Rrëfenjë turke
Përktheu: Bajram Karabolli
Një beu, shumë të pasur, një ditë i thotë mendja se duhet të gjente një rapsod, i cili do t’ia thurte një këngë plot himne dhe lëvdata. Për këtë paguan dhe dërgon njerëz gjithandej që të gjenin rapsodin më të mirë në gjithë Perandorinë. Nga ana tjetër, i porosit të dërguarit që, pasi ta gjenin atë rapsod, t’ia bënin të qartë se sa më e mirë dhe më e bukur të ishte rapsodia, aq më mirë do ta shpërblente beu. Ata e gjejnë rapsodin më të mirë dhe, pasi bisedojnë me të, kthehen duarbosh. Rapsodi në fjalë qenkësh një njeri i vështirë, sepse ishte tejet i pavarur dhe nuk pranonte të punonte për askënd.
Atëherë, beu vendos të shkojë e ta takojë vetë rapsodin. Kur e gjen, vë re se ai qenkësh edhe shumë i varfër, pra ishte nevojtar. Kjo e gëzon beun, pasi mendon se, nga nevoja, do të pranonte që t’i shërbente. Dhe beu i thotë:
– Të jap një qese me flori, nëse pranon të më shërbesh, duke më thurur e kënduar një rapsodi të bukur.
– Bej, kjo për ty është një lëmoshë, por unë nuk punoj për lëmoshë, – ia kthen rapsodi.
– Mirë atëherë, – i thotë beu, – po të jap dhjetë për qind të pasurisë time.
– Oh, bej! Kjo do të ishte një pabarazi e madhe midis nesh. Unë nuk i shërbej askujt ndaj të cilit jam kaq i pabarabartë, – i përgjigjet rapsodi.
Po beu vendos të mos heq dorë nga qëllimi i tij dhe i thotë:
– Po sikur të të jap gjysmën e pasurisë time, a më shërben për çfarë të kërkoj?
– Nëse unë do të jem i barabartë me ty, pse duhet të të shërbej, o bej?! – ngul këmbë në të tijën rapsodi.
– Epo, po ta fal gjithë pasurinë time. Hajde tani, ma thur atë të mallkuar rapsodi, – përfundon, i inatosur, beu.
– Hëm! – buzëqesh e thotë rapsodi. – Po të kem gjithë atë pasuri, nuk kam nevojë t’i shërbej askujt, bej.
