Poezi për një portret që mbeti në gjysmë!
Një portret u nis, por nuk u mbarua,
Në kornizën e boshllëkut mbeti ngjyrë e paqartë.
Brushat u ndalën, si fjalët që s’kanë kuptim,
E fytyra mbeti mister, pa sy dhe pa shpirt.
Gjysmë hije, gjysmë dritë, atje ku s’kishte fund,
Mbi letrën e zbrazët, një shikim pa kuptim.
Po si mund të përshkruash një jetë që nuk është ende,
Kur dora ndalon, e pika ngjyrë hesht?
Ndoshta portreti është vetë jetës pamundësia,
Të qëndrosh në hapësirë, pa arritur asnjëherë.
Një ëndërr e paplotë, një rrugë pa fund,
Një jetë që nën hijen e saj mbetet e humbur.
Apo ndoshta, portreti është një heshtje,
Një dritë që shuhen para se të shfaqet.
Po ajo që duhej të ishte, ajo që duhej të ishte,
Mbeti e patjetërsuar, si një buzëqeshje pa buzë.
-Zana Islami-Inforculture-Trungu