Ato natyroret – vlerësohen pothuajse po aq sa gurët e çmuar dhe vlera u jepet atyre saktësisht nga mënyra se si krijohen
Goca deti (lat. Ostrea edulis), gocë deti ose goca deti evropiane është një guaskë deti nga familja e gocave (Ostreidae).
Trupi i gocës së detit është shumë i butë dhe për ta mbrojtur atë nga lëndimet, sekreton lëngun dhe vesh pjesën e brendshme të lëvozhgës me të cilën qëndron në trup, transmeton Telegrafi.
Kur diçka hyn në lëvozhgë që mund të dëmtojë trupin e saj të ndjeshëm, siç është një kokërr rëre, goca e detit menjëherë e vesh atë me disa shtresa margaritari – e njëjta me të cilën vesh normalisht pjesën e brendshme të guaskës së saj. Një kokërr e tillë rëre e futur bëhet një margaritar!
Përbërja e margaritarëve
Margaritari është bërë nga sedefi, i cili përbëhet nga karbonat kalciumi dhe që është i ngjashëm me shkumësin.
Margaritari ka një strukturë kristalore dhe përbëhet, si edhe lëvozhga, nga 80 deri në 92% karbonat kalciumi (CaCO3) në formën e tij parësore të quajtur argonit. Përveç kësaj, ai përbëhet nga një formë dytësore e karbonatit të kalciumit, kalcitit dhe ujit.
Kristalet rriten në formën e pllakave dhe janë të shtresuara. Kur margaritari pritet në gjysmë në mes mund të shihni shtresa që duken si unaza pemësh.
Ndihma njerëzore
Njeriu, megjithatë, gjeti një mënyrë për të “ndihmuar” guaskën që të krijojë një margaritar, duke futur një kokërr të imët rëre ose copa margaritari në të.
Pas dy ose tre vjetësh, guaska nxirret nga uji dhe një margaritar nxirret prej saj. Ky proces quhet “rritja e margaritarëve” dhe zakonisht nuk jep margaritarë të përsosur si ata që dalin plotësisht natyrshëm.
Synimi drejt përsosjes
Në Japoni, gjetën një mënyrë për të prodhuar forma të përsosura të “margaritarëve të rritur”. Një substancë që inkurajon gocat e detit të krijojnë margaritarë injektohet direkt në trupin e saj. Është një ndërhyrje kirurgjikale shumë e ndjeshme dhe delikate e cila kërkon kujdes dhe aftësi ekstreme, sepse trupi i gocës nuk guxon të dëmtohet as më i vogli.
Fakte interesante
– Perla më e madhe në botë peshon 6.37 kg dhe vlerësohet në më shumë se 30 milion dollarë amerikanë. Ajo u gjet në Filipine në vitin 1934 dhe u quajt “Lao-Cea”. Guaca që e bëri atë i përket specieve Tridacna gigas (tridakna gjigante).
– Dihet se perlat e vërteta janë shumë të shtrenjta, kështu që shumë njerëz janë të kënaqur me blerjen e perlave të rreme. Francezët kanë një teknikë për prodhimin e margaritarëve të bukur artificial: perlat e qelqit të shpuar janë të veshura me substanca të marra nga guaskat e ndritshme të disa peshqve, dhe pjesa e brendshme e perlave është e mbushur me dyllë.
– Perlat Akova rriten në guaskat e Japonisë dhe Kinës. Ato njihen për shkëlqimin dhe bukurinë e tyre unike dhe janë në madhësi 5 deri në 11 milimetra. Spektri i ngjyrave të këtyre perlave shkon në tonet pastel – nga krem, e bardhë, rozë dhe ari në hije gri -blu. Përndryshe, perlat akova kanë shkëlqimin më të fortë midis perlave të kultivuara.
– Forma e perlave nuk ka pse të jetë plotësisht korrekte, por më të vlerësuarat janë ato që janë sferike ose në formë loti, të cilat janë mjaft të rralla. Ato mund të jenë të bardha, por edhe të zeza, si dhe në hije kalimtare. Njihen gjithashtu rozë, blu, të verdhë, jeshile dhe vjollce.
/Telegrafi/
