… Ishte një natë e kthjellët, me yje dhe shumë e ftohtë. u përshëndeta me të gjithë miqtë dhe u nisa për udhë me të njëjtën karrocë me katër kuaj…. Rruga ishte shumë e keqe dhe mezi dremita deri në orën 6:00 të mëngjesit
Në nëntë e gjysmë, me rrapëllimë hymë në Kolonjë (Ersekë), që është një grumbull shtëpish të vogla të vendosura mbi një pllajë të qarkuar me male të zhveshura
Karrocieri, një bullgar, më dha të kuptoja se duhej të pushonim për nja dy orë dhe më zbriti në një han të shkretë. Hanxhiu më çoi lart në një kthinë të ftohtë e pa asnjë orendi, që në këto hane mbahet si dhomë e rehatshme. Në han flitej vetëm shqip. Mua më përkthente yzbashi (nëpunës i vogël i fshatit). Kajmekani më ftoi në shtëpi të tij, ku kishte zjarr dhe ndiheshe rehat
Kolonja është krejt myslimane dhe s’ka më shumë se 100 shtëpi
Vazhduam rrugën nëpër një zonë të ashpër e të shkretë me shkëmbinj të murmë, pothuaj të pabanuar
Në njërën anë ngrihej e pushtonte qiellin si një mur i bardhë gjigant e i pakapërcyeshëm një mal i veshur me dëborë. Në një shpat të tij varej Leskoviku i vogël shkëmbor
Leskoviku është një qytet i vogël, i ndërtuar mbi shkëmb dhe ngjan shumë fshatrat e Uellsit Verior, por shumë i pastër dhe i rregullt dhe shumica e banorëve janë myslimanë bektashinj.
Qyteti eksporton pastërma, mish deleje mali dhe importon pothuaj gjithë drithin. Atë pak tokë që kanë, leskoviqarët e punojnë mire.
Përmetarët kishin respekt për Kolonjën dhe akoma kujtonin ditën kur njëzët vjet të shkuara, nga malet pat zbritur një çetë e pati rrëmbyer një vashë myslimane. Lufta kishte qenë e ashpër, madje kishin luftuar edhe në lumë (asokohe s’kishte urë) e ishin mbytur disa luftëtarë.
“Brengat e Ballkanit”, Edith Durham
