Me origjinë nga Gjakova e Kosovës, ai u rrit në Prizren, ku familja e tij u vendos në vitin 1941. Ai filloi të aktrojë si gjimnazist në Prizren dhe në Teatrin Popullor Krahinor, sot Teatri Kombëtar. Ai studioi aktrim në Akademinë e Teatrit, Filmit, Radios dhe Televizionit, sot Fakulteti i Arteve Dramatike, Beograd, në vitet 1956–60, duke mësuar serbisht dhe duke filluar të interpretojë në Teatrin e Dramës Jugosllave, në ansamblin e të cilit ishte anëtar në vitet 1960-67, kur u bë artist i pavarur. Ai bëri debutimin e tij si aktor filmi në vitin 1953 në filmin “Fëmiu i Komunës” (“Opštinsko dete”) të Purisha Gjorgjeviqit, pas të cilit luajti rreth 40 role filmike dhe televizive. Paraqitja e tij si aktor mbeti e lidhur me shfaqjen e kinematografisë origjinale në ish-Jugosllavi dhe figurën e një të riu që nuk e gjen rrugën në rrethana urbane, modernizuese (“Vitet e ngrohta”, 1966) dhe në atë periudhë ai mori dy Arena të argjendtë për rolet mbështetëse mashkullore në festivalin e Pulës, 1966 dhe 1967. Roli i tij ikonë si cigan impulsiv Belo Bora në “Skupljaći perje”, (“Mbledhësit e puplave”), të cilin e luajti në gjuhën rome, i solli atij, pas suksesit ndërkombëtar të filmit, një kontratë me producentin italian Dino De Laurentiis, kështu që Fehmiu e konfirmoi rolin e Odiseut në serialin televiziv gjerman të ndjekur nga italianët dhe filmin “Odyssey” (Odisseia, Franco Rossi, 1968), adaptimi më i vlerësuar filmik i Homerit. Dështimi financiar dhe kritik i spektaklit amerikan “The Adventurers” (1970), një adaptim i romanit të Harold Robbins në të cilin ai luajti personazhin e një diplomati dhe playboy të Amerikës së Jugut, pengoi karrierën e tij në Hollywood, por ai konfirmoi statusin e tij të yllit në Itali me rolin kryesor në dezertorin perëndimor (Dezertori ose “La spina dorsale del diavolo”, 1971) dhe në melodramën “Bora e fundit e pranverës” (“L’ultima neve di primavera”, 1973) dhe ai luajti rregullisht në filma dhe seriale televizive italiane deri në fund të viteve 1980 (p.sh. “Il testimone deve tacere”, 1974; “Cagliostro”, 1975; “Libera, dashuria ime!- Libera, amore mio!”, 1975; “La voce, 1982; “Un bambino di nome Gesù,”1988). Ai gjithashtu u dallua me një rol dytësor në thrillerin “E Diela e Zezë“ (1977). Nga mesi i viteve 1970, ai përsëri luajti një sërë rolesh të shquara në filma në ish-Jugosllavi; spikat roli kryesor në filmin Deps (1974) në Kroaci dhe në Serbi në filmat “Košava” (1974), “Pavle Pavlović” (1975) dhe “Edukimi special” (1977). Roli i tij i fundit në film ishte në vitin 1985, në Kroaci në filmin “Crveni i crni” të Miroslav Mikuljanit, dhe u tërhoq nga teatri dhe publiku në vitin 1987 në shenjë proteste kundër politikave të Slobodan Millosheviqit. Ai është autor i kujtimeve sugjestive Blistavo i strabeno (I–II, 2001–2). Një nga aktorët më të rëndësishëm të filmit të ish-Jugosllavisë socialiste nga rajoni që shikuesit e kujtojnë për personalitetin e tij të pathyeshëm të aktrimit dhe integritetin personal, mbresëlënës me një kombinim të pazakontë të tërheqjes fizike dhe izolimit të qetë në ekran, ai luajti në shqip, anglisht, kroatisht, Gjuhët rome dhe serbe (rolet e tij italiane janë dubluar), duke mbetur një aktor i rrallë nga Europa Juglindore me një karrierë ndërkombëtare.
Filma të tjerë të rëndësishëm: “Saša” (1962), “Armiku” (1965), “Vajza” (1965), “Ko puca otvoriće se mu” (1965), “Klakson” (1965), “Shkaku i vdekjes që nuk duhet përmendur” (1968), “Kapela për gjeneralin” (1971), “Leje për vrasje” (“Permission to Kill”, 1975), “Sallon Kitty” (1976), “Skuadrilje Partizane” (1979), etj.!
Burimi: Fahri Musliu, Bekim Fehmiu, botimi i dytë, si dhe zëra enciklopedike botërore; Foto e familjës Fehmiu në Sarajevë (1937) pa Bekimin, që ende ishte një foshnje!
