Në vitin 1606 Ranuccio I Farnese, Duka i Parmës dhe Piacenzës, priti rreth 300 refugjatë të ikur nga Shqipëria për shkak të shtypjes së osmanëve dhe i vendosi në Boscone Cusani (fshat i Calendasco-s në provincën e Piacenzës), i cili në atë kohë. kohë ishte një ishull i madh në lumin Po.
Në vitin 1670 ende erdhën disa familje refugjatësh nga Shqipëria. Këta, pasi lundruan në detin Adriatik deri në grykëderdhjen e lumit Po, lundruan deri në këtë të fundit derisa arritën në territorin e Castel San Giovanni, komuna e fundit në provincën e Piacenza-s, në kufi me Lombardinë.
Këtu ata u pritën nga Ranuccio II Farnese, nipi i Ranuccio I, i cili i lejoi të vendoseshin në bregun e majtë të Po dhe u ndalën në dy zona të dallueshme, të largëta nga njëra-tjetra jo më shumë se 300 m.; në lokalitetin Pievetta (fraksion i Castel San Giovanni në provincën e Piacenza) u vendos një grup i quajtur “Albanesi” (ky është ende mbiemri i tyre), ndërsa në lokalitetin Bosco Tosca (gjithashtu një pjesë e Castel San Giovanni) një tjetër. u vendos grupi i quajtur “Tosca”, mbiemri i të cilit është ende në modë sot.
Duket se në Pievetta banorët quheshin përgjithësisht “shqiptarët”; ndërsa banorët e Bosco Tosca-s, të cilët e kishin mbajtur më të rezervuar dinjitetin e mbiemrit të tyre “Tosca”, me sa duket nuk donin të ngatërroheshin me “shqiptarët”, sepse pretendonin se vinin nga territoret që i kishin përkitur Skënderbeut dhe se. traditat e vërteta arbëreshe u përcollën vetëm nga toskët.
Dy grupet, të cilat nuk kishin marrëdhënie me njëri-tjetrin deri në fillim të viteve 1900, ndryshonin në dialektin e tyre specifik. Por dallimet midis Toshit dhe Geghit nuk ishin vetëm dialektike, por shfaqeshin edhe në disa elementë etnografikë. Kishte dallime të habitshme midis mënyrës së veshjes së toshëve dhe asaj të gegëve, veçanërisht në veshje.
Toschit mbanin një këmishë prej liri të bardhë të qëndisur, me mëngë të gjera e të shkurtra, të lidhura në bel me një rrip të gjerë të kuq. Pjesa e poshtme e kostumit përbëhej nga një skaj i bardhë me palosje, i quajtur “fustanella” që vishej mbi pantallonat deri tek gjuri; kishin veshur edhe një xhaketë të hapur përpara, mëngët e së cilës vareshin pas shpatullave.
Nga ana tjetër, gegët mbanin pantallona të gjata e të ngushta; në verë e bardhë me buzë të zeza, në dimër e zezë, ose në çdo rast e errët me zbukurime të lehta. Ata kishin veshur edhe një pallto të zezë, të zbukuruar me gërsheta dhe epoleta.
Këta banorë të rinj u dalluan menjëherë për frymën e tyre të pavarur dhe nuk pranuan të punonin për askënd, kështu që, ndërsa gratë i përkushtoheshin qëndisjes dhe thurjes, burrat preferonin punimet e drurit, ndërtonin nallane druri plepi, ishin druvar, peshkatarë, karterë, trafikantë druri, tregtarë të vegjël, mullixhinj dhe mbi të gjitha varkëtarë.
Një nga aktivitetet më të rëndësishme të arbëreshëve ishte ajo e trageteve në lumin Po. Në atë kohë, për të kaluar lumin njerëzit shkonin me platformat lundruese të “kalimtarëve” që si një lavjerrës lëviznin midis dy brigjeve të lumi.
Lokaliteti në anën tjetër të lumit ishte Pieve Bosco Morone (në provincën e Pavias) dhe disa familje nga Pievetta dhe Bosco Tosca u shpërngulën në këtë qytet, duke krijuar kështu vendbanimin e vetëm arbëresh në Lombardi.
Një kuriozitet që i dallonte arbëreshët ishte kulti i të vdekurve: një shami prej liri, një top leshi dhe një monedhë futeshin në arkivolin e të vdekurit, për të paguar tragetin në udhëtimin për në jetën e përtejme. Ky aspekt doli nga zhvarrimet e kryera në kohët e mëvonshme.
Për shekuj këto komunitete kanë mbetur shumë të mbyllura në vetvete dhe të izoluara nga popullsia fqinje, por fakti i të qenit numerikisht të vogla ka çuar po aq në humbjen e përdorimeve dhe traditave origjinale dhe të së njëjtës gjuhë të etërve të tyre.
Aktualisht në Pievetta dhe Bosco Tosca nuk ka mbetur asgjë nga këto zakone të lashta dhe dy dialektet e shqipes nuk fliten më; megjithatë mbiemrat e banorëve mbeten si shenjë e pranisë së shqiptarëve në këto vendbanime “Po”: të gjithë me origjinë toske dhe gegë.
