Bilal Rukia, nga Gusmari i Tepelenës, foto rreth 1910.
I vrarë pabesisht nga andartët grekë gjatë periudhës kur po punohej për hapjen e shkollave shqipe, përfundoi edhe Bilal Rukia, i cili shkonte shpesh në Manastir, Manastiri i alfabetit shqip për të ushqyer e mbajtur shkollat shqipe me abetare dhe me lajme patriotike. Lajme nga patriotët përtej detit ky misionar i gjuhës shqipes, i cili mbante me vete abetaret e shtypura në Bukuresht apo tjetërkund dhe ushqente frymë atdhedashuri te fëmijët e rinia shqiptare e maleve të Kurveleshit.
Bilal Rukia, ka qënë pjesmarrës në kongresin e Manastirit ku I ishte i përkushtuar shpirtërisht për shpërndarjen e gazetave e shkrimeve shqip në Spile e Himarë, me qëllimin e mirë që lajmet e ardhura përtej detit, prej patriotëve rilindas në kolonitë shqiptare të Bukureshtit, Sofjes, Stambollit, Argjentinës, Amerikës e gjetkë, t’i merrnin e lexonin edhe shqiptarët brenda vendit, ku të zgjohej ndërgjegjia kombëtare. Gusmar, Lekdush, Progonat, Rexhin e Nivicë, ishin vatra të nxehta patriotizmi, pavarsisht se sot del ndonjë mohues i gjakut të të parëve dhe thotë se Progonati ka qenë grek për të përfitur ndonjë pension.
Bilali u vra në fushën e Vanovës, në lartësitë e Pilurit. Dora e andarëve grek ishte pas vrasjes si atentat ndaj gjuhës shqipe. Varr nuk ka. Ka vetëm kontribut e kujtesë në shpirtin e kombit për këtë hero i gjuhës shqipe.
