Natë e fatit të bardhë!

Ishte pranverë e vitit 1992 dhe pas mesnatës merr ndërrimin e rojës Fahriu, i cili bënte roje me shumë kujdes, diku rreth orës dy të mëngjesit, Ai dëgjon tri të shtëna duke parë edhe shëndritjen e skuqur të qiellit nga plumbat ndriçues dhe në at moment Ai vjen shpejt te dritarja e odës, më thërret qe te dalë jashtë, e marr automatikun dhe shpejtë e shpejtë  dal tek Ai,  pa humbur kohë nisi  të më tregoi se disa të shtëna u dëgjuan dhe plumbat ndriçues u panë në qiell në drejtimin e rrugës qe vinte nga Skenderaji drejt stacionit të Dashecit!

Duke biseduar me të për 15 minuta se çka mund të ishte ajo, kur sërish u dëgjuan tri të shtëna me plumba ndriçues të kuq,  pas pak edhe një e shtënë nga ana lindore në drejtim të rrugës për Vushtrri. Atëher u alarmova pasi që nga ana e Vushtrrisë ishte terreni me bjeshkë bukur të larta dhe radiolidhjet mund të mosfunksinojnë, ndaj edhe mendova se e paskan lënë që përmes krismave dhe sinjaleve të kordinohen për rrethimin e shtëpisë time,  i them që t’i zgjoj nga gjumi vëllezërit e mi, kushëririn Ademin dhe dajën Fatmirin me të cilët kishim nejtur duke biseduar deri vonë.

Pa vonesë të gjithë ata u grumbulluan rreth meje dhe j’u tregoj për situatën j’u dhanë edhe udhëzimet për vijën mbrojtëse në dy drejtime sipas rrugëve, njërën vijë te rruga që vjen në drejtim të hyrjes në oborr dhe tjetrën vijë në rrugën që shkonte për Qirez nga ku mund te hynin prej pjesës  së poshtme të shtëpisë, i’u them që i pari do të shtije unë, pastaj ju varësisht nga situata!

Të parët ishin Hamza në krahun e djatht ishte Samiu, pas tyre Ademi e Fadil Kodra, Ilazi dhe Rafeti, dhe në fund Sahit Jasharin dhe Besim Rama.

Pasi u qetsuam, si me shaka po më thot vëllau Ruzhdiu, “të lumtë që je kanë i durueshëm, se kujtova qe t’u blloku arma ose ja ke mbathur”.