Samurai ishin fisnikëria e trashëguar ushtarake dhe kasta oficerësh e Japonisë mesjetare dhe të hershme moderne nga shekulli 12 deri në shfuqizimin e tyre në vitet 1870. Ata ishin mbajtës të paguar mirë të daimyō (pronarë të mëdhenj feudalë). Kishin prestigj të lartë dhe privilegje të veçanta, siç ishin veshja e dy shpatave. Ata kultivuan kode bushido të virtyteve luftarake, indiferencë ndaj dhimbjes dhe besnikëri të palodhur, duke u përfshirë në shumë beteja lokale. Gjatë epokës paqësore të Edo (1603-1868) ata u bënë stjuardët dhe dhomat e bashkive të pasurive daimyō, duke fituar përvojë menaxheriale dhe arsimim. Në vitet 1870 ata ishin 5% të popullsisë. Revolucioni Meiji i dha fund roleve të tyre feudale dhe ata kaluan në role profesionale dhe sipërmarrëse. Kujtesa dhe armatimi i tyre mbesin të spikatur në kulturën popullore japoneze.
Në japonisht, ata zakonisht quhen bushi (武士), që do të thotë ‘luftëtar’, ose buke (武 家). Sipas përkthyesit William Scott Wilson: “Në kinezisht, simboli origin ishte fillimisht një folje që do të thoshte “të presësh”, “shoqëro personat” në radhët e sipërme të shoqërisë, dhe kjo është gjithashtu e vërtetë për termin origjinal në japonisht, saburau. Në të dy vendet termat u emërtuan për të nënkuptuar ‘ata që shërbejnë me pjesëmarrje të ngushtë të fisnikërisë, termi japonez saburai ishte forma nominale e foljes”. Sipas Wilson, një referencë e hershme ndaj fjalës samurai shfaqet në Kokin Wakashū (905–914), antologjia e parë perandorake e poezive, e përfunduar në pjesën e parë të shekullit të 10-të.
Nga fundi i shekullit të 12-të, samurai u bë pothuajse plotësisht sinonim i bushi, dhe fjala u shoqërua ngushtë me eponet e mesme dhe të sipërme të klasës së luftëtarëve. Samurai zakonisht shoqërohej me një klan dhe zotërinë e tyre, dhe ishin të trajnuar si oficerë në taktikat ushtarake dhe strategjinë madhështore. Ndërsa samurai numëronte më pak se 10% të popullsisë së atëhershme të Japonisë, mësimet e tyre ende mund të gjenden edhe sot në jetën e përditshme dhe në artet moderne marciale japoneze.
Filozofitë e Budizmit dhe Zenit, dhe në një masë më të vogël Konfucianizmit dhe Shinto, ndikuan në kulturën samurai. Meditimi i Zenit u bë një mësim i rëndësishëm, sepse ofronte një proces për të qetësuar mendjen e dikujt. Koncepti budist i rimishërimit dhe rilindjes bëri që samurai të braktiste torturat dhe vrasjet e panevojshme, ndërsa disa samurai madje hoqën dorë nga dhuna krejt dhe u bënë murgj budistë pasi erdhën të besojnë se vrasjet e tyre ishin të pafrytshme. Disa u vranë ndërsa u pajtuan me këto përfundime në fushën e betejës. Roli më përcaktues që luajti konfucianizmi në filozofinë samurai ishte të theksohej rëndësia e marrëdhënies zotërues – besnikërisë që kërkohej nga një samurai për të treguar zotërisë së tij.
Literatura me temë bushido si Hagakure (“E fshehur në gjethe”) nga Yamamoto Tsunetomo dhe Gorin no Sho (“Libri i pesë unazave”) nga Miyamoto Musashi, të dyja të shkruara në periudhën Edo (1603-1868), zhvillimi i filozofisë bushidō dhe Zen.
Filozofitë e Budizmit dhe Zenit, dhe në një masë më të vogël Konfucianizmit dhe Shinto-s, i atribuohen zhvillimit të kulturës samurai. Sipas Robert Sharf, “Nocioni që Zen është i lidhur disi me kulturën japoneze në përgjithësi, dhe bushidō në veçanti, është i njohur për studentët perëndimorë të Zenit përmes shkrimeve të DT Suzuki, pa dyshim figura e vetme më e rëndësishme në përhapjen e Zenit në perëndim.”
Si aristokratë me shekuj, samurai zhvilloi kulturat e tyre që ndikuan në kulturën japoneze në tërësi. Kultura e shoqëruar me samurai si ceremonia e çajit, pikturimi njëngjyrëshe me bojë, kopshtet shkëmbore dhe poezia u përvetësua nga mbrojtësit e luftëtarëve përgjatë shekujve 1200-1600. Këto praktika u përshtatën nga artet kineze. Murgjit Zen i futi ata në Japoni dhe ata u lejuan të lulëzuan për shkak të interesit të elitave të fuqishëm luftëtar. Musō Soseki (1275–1351) ishte një murg Zen i cili ishte këshilltar edhe i Perandorit Go-Daigo dhe gjeneral Ashikaga Takauji (1304–58). Musō, si dhe murgj të tjerë, shërbyen si një diplomat politik dhe kulturor midis Japonisë dhe Kinës. Musō ishte veçanërisht i njohur për hartimin e kopshtit të tij. Një tjetër mbrojtës i arteve Ashikaga ishte Yoshimasa. Këshilltari i tij kulturor, murgu Zen Zeami, i prezantoi atij ceremoninë e çajit. Më parë, çaji ishte përdorur kryesisht për murgjit budistë për të qëndruar zgjuar gjatë meditimit.
Ogata Kōan, një samurai, mjek dhe studiues rangaku në periudhën e vonëshme Edo, vuri në dukje për krijimin e një akademie e cila më vonë u zhvillua në Universitetin e Osakës.
Ogata Kōan, një samurai, mjek dhe studiues rangaku në periudhën e vonëshme Edo, vuri në dukje për krijimin e një akademie e cila më vonë u zhvillua në Universitetin e Osakës.
Në përgjithësi, samurai, aristokratët dhe priftërinjtë kishin një shkallë shumë të lartë shkrim-leximi në kanji. Studimet e fundit kanë treguar që leximi në kanji mes grupeve të tjera në shoqëri ishte disi më i lartë nga sa kuptohej më parë. Për shembull, dokumentet gjyqësore, të dhënat e lindjeve dhe të vdekjeve dhe të dhënat e martesës nga periudha Kamakura, të paraqitura nga fermerët, ishin përgatitur në Kanji. Si shkalla e shkrim-leximit, ashtu edhe shkathtësia e kanji, në matematikë u përmirësuan drejt fundit të periudhës Kamakura.
Disa samurai kishin buke bunko, ose “bibliotekë luftëtarësh”, një bibliotekë personale që mbante tekste mbi strategjinë, shkencën e luftës dhe dokumente të tjera që do të ishin dëshmuar të dobishme gjatë epokës ndërluftuese të Japonisë feudale. Një bibliotekë e tillë mbajti 20,000 vëllime. Klasa e sipërme kishte Kuge bunko, ose “biblioteka të familjes”, që mbanin klasikë, tekste të shenjta budiste dhe histori familjare, si dhe regjistrime gjenealogjike.
Shkrimtaria ishte përgjithësisht e lartë midis luftëtarëve dhe klasave të zakonshme gjithashtu. Asakura Norikage (1474–1555) vuri në dukje besnikërinë e madhe që i ishte dhënë babait të tij, për shkak të letrave të tij të sjellshme, jo vetëm për samuraiët e tjerë, por edhe për fermerët dhe qytetarët.
Në një letër të datës 29 janar 1552, Shën Francis Xavier vëzhgoi lehtësinë e të cilit japonezët i kuptuan lutjet për shkak të nivelit të lartë të shkrim-leximit në Japoni në atë kohë.
