Fjala Pellazgë…
“Fjala pellazgë, siç do ta zhvillojmë më qartë më vonë, në idiomën e shqipes tregon: paraardhës, të vjetër, të lashtë dhe jo Komb siç synohet të kuptohet: prandaj shqiptarët tregojnë, qytet i lashtë thonë Plàska ghòor, nga rruga e lashtë. , thonë Plàska ùudh. Dhe baba i lashtë, Plàsku àt \ o tàt; fabula e lashtë Plàska prràles. Thënë këtë, nëse fjala pellazgë është një mbiemër që tregon të lashtët, të vjetërit, nuk ka gjasa që në kohën homerike me zërin Pellazg të kemi dashur të tregojmë të lashtët, shqiptarët primitivë.
autokton, para çdo populli tjetër, në të njëjtën mënyrë që sot grekët me fjalën synim autokton duan që banorët e parë të një rajoni, një vendi ose një rrethi, t’i dallojnë ata nga popujt që erdhën për t’u vendosur atje nga të tjerët. pjesë; ose në të njëjtën maskë si latinët, të cilët me fjalën aborigjenë, dallojnë banorët e parë të tokës latine. Që vëzhgimet tona kanë një themel të së vërtetës, dëshmohet nga historia e grekëve modernë dhe të lashtë, në të cilën vërehet se në një kohë shumë të largët Eliada quhej edhe Pellazgjia, që është qyteti antik që pas pushtimit të Kadmesë u riemërua me emrin e ri Eliade. Nga shkaqe të tilla na shtyn të besojmë se e ka origjinën dallimi i pabazë dhe i papërshkrueshëm midis subjektit pellazgë dhe shqiptarë, të cilët në përfundim nuk janë veçse të njëjtët njerëz të dalluar me emërtim të dyfishtë dhe më vonë të ngatërruar me emra të tjerë shumë të ndryshëm të huaj: kështu që , në rrjedhën e punës do të tregojmë shqiptarët e lashtë, pellazgo-shqiptarët.”
“Studii filologici svolti con la lingua pelasgo-albanese”
nga Stanislao Marchianò 1882 faq 25-26
