Në një mëngjes herët, në derën e dhomës sime më troket Tafili, i ati i Aliut. U befasova shumë dhe, pasi nuk isha ngritur akoma nga shtrati, iu luta që të më priste për një moment derisa ta vishja pardesynë, e pastaj ia hapa derën. Kisha një respekt të veçantë ndaj këtij zotëriu dhe nuk u ndjeva mirë, pasi krevatin e kisha të parregulluar. I kërkova falje dhe ia afrova karrigen e vetme që e kisha në dhomën time të vogël.
– Mos u shqetëso për këtë, – më tha – se unë erdha pak herët për të takuar. Para se të nisesh për në teatër, më duhet të bisedoj me ty shtruar. U skuqa pak, pasi e dija përafërsisht se çka do të më thoshte, pasi çështjen e martesës me Aliun ma kishin përmendur edhe shokët më përpara.
Mbrëmë kam biseduar me Aliun dhe, me që atë e kemi të vetmin djalë, kemi dëshirë që të martohet sa më parë. I thashë se ti po shihesh shpesh me Hyrien dhe sigurisht se ia ke vënë syrin. Është e vërtetë se jemi miq të ngushtë me Hyrien – më tha Aliu – por për këtë çështje nuk kemi biseduar ende. Kushedi se si do vejë puna” – vazhdonte të më tregonte Tafili për bisedën që e kishte zhvilluar me të birin e tij.
Tafil Bej – i thashë – unë nuk e kam ndërmend të martohem. Dua të përkujdesëm për prindërit e mi të moshuar. Jam e vetëdijshme se unë s’mund t’ua zëvendësoi të birin e tyre Dinin, por të paktën nuk dua t’i lë në mëshirën e askujt. Pastaj unë babain e kam gjallë, pse nuk bisedoni më parë me të, siç e kërkon zakoni ynë.
– Mirë pra, do të shkoj në Prishtinë te babai yt dhe me vete do ta marrë edhe Aliun. (…)
Pasi e piu kafenë, duke dalë umë tha:
– Familjet tona mund të merren vesh fare lehtë, sepse që të dyja janë të përgjakura nga regjimi serb.
Aliun e njihja edhe para se të burgosej, kur jetonte me familje në Prishtinë.
Pas një kohe u martova dhe shkova në shtëpinë e Boletinëve me ato pak rrobe që i kisha për nevojat e përditshme. Martesa u bë kësisoji për dy arsye: e para se situata ishte e atillë që nuk jepte kurrfarë mundësie që të mblidheshin shokët për dasmën tonë, dhe e dyta kështu e diktonin kushtet ekonomike të të dy palëve.
Prindërit e mi u gëzuan shumë, e sidomos i ati im, sepse shpresonte që do të lindja ndonjë fëmijë, i cili do t’i ngjante Dinit, sepse unë me vëllain kishim ngjashmëri të madhe. Por, unë nuk linda kurrë. Ku të lindja unë e shkreta kur, që nga mosha 14 vjeçare, me vite kisha kaluar jetë maleve pa shtrojë e mbulojë, pastaj pjesën më të mire të rinisë e kisha kaluar nëpër qelitë e burgjeve gjithandej nëpër Jugosllavi.
Natyrisht se për këtë e ndjeja veten shumë keq, e aq më tepër se edhe Aliu ishte djalë i vetëm i shtëpisë. Pastaj familja e Boletinëve kishte dhënë aq meshkuj për atdheun dhe çështjen kombëtare, sa që më tepër se çdo kush, kjo
familje fisnike kishte nevojë për ndonjë trashëgimtar. Por ja që fati nuk e deshi që të gëzohem as unë e prindërit e mi, e as edhe familja e Aliut. Shumë vite ishim larg njëri-tjetrit. Ishim prapa hekurave ose ai, ose unë.
