Marsi është muaji kur u shpall pandemia e Covid-19, katër vjet më parë. Po ndërkohë që pandemia iku, çfarë la pas? Cilat janë gjërat që i ndryshoi përgjithmonë?
Njerëzit flasin…
“Nuk jam i sigurt nëse dikush tjetër ndihet në të njëjtën mënyrë, por perceptimi im për kohën nuk është kthyer në normalitet që atëherë”.
‘Kjo mund të jetë thjesht lokale, por aty ku jetoj unë, shumë biznese u mbyllën. Domethënë gjysma e tyre ishin të mbyllura. Jo vetëm për shkak të izolimit, ato u mbyllën përgjithmonë.’
“Si mësues, mund të them se padyshim që prek fëmijët në një mënyrë që njerëzit nuk e kuptojnë. Fëmijët që kishin vitin e parë të shkollës (ose edhe të dytin) gjatë pandemisë veprojnë krejt ndryshe nga fëmijët që kishin një hyrje normale në shkollë. Shumë prej tyre duket se kanë më pak aftësi sociale dhe ankth më të lartë se fëmijët e viteve të mëparshme.’
“Sistemi shëndetësor është i shkatërruar. Shumë infermierë u konsumuan profesionalisht dhe hoqën dorë nga profesioni.’
‘Perceptimi im për paratë. Kam punuar shumë për të shlyer kredinë, për të kursyer për një shtëpi të re, për të marrë promovimet. Tani, me rritjen e kostove të banesave dhe inflacionit, ndihem sikur paratë janë fjalë për fjalë një gjë e sajuar dhe nuk kam kontroll mbi asgjë edhe pse kam marrë vendimet e duhura.’
‘Izolimet ndodhën gjatë semestrit tim të fundit të universitetit. Unë kurrë nuk kam pasur një punë zyre, vetëm punë nga shtëpia, që e kuptoj që është një bekim, por edhe e bën të duket si sureale, sikur nuk është reale. Nuk kam miq pune, nuk e kam takuar kurrë personalisht mbikëqyrësin tim, të gjitha punët i bëj nga tavolina ime, në dhomën time.’
“Njerëzit duken shumë më të ndyrë në situatat publike të grupeve të mëdha tani. Rregullat e mirësjelljes në vende si në kinema dikur ishin standarde, por çdo përvojë që kam pasur kohët e fundit ka qenë e tmerrshme. Njerëzit që flasin, ulen aty me telefonat e tyre dhe gjëra të tjera përgjithësisht të këqija.’
‘Ndjenja e sigurisë. Nuk e di më kurrë se çfarë më pret. Është e frikshme.’
‘Gatishmëria ime për të humbur jetën time në një zyrë kur mund ta bëj punën po aq mirë nga shtëpia’.
‘Njerëzit nuk duken të jenë aq të lidhur sa përpara pandemisë.’
‘Menytë me skanim. Më quani të çuditshëm, por të lexosh nëpër telefonin tënd në darkë, qoftë me familjen apo në një takim, është diçka e keqe.’
Marsi është muaji kur u shpall pandemia e Covid-19, katër vjet më parë. Po ndërkohë që pandemia iku, çfarë la pas? Cilat janë gjërat që i ndryshoi përgjithmonë?
Njerëzit flasin…
“Nuk jam i sigurt nëse dikush tjetër ndihet në të njëjtën mënyrë, por perceptimi im për kohën nuk është kthyer në normalitet që atëherë”.
‘Kjo mund të jetë thjesht lokale, por aty ku jetoj unë, shumë biznese u mbyllën. Domethënë gjysma e tyre ishin të mbyllura. Jo vetëm për shkak të izolimit, ato u mbyllën përgjithmonë.’
“Si mësues, mund të them se padyshim që prek fëmijët në një mënyrë që njerëzit nuk e kuptojnë. Fëmijët që kishin vitin e parë të shkollës (ose edhe të dytin) gjatë pandemisë veprojnë krejt ndryshe nga fëmijët që kishin një hyrje normale në shkollë. Shumë prej tyre duket se kanë më pak aftësi sociale dhe ankth më të lartë se fëmijët e viteve të mëparshme.’
“Sistemi shëndetësor është i shkatërruar. Shumë infermierë u konsumuan profesionalisht dhe hoqën dorë nga profesioni.’
‘Perceptimi im për paratë. Kam punuar shumë për të shlyer kredinë, për të kursyer për një shtëpi të re, për të marrë promovimet. Tani, me rritjen e kostove të banesave dhe inflacionit, ndihem sikur paratë janë fjalë për fjalë një gjë e sajuar dhe nuk kam kontroll mbi asgjë edhe pse kam marrë vendimet e duhura.’
‘Izolimet ndodhën gjatë semestrit tim të fundit të universitetit. Unë kurrë nuk kam pasur një punë zyre, vetëm punë nga shtëpia, që e kuptoj që është një bekim, por edhe e bën të duket si sureale, sikur nuk është reale. Nuk kam miq pune, nuk e kam takuar kurrë personalisht mbikëqyrësin tim, të gjitha punët i bëj nga tavolina ime, në dhomën time.’
“Njerëzit duken shumë më të ndyrë në situatat publike të grupeve të mëdha tani. Rregullat e mirësjelljes në vende si në kinema dikur ishin standarde, por çdo përvojë që kam pasur kohët e fundit ka qenë e tmerrshme. Njerëzit që flasin, ulen aty me telefonat e tyre dhe gjëra të tjera përgjithësisht të këqija.’
‘Ndjenja e sigurisë. Nuk e di më kurrë se çfarë më pret. Është e frikshme.’
‘Gatishmëria ime për të humbur jetën time në një zyrë kur mund ta bëj punën po aq mirë nga shtëpia’.
‘Njerëzit nuk duken të jenë aq të lidhur sa përpara pandemisë.’
‘Menytë me skanim. Më quani të çuditshëm, por të lexosh nëpër telefonin tënd në darkë, qoftë me familjen apo në një takim, është diçka e keqe.’
