Nga Etnor Canaj
“L’Annona Sacra/Anona e Shenjtë”
Toka e thellë e fushave kartagjenase (Tunizia e sotme) ishte aq pjellore, thotë Plini, sa në kohën e Augustit, prokurori i tij i dërgoi një tufë gruri të përbërë nga jo më pak se katërqind kallinj. Rëndësia e Kartagjenës si furnizuese e drithit në Romë u njoh që në vitin 68, kur, pasi u kryengrit kundër Neronit, prokonsulli Makro ndaloi anijet e ngarkuara me drithëra të çmuara në portet afrikane dhe kryeqyteti u kërcënua për muaj të tërë nga uria.
Furnizimi me drith dhe kryesisht grurin prej brigjeve kartagjenase drejt Romës vazhdoi të paktën deri në shek. V-VI.
Krizën më të thellë në furnizimin me grurë Roma e njohu gjatë kohës kur Genseriku, mbreti i Vandalëve dhe Alanëve, i cili, mbasi pushtoi Afrikën veriore duke nisur prej vitit 429, ndoqi një politikë të mirëfilltë shantazhuese nëpërmjet urisë kundrejt Romës. Mbasi mori nën kontroll jo vetëm territoret mauritane dhe brigjet afrikane veriore, por edhe dy hambarët më të mëdhenjë të grurit në këto territore, nisi një politikë shantazhi dhe kërcënimi duke i kërkuar sa më tepër ar dhe metale të çmuara Romës.
Roma u detyrua të paguaj ndër sasitë më të mëdha të historisë së vet në këmbim të grurit mbajtur peng prej Genserikut.
Genseriku shfrytëzoi këtë dobësi romake në favor të qëllimeve dhe ambicive që kishte duke arritur të shkojë edhe më larg: Kartagjena kthehet në kryeqëndrën e tij të cilën e sundoi për të paktën tridhjet vjet duke kontrolluar në të njëjtën kohë gjithë mesdheun nëpërmjet shantazhit dhe piraterisë.
Hapi i radhës sigurisht do ishte Roma të cilën e plaçkiti duke nisur prej vitit 455.
Aq e varur ishte Roma prej grurit kartagjenas sa arriti deri aty duke e hyjnizuar si “Anona e Shenjtë”, e cila përshkruhej si një grua e lulëzuar me shpatulla dhe krahë të zhveshur, një gjysmëhënë mbi flokë dhe një brirë në dorë.
