Kur pas tetë orë luftimesh njësitë speciale të policisë jugosllave nuk po arrinin të thyenin rezistencën e Tahir dhe Nebih Mehës, atyre u erdhi urdhëri nga Ministria e Punëve të Brendshme në Beograd: T’i shembet kulla me mjete të rënda ushtarake!
Muzgu kishte rënë. Të shtënat tanimë ishin rralluar. Tahiri kishte mbetur pa babën që tanimë ishte i plagosur rëndë, ndërsa heshtjen mortore e prishte vetëm e qara e Salës gjashtëmuajshe, e cila kishte mbetur në djep brenda kullës.
Pastaj u dëgjua një zhurmë e madhe, e cila e mbushi Luginën e Prekazit. Ishte zhurma e dy blindave të tipit “TAB”, të cilat kishin arritur nga kazerma ushtarake “Marshali Tito” në Prishtinë. Ato e futën në mes kullën dhe më pas u dëgjua megafoni i komandantit të njësive speciale. I kërkonte Tahirit, për herë të fundit, që të dorëzohej, në të kundërtën do t’ia shembnin shtëpinë. Dy të shtëna pushke erdhën nga kulla. Ato e përçuan përgjegjen e Tahirit: Kurrë! Atëherë njëra nga blindat e goditi murin ballor të kullës. Muret e saj të trasha nuk lëvizën nga goditja e parë. Pastaj erdhi goditja e dytë, pastaj e treta. Një e çarë e madhe u hap dhe një pjesë e murit ra për tokë. Po ashtu kulmi i kullës filloi të binte. Një tra i madh u shemb mbi djepin e Salës foshnje, por fatmirësisht nuk e shtypi. Thuajse donte ta merrte nën mbrojtje. Si në ato legjendat e moçme. Gjithçka u mbulua nga pluhuri.
Kishte mbetur të luhej edhe akti i fundit i asaj skene tragjike. Me forcat e fundit që i kishin mbetur, Tahiri u nis drejt vdekjes së sigurtë që e priste në oborrin e rrethuar nga qindra policë. Një e shtënë automatiku e ndërpreu vrapin e tij. Pushka i ra nga duart dhe gjaku i rrodhi në barin e sapogufuar të majit. Ai u përzi me pikat e shiut që kishte riguar herë pas here atë ditë. Pastaj gjithçka ra në heshtje. Policët kishin frikë t’i afroheshin. Ende dyshonin se nuk ka vdekur dhe mund t’ua bënte gjamën, nëse i afroheshin. Pas gjysmë ore pritjeje më fund iu afruan dhe e panë se Tahiri kishte vdekur përnjëmend. Vrapuan brenda kullës tanimë të rrënuar për të gjetur plakun Nebih. Dheu e gurët pothuajse e kishin mbuluar krejt dhe ende jepte shenja jete. Një breshëri automatiku u shkrep mbi të. Nebihu kishte luftuar përkrah të birit për orë të tëra, edhe pse pleqëria prej kohësh e kishte rrënuar fizikisht. Qëndresa e tij na e kujton atë që e thoshte Rusoi : Nuk është forca fizike ajo që e bën një hero, por forca e shpirtit.
Sala gjashtëmuajshe, e ngulfatur nga era e gazit lotësjellës dhe nga pluhuri, nuk nxirrte më zë. Dukej se edhe ajo kishte marrë fund. E nxorrën nga rrënojat dhe e nisën drejt Skënderajt. Ajo mbijetoi dhe vetëm kur do të rritej do të kuptonte se çfarë kishte përjetuar si foshnje, në 13 majin e vitit 1981.
Para disa vitesh më pat ra në dorë dosja e plotë e organeve jugosllave të sigurisë për “Rastin Meha”. Aty shkruante se arsyet pse u mor vendimi për ta shembur kullën me mjete të rënda ushtarake ishte për të shmangur humbjen e jetëve të tjera të policëve dhe se aksioni duhej përfunduar para se të binte nata, ngase, sipas informatave që dispononte UDB- ja, policia po vepronte në një ambient armiqësor ndaj shtetit, në Prekaz kishte armë të tjera ilegale, që njerëzit i mbanin të fshehura, dhe ato mund të përdoreshin kundër policisë në kushtet e errësirës.
UDB- ja do të kujdesej që të përhapej gjithandej një propagandë e madhe njollosëse mbi Tahir Mehën, duke e paraqitur atë si një kriminel ordiner, por kjo, siç treguan vitet në vazhdim, nuk do të funksiononte. Rezistenca e tij u ofroi modelin e veprimit të gjithë atyre që kishin vendosur të mos rrinin duarkryq përballë shtypjes jugosllave. Rexhep Mala e Nuhi Berisha, Afrim Zhitia e Fahri Fazliu, Hasan Ramadani e Besim Ndreca, ishin ndër të parët që e ndoqën këtë model. Njëjtë vepruan edhe grupet e para që hodhën themelet e UÇK- së.
Tim Judah, në librin e tij për Luftën e Kosovës, shkruan se burrat e parë që rrokën armët kundër regjimit të Millosheviqit në Kosovë, nuk kishin as njohuri ushtarake e as ndonjë strategji të mirfilltë për kryengritjen e tyre; ata thjesht ishin ngritur duke e marrë frymëzimin nga shembujt e betejave të të parëve të tyre dhe njëri ndër më të dalluarit mes atyre shembujve ishte ai i Tahir Mehës.
