Aforizma nga LEON TOLSTOI (1828-1910)
Të gjithë mendojnë për ndryshimin e botës, por askush nuk mendon për ndryshimin e vetes.
Dy luftëtarët më të fuqishëm janë durimi dhe koha.
Arti nuk është një punëdore, ai është transmetim i ndjenjës që artisti ka përjetuar.
Nëse dëshiron të jesh i lumtur, ji.
I vetmi kuptim i jetës është t’i shërbesh njerëzimit.
Njeriu mund të jetojë dhe të ketë shëndet pa i vrarë kafshët për ushqim; kështu që, nëse ai ha mish, ai merr pjesë në mbytjen e kafshës për hir të urisë së tij.
Nuk ka madhështi atje ku nuk ka thjeshtësi, mirësi dhe të vërtetë.
Ndryshimet në jetën tonë duhet të vijnë nga pamundësie e të jetuarit ndryshe përveç se në pajtim me kërkesat e ndërgjegjes sonë jo nga vendimet tona mendore në përpjekje për një formë të re të jetës.
Gjithçka, çdo gjë që e kuptoj, unë e kuptoj vetëm për shkak të dashurisë.
Muzika është stenografia e emocionit.
Unë rri në shpinën e njeriut, duke e ngarë atë dhe duke e bërë të më mbartë mua, dhe prapë e siguroj veten dhe të tjerët se më vjen shumë keq për të dhe dëshiroj ta lehtësoj atë në çdo mënyrë tjetër – përveç që të rri në shpinën e tij.
Gëzimi mund të jetë i vërtetë vetëm nëse njerëzit e shikojnë jetën e tyre si një shërbim dhe kanë një synim të përcaktuar të jetës jashta vetvetes dhe lumturisë së tyre personale.
Jeta e vërtetë jetohet kur ndodhin ndryshime të vockëla.
Një nga kushtet e para të lumturisë është që lidhja midis Njeriut dhe Natyrës të mos prishet.
Në emër të Zotit, ndal një çast, ndërpreje punën tënde, dhe shiko rrotull vetes.
Ne humbëm sepse i thamë vetes sonë se humbëm.
E vërteta, si floriri, do parë jo nga përmasat, por duke ia hequr asaj gjithçka që nuk është flori.
Lufta është kaq e padrejtë dhe e shëmtuar sa që të gjithë ata që e bëjnë atë duhet të përpiqen të dëgjojnë zërin e ndërgjegjes brenda tyre.
E gjithë dhuna përbëhet nga disa njerëz që i detyrojnë të tjerët, nën kërcënimin e torturës dhe vdekjes, për të bërë atë që ata nuk duan ta bëjnë.
Të gjitha familjet e lumtura i ngjasojnë njëra tjetrës, asnjë nga familjet e palumtura nuk i ngjason njëra tjetrës.
As në luginën e hijes së vdekjes dy dhe dy nuk bëjnë gjashtë.
Pa e ditur se kush jam dhe pse jam këtu, jeta është e pamundur.
Mërzia: dëshira për dëshirat.
Qeveria është një shoqatë burrash që na dhunojnë ne të tjerëve.
Historianët janë si shurdhët të cilët iu përgjigjen pyetjeve që askush nuk ua bën.
Dhe të gjithë njerëzit jetojnë, jo nga arsyeja e ndonjë kujdesi ndaj vetes së tyre, por nga dashuria që të tjerët kanë për ta.
Në të gjithë historinë nuk ka luftë që të mos jetë bërë nga qeveritë, vetëm nga qeveritë, pavarësisht interesave të popullit, për të cilin lufta është e shëmtuar edhe kur është e suksesshme.
Trupi ynë është një makinë e të jetuarit. Ai është i organizuar për këtë, kjo është natyra e tij. Lëre jetën të rrjedhë nëpër të dhe lëre atë ta mbrojë veten e saj.
Aq sa shumë njerëz, aq shumë mendje, aq shumë zemra, aq shumë mënyra dashurie.
Sa më i madh të jetë shteti, aq më i gabuar dhe më mizor është patriotizmi i tij, dhe sa më e madhe shuma e vuajtjes mbi të cilën pushteti është bazuar.
Besimi është kuptimi i jetës, ai sens i virtytit sipas të cilit njeriu nuk e shkatërron veten, por vazhdon të jetojë. Është forca që na bën ne të jetojmë.
Ndryshimi kryesor midis fjalëve dhe veprimeve është se fjalët gjithmonë iu shpallen njerëzve për t’i miratuar, por veprimet mund të bëhen vetëm prej Zotit.
Ligji dënon dhe ndëshkon vetëm veprime brenda kufijsh të përcaktuar dhe të qartë; kështu ai i shfajëson, në atë mënyrë, të gjitha veprimet e ngjashme që shtrihen jashtë atyre kufijve.
Ai kurrë nuk zgjedh opinione; ai thjesht vesh gjithçka që është në modë.
Njeriu jeton vetëdijshëm për veten, por është një instrument i pavaetëdijshëm i synimeve historike, universale të njerëzimit.
Lufta, nga ana tjetër, është një gjë kaq e tmerrëshme, sa që asnjë njeri, sidomos asnjë i krishterë, nuk mund të marrë përgjegjësinë e fillimit të saj.
Ne duhet të heqim dorë jo vetëm nga dëshira jonë aktuale për rritjen e shtetit, por ne duhet ta dëshirojmë rënien e tij, dobësimin e tij./ELIDA BUÇPAPAJ
