Nga Albert Vataj
Një përfshirje e kësisojtë emocionale si kjo e poetes Elida Rusta, mëton zgjimin e të gjitha dhimbjeve dhe ngurtësimin e gjithë dihamëve që la ndër ne një shqyerje e përdhunshme qi ju bënën gjymtyrëve të trupit amë, Kosovës. Prej të gjitha plagëve, ajo që lëngoi më gjatë e që dhëmbi më ithët ishte ndarja, e prej gjithë mohimeve ishte ajo më e trishta e më hekashumja, Kosova. Ajo vuajti për fajin e pafaj të fatit të vet të keq, e jo vetëm, edhe të atyre që nuk nguruan të fshihnin gjurmës si gjarpri. E në këto poezi, në këto elegji, të penës dhe parmëndës së shpirtit të Elida Rusta, kjo dhimbje vjen shpuese dhe ndijimi saj ther deri në përgjërimet tona më të fjetura të përfshirjes në përjetim. Sepse ajo e ka me vete këtë plagë, e ka në vena vërshimin e këtij lumi të rrëmbyer gjaku dhe flake. Sepse ajo është zgjatim i asaj klithme që dëgjohet jehonave të pafikura të kohës. Ajo e merr dhimbjen e Kosovës si dhimbjen e vet dhe shndërron në flamur, në balsam në britmë e na e zbraz në prehrat e varruar nga amnezia gërryese e kujtesës. Është ky zë, ky zjarr që kërkon të dëgjohet e të djeg, si për të kërkuar të zgjojë nga apatia dhe letargjia pajtueshmëritë e fjetura të paqes me realitetin, me të tashmen e Kosovës që ende zien, ende përvëlon në temperaturën e një lëngimi që duket se ka shërim. “Sot vi te ti e veshun pranverë/” mëton poetja… “pi nji gllenjkë prej gjinit tánd/ të dyja bashkë çojmë shkámin n’cep të synit,/ bashkojmë Urën e Shenjtë me mitin e Rozafës,/ ndezim qirinjtë e shpresës…” e përpushet mes fjalës dhe heshtjes së strukur në nëntekst ai zjarr që ndez ajo, si për të dëbuar më përtej frikën që rreket të vrasë ëndrrat e gjumit të keq të Kosovës. E tashmja e saj është copëza që frymojnë ende në gërmadhat e së shkuarës. Veç të keqes së armiqve dhe miqve, asaj i duhet të ndeshet edhe me të keqen e vet.
Në këto dy poezi, Elida Rusta mundohet të përfshijë gjithëçfarë ky amanet e thërret në të zëshmin zë të shpirtit që të dëgjohet, e pse jo, edhe sot kur më shumë se kurrë Kosova, dhimbja e plagës së saj është një ëndërr që duhet mëkuar me besim.
