çfarë mjerimi, ne emigrantët nuk kemi asnjë mundësi tu shprehim denjësisht mirënjohjen, as të gjithë njerzit e Arbërisë, kudo që janë, të cilët të shpërndarë në të gjithë botën, ruajnë plagën në zemrën e pikëlluar për atdheun e humbur, duke mbartur psherëtimat në natën e qetë ku lotët i rrjedhin pa pushim duke lagur mollëzat dhe gjoksin, duke i rënë kokës me grushta e duke çjerë fytyrën. Në gjithë këtë trishtim, e vetmja ringjallje mbetet nga shpirtmadhësia juaj hyjnore, më e ëmbël se çdo mjalë, e nga pozita juaj e vertëte si Ylli i Shpëtimit!
Elozhe modeste për Shkodranët dhe quaji të lumtur ata që përpara mureve të Shkodrës ranë duke luftuar përpara syve të baballarve, dhe ata që shikojmë se kanë shpëtuar nga ai shkatërim, shumë të pakët (kështu deshin Hyjnitë) nga çdo grup.”
