Në male të Drenicës, mes krismash dhe thirrjesh për liri, u shkrua një histori dashurie dhe trimërie. Azem Galica, burri i hekurt i maleve, nuk luftonte i vetëm. Pranë tij, me jelekun mbushur plot fishekë dhe me një guxim që sfidonte vdekjen, qëndronte Shotë Galica.
Martesa e tyre ishte një pakt i shenjtë lufte; Shota zgjodhi pushkën përpara vatrës dhe u bë e para grua që luftoi krah për krah me burrat. Askush nuk i numëronte aksionet e tyre, por flitej se ata kishin dhënë zemrën në më shumë se shtatëdhjetë beteja.
Më 1919, lufta u ndërpre nga një gëzim i shkurtër: lindi Bejta i Vogël. Mirëpo, Azemi e dinte se liria ishte ende larg, dhe fëmija i tyre, lindur në male mes acarit, e humbi jetën shpejt. Ky ishte çmimi i tmerrshëm që pagoi kjo familje e vogël për idealin e madh.
Kur Azemi ra më 1924, plaga ishte e thellë, por Shota nuk u thye. Ajo mori shpatën dhe udhëhoqi vetë çetën, duke ndjekur thënien e saj: “Jeta pa dije është si një luftë pa armë.” Ajo vazhdoi, pavarësisht se kishte lënë në fushën e nderit njëzet e dy pjesëtarë të familjes së saj.
Në fund, e vetme dhe e lodhur, u tërhoq në Shqipëri. Heroina që theu dy perandori, nuk i mbijetoi dot mjerimit. Shota Galica vdiq në varfëri më 1927, duke lënë pas një histori të pathyeshme për idealin dhe sakrificën.
