Peng Ndërimi
Luigj Gurakuqit
1909
– Poezi nga Gjergj Fishta

I kandshëm a’ e plot shije
Nja’ i lehtë zhumhur qi gurra
Ep tue gurgullue npër hije
E nëpër rrajë e curra,
Ka’ e argjantë lugjeve ulet
E puthë përmallshēm lulet,
Qi si n’pasqyrë – rrijnë n’amë t’asaj tu ‘u kqyrë.

Asht edhe i butë e kamdshëm
Nja ‘i ambli fllas eret,
Qi ka i qetët e i erandshëm
Fryn nëpër ag prendveret;
Me landë shkon tue zhablluem
Ase me gji t’rituem
Prej voeses s’qielles – të ndonji drandofilles.

Ma e mabël, por, asht fjala
E njaj miqsis s’vërtetë,
Qi, kur t’na marrë vala
E pellgut t’zi t’ksaj jete,
Tue na ngushtue ndër gjire,
E ndijm, e qi fatmire
Zemra na i kallē – me nji shpëresë të gjallë.
Po, o Gurakuq, për mue
E larta fjala e jote,
Qi me Vargnim m’ke çue,
Kur zemra ‘i herë m’ankote,
Për mue kje ajo peng beset
E kje për mue hyll shpreset,
Qi shpirtin m’shndriti – zemërën ma flladiti.

Oh! Po: ajo fjalë ngushllimit
N’zemër ngjashtu m’ka ardhë
Si voesa prej agimit
Qi bjen m’nji lil të bardhē;
E atëbotë, si kah prandvera
Bijn vjollca e lule tjera,
Njashtu mendimet – patën n’mue burime.

Po, atëbotë për atme e fe,
Për punë të hijshme e t’mbara
Zemra ma fort m’u xë;
E ma fort se përpara
Me shpirt un Zanës iu trova,
Edhe njatë burrë këndova,
Qi n’flakë t’barotit – mbet për tokë t’Kastriotit.

Pra, i drejtë në kjoftë se moti
Krejt za’n s’ma qet n’harresë
Fjalës sate (e cilla m’ploti
Zemrën ma t’ambël shpresë,
Shqypnis’ ka për t’i ardhë).
Un me evari – për nderë, po, do t’ia di.

Prandej, për peng miqsijet
Kam da me t’i kushtue
Kto ushtrime poezijet,
Qi ti, (due me shpresue),
N’kurrsend s’ke për t’i ba,
Sado qi s’duhen gja:
Pse m’to pa da – mue mik ti ke me m’pa. /InforCulture.info

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here