Shoqëria shqiptare ka qenë deri vonë e “p ushtuar” me tradita por edhe p aragjykime për mënyrën sesi gratë dhe vajzat trajtohen karshi burrave. Sidomos në zonat rurale, gratë ishin qartazi të s hpërfillura në hierarkinë e rëndësisë dhe trajtimit shoqëror, sjellje kjo e kodifikuar edhe në dokumente “ligjore” që përcaktonin rregullat e marrëdhënieve ndërnjerëzore. Një ndër këto tradita ishte dhe ajo që një grua nuk mund të ectë para ose bashkë me burrat por vetëm prapa tyre gjatë një rrugëtimi, transmeton lexo.com.al.
Kjo traditë është kodifikuar dhe arsyetuar edhe në Kanunin e Dibrës ku thuhet se gratë e një shtëpie duhet të kenë një burrë përpara tyre kur ecin dhe ato mund të përcillen brenda fshatit vetëm nga një djalë i ri që nuk është në moshë për të mbajtur a rmë. Përtej dimensionit d iskriminues për rolin e grave në shoqërinë shqiptare, ky gjest ka dhe një shpjegim mjaft racional parimor. Në kanunet e ndryshme shqiptare ky rregull arsyetohet edhe për faktin se një grua pra një burri është një mburojë natyrale për atë qe e drejton nëpër rr eziqet e rrugëtimit pasi një grua nuk mund të v ritet kurrsesi dhe për asnjë arsye. Kështu edhe burri para saj nuk mund të v ritej prapa krahëve gjatë një pritjeje të mundshme. Prapa kësaj tradite në dukje d iskriminuese fshihet qartë edhe një kod mjaft fisnik edhe etik që gratë nuk mund të prekeshin.
