Kur kompanitë e makinave shfaqin reklama në televizion duke reklamuar veçoritë e reja të sigurisë së automjetit të tyre, ato rrallë përmendin xhamin e përparmë të makinës ose xhamat përreth, por xhami që ju rrethon në ato automjete është projektuar dhe prodhuar duke pasur parasysh sigurinë tuaj.
Edhe pse xhami i automobilave duket i njëjtë me çdo lloj xhami tjetër, ai funksionon shumë ndryshe, transmeton Fol Drejt.
Në shumicën e shtëpive, dritaret në çdo dhomë janë bërë nga një lloj xhami standard që do të thyhet në copa të mëdha kur të thyhet. Me përjashtim të një dere qelqi rrëshqitëse ose derës së përparme, këto dritare të shtëpisë nuk marrin të njëjtën sasi tendosjeje si një dritare automobilistike.
Një makinë, nga ana tjetër, gjatë jetës së saj do të ndeshet me shumë gropa, shkëmbinj dhe parafango. Për shkak të kësaj, xhami i automobilave prodhohet në dy lloje të ndryshme xhami sigurie për të mbrojtur strukturën e automjetit dhe pasagjerët brenda.
Lloji i parë i xhamit quhet xhami i laminuar, i cili është për xhamin e përparmë. Lloji i dytë i xhamit njihet si xhami i temperuar, i cili përdoret për xhamat anësore dhe të pasme të automjetit.
Më vonë, ne do të mësojmë se si prodhuesit e qelqit futin një shtresë të hollë filmi midis dy shtresave të xhamit dhe i bashkojnë ato përmes nxehtësisë dhe presionit për të bërë xhami të laminuar.
Ne gjithashtu do të hedhim një vështrim se si xhami i kalitur fiton forcën e tij përmes një procesi ngrohjeje dhe ftohjeje të shpejtë. Pa këto stile të ndryshme të prodhimit dhe forcimit, xhami i automobilave do të ishte pak më shumë se një pengesë e thjeshtë midis nesh dhe elementëve jashtë.
Xhami i laminuar dhe i kalitur ka secili funksione të ndryshme, por së bashku, ju mbajnë brenda automjetit në rast aksidenti, ju mbrojnë nga fluturimi i xhamit të mprehtë, ruajnë ngurtësinë e çatisë në një përmbysje dhe lejojnë që jastëku i ajrit anësor t’ju mbrojë kur vendoset.
Historia e xhamit të automobilave
Në fillim të shekullit të 20-të, karrocat pa kuaj filluan të përdorin xhami për të mbrojtur shoferët nga erërat e forta. Megjithatë, forma standarde e qelqit e përdorur në ato kohë nuk i mbronte në mënyrë adekuate banorët nga mbeturinat fluturuese. Gjithashtu përbënte rrezik për pasagjerët nëse një objekt godiste xhamin ose nëse automjeti përfshihej në një aksident.
Në vitin 1903, kimisti francez Edouard Benedictus u ndesh me sekretin e xhamit rezistent ndaj copëtimit kur hodhi një balonë qelqi të mbushur me një film kolodioni të tharë. Ai zbuloi se xhami i veshur me film u plas, por mbajti formën e tij origjinale. Megjithatë, ky xham i laminuar nuk do të zbatohej në automobila deri në vitet 1920.
Prodhuesit e automjeteve përdorën xham të laminuar në xhamat e tyre për të optimizuar sigurinë e pasagjerëve gjatë aksidenteve dhe për të mbrojtur pasagjerët nga predha gjatë kushteve normale të drejtimit. Megjithatë, për të gjitha përfitimet e tij, llojet e para të xhamit të laminuar ofronin rezistencë të kufizuar ndaj shpimit. Xhami i laminuar i sotëm përbëhet nga një shtresë e hollë polivinil butirali (PVB) e futur midis dy shtresave të xhamit të ngurtë.
Përveç xhamit të laminuar, prodhuesit e automjeteve filluan të përdorin xhamin e kalitur në fund të viteve 1930. Ky lloj xhami përdoret në xhamat anësore dhe të pasme të automjetit dhe fiton forcën e tij nëpërmjet një procesi ngrohjeje dhe ftohjeje të shpejtë që forcon sipërfaqen e jashtme të xhamit si dhe thelbin e tij.
Nga vitet 1960, publiku amerikan ishte bërë gjithnjë e më i vetëdijshëm se makinat duhej të dizajnoheshin për më shumë sesa thjesht pamje. Ky realizim rrjedh pjesërisht nga puna e kryqtarit të konsumatorëve Ralph Nader duke ekspozuar rreziqet që paraqesin automjete të caktuara dhe nevojën për standardet e sigurisë së qeverisë. Si përgjigje, qeveria amerikane formoi Administratën Kombëtare të Sigurisë së Trafikut në Autostrada (NHTSA) në 1970, të cilën Presidenti Lyndon Johnson e kishte nënshkruar në ligj në 1966./
