Versione dhe skenarë të vetëshkatërrimit: Prostituta, tradhtia e mikut, dëshpërimi.

Vincent van Gogh konsiderohet si një nga piktorët më të mëdhenj të të gjitha kohërave. Por sa ishte gjallë, nuk ishte gjë tjetër veçse një artist i mënjanuar që përjetonte vazhdimisht përçmim dhe përbuzje. Historia e tij e jetës është e mbushur me ngjarje tragjike.

Ngjarja e veshit të prerë është aq e përhapur sa flirton me kufirin e legjendës urbane. Por është plotësisht e vërtetë. Ajo që ende diskutohet është se çfarë e shtyu piktorin të vetë-gjymtohej.

Sipas versionit zyrtar, më 23 dhjetor 1888, shpërtheu një sherr i madh midis Van Gogh dhe shokut të dhomës dhe mikut të tij më të mirë, Paul Gauguin. Gjatë përleshjes, Gauguin i tha se po largohej nga shtëpia. Në fakt, paketoi gjërat e tij dhe shkoi të njëjtën natë për të fjetur në një hotel. Qëndrimi i tij e lëndoi shumë Van Gogh, i cili tashmë kishte një psikikë të rënduar. Rrëmben një brisk dhe preu një pjesë të veshit. Më pas e mbështolli me një peshqir, shkoi në bordello dhe ia dhuroi prostitutës së tij të preferuar.

Megjithatë, sot, 130 vite pas vdekjes së tij, studiuesit dhe historianët modernë kundërshtojnë versionin e mësipërm.

Arsyet familjare.

Sipas autorit dhe studiuesit Martin Bailey, më 23 dhjetor 1888 Van Gogh mori një letër nga vëllai i tij që e informonte se do të martohej me Jo Bonger, një grua që më parë e kishte refuzuar. Lajmi befasoi dhe tronditi piktorin, i cili kishte frikë se vëllai i tij nuk do të mund ta mbështeste më financiarisht. I rrënuar psikologjikisht dhe i zhgënjyer nga dështimi i tij si piktor, rrëmbeu një brisk dhe preu veten.

Një teori e ngjashme, e përparuar nga studiues të tjerë, thotë se vetëlëndimi ishte një përpjekje e fundit për të tërhequr vëmendjen e nënës së tij.

Deri në vdekjen e tij, Van Gogh kishte arritur të shiste vetëm një pikturë. Gjatë gjithë jetës së tij, njohja e tij artistike ishte e barabartë me zero. Specialistët dhe jo specialistët i kalonin punimet me indiferencë. Miqtë dhe të afërmit e inkurajonin të hiqte dorë nga piktura ku e konsideronin të patalentuar. Kështu, ai ishte plotësisht i varur nga familja, financiarisht dhe emocionalisht, sëmundje mendore dhe alkoolizmi.

Teori të tjera parashtrojnë shëndetin e trazuar mendor të piktorit si shkakun kryesor të vetëlëndimit dhe jo ndonjë incident specifik.

Sigurisht, shumë ngjarje mund të kenë kontribuar dhe një e çoi atë në aktin përfundimtar. Por për shumë njerëz, Van Gogh vuante nga epilepsia dhe preu veshin gjatë një konvulsioni të rëndë.

Sipas të tjerëve, krizat që pësoi ishin rezultat i psikozave dhe depresionit maniak. Besohet gjithashtu se ishte bërë edhe alkoolist. Një natë të tillë, kur u bashkuan varësitë dhe çrregullimet, piktori rrëmbeu briskun dhe preu veshin.

Shtëpia publike.

Teoria se pasi preu veshin, shkoi në bordellon lokale për t’ia dhënë një prostitute nuk është krejtësisht e pabazuar.

Sipas një letre që i dërgoi vëllait të tij një vit më vonë, Van Gogh përmendi se ai me të vërtetë i kishte dhuruar gjymtyrën e prerë një vajze.

Mirëpo, Bernadette Murphy, autore e librit “Van Gogh’s Ear: The True Story”, pas vitesh kërkimesh, zbuloi se kjo vajzë nuk ishte prostitutë, por një vajzë 18-vjeçare e një fermeri vendas që punonte si kamariere. në bordello.

Gabrielle Berlatier, siç është emri i saj, së fundmi ishte sulmuar nga një qen i tërbuar që për pak sa nuk i mori jetën. Gjurmët e kafshimit dukeshin në lëkurën e saj dhe paga e saj nga azili mjaftonte vetëm për të paguar terapinë.

Van Gogh, i cili e njihte vajzën, ishte i mërzitur. Sipas një ekstremi, vendimi për të prerë veshin ishte një veprim simbolik. Donte t’i jepte asaj një pjesë të mishit të tij.

Thuhet gjithashtu se vajza sapo hapi dhuratën dhe pa veshin e prerë, i ra të fikët. Ndoshta ka versione dhe histori të tjera. Me kalimin e kohës dhe për sa kohë vepra e tij u njoh, të gjithë donin të hetonin psikikën e tij. Talentin dhe pasionet e tij. Demonët dhe pasionet e tij. Aq sa nuk u kujdesën për të sa ishte gjallë, u kujdesën për të kur iku nga kjo botë.

Më 27 korrik 1890, u vetë-qëllua në gjoks dhe vdiq dy ditë më vonë, por edhe vdekja e tij mbetet një rast i pazgjidhur edhe sot e kësaj dite. Vitet e fundit, versioni mbizotërues është se Van Gogh u qëllua aksidentalisht nga dy djem të cilët po luanin me një armë të prishur. Ai vetë kurrë nuk i dorëzoi te autoritetet, thjesht e pranoi plagosjen e tij me mirënjohje pasi vdekja e tij e afërt do ta shpengonte nga një jetë e padurueshme.

Por ka më shumë gjasa që ai të dëshironte t’i jepte fund jetës dhe vuajtjes së tij. Kur u pyet pak para vdekjes nëse kishte tentuar vetëvrasjen, ai u përgjigj: “Trupi është imi dhe jam i lirë të bëj çfarë të dua me të.kur të dua.” Dhe kur mjeku i tij i tha disa orë para se të vdiste se po përpiqej t’i shpëtonte jetën, ai u përgjigj: “Atëherë më duhet ta bëj përsëri…”

Pra, ai çast i jetës së tij, me fashën në vesh, me vështrimin e trishtuat dhe të dëshpëruar, ishte diçka që Vincent Van Gogh nuk donte ta harronte. Në autoportretin e tij përshkruan gjithçka që mendonte se ishte, gjithçka që e mundonte, robërinë dhe ankthin e tij për sëmundjen që ndjente se i kishte pushtuar mendjen dhe trupin, çmendurinë, dhimbjen, por edhe gjenialitetin e tij. Dhe mbi të gjitha dashuria për artin e tij, të cilin me gjithë vështirësitë në jetë nuk e braktisi kurrë.

Thënie të tij:

“Kam vënë gjithë zemrën dhe shpirtin tim në punën time dhe diku gjatë rrugës kam humbur mendjen.”

“Sa më shumë mendoj për këtë, aq më shumë kuptoj se nuk ka art më të madh se të duash.”

“Së pari ëndërroj pikturën time dhe më pas pikturoj ëndrrën time.”

“Njerëzit janë të paaftë për të bërë gjë ndërsa janë të burgosur në atë kafaz të tmerrshëm, por kaq të tmerrshëm. E di që mund të ketë çlirim. Çlirim i vonuar.”

“Çfarë jam unë në sytë e shumicës? Një person i vetmuar, ekocentrik, i pakëndshëm që nuk ka dhe nuk do të ketë kurrë një vend në shoqëri.”

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here