Larg në Karaibe, jeton një gjitar i vogël dhe helmues, pamja e të cilit i ngjan një derrkuci me feçkë
Kjo kafshë quhet solenodon dhe për shkak të karakteristikave të saj të pazakonta, ka tërhequr vëmendjen e zoologëve dhe biologëve që nga zbulimi i saj në shekullin e 19-të.
Sot kanë mbetur vetëm dy lloje, Solenodon cubansus i Kubës, i cili klasifikohet si i rrezikuar, sipas Listës së Kuqe të IUCN, dhe Solenodon paradoxus, i Haitit dhe i Republikës Domenikane, transmeton Telegrafi.
Solenodon – fosile të gjalla
Solenodon është përfaqësuesi i fundit i familjes Solenodontidae, dhe ai që ka disa karakteristika të gjitarëve primitivë – të tillë si tetrapodët, prej të cilëve vetëm pesë lloje ekzistojnë sot.
Megjithatë, prej vitesh dihet se ato i përkasin një dege evolucionare, shumica e të cilave u shuan gjatë Kretakut, rreth 66 milionë vjet më parë.
Reklama
Llojet e rrezikuara
Ky gjitar i vogël, rreth 30 centimetra i gjatë, me një bisht pothuajse të njëjtë, është një kafshë pothuajse e pakapshme. Kjo ishte pikërisht një nga arsyet pse u zbulua zyrtarisht vetëm në 1833, nga natyralisti gjerman Johann Friedrich von Brandt. Në dekadat e fundit mendohej se ishte plotësisht i zhdukur, ndërsa sot dihet se vazhdon në popullata të vogla, të shpërndara dhe të izoluara.
Humbja e habitatit natyror, si dhe grabitja e specieve shtëpiake, si qentë apo macet, e kanë sjellë këtë kafshë në prag të zhdukjes. Përveç kësaj, gjuetia e paligjshme ka kontribuar në pakësimin e tyre, pasi në disa rajone këto kafshë persekutohen për shtyllat kurrizore, të cilat besohet se kanë fuqi shëruese.
Ai është një gjitar shumë i çuditshëm dhe gjithashtu helmues
Reklama
Solenodonëve nuk u mungojnë karakteristikat e pazakonta, ose më saktë ato që nuk janë karakteristike për gjitarët. Ata kanë shikim të dobët, të cilin e kompensojnë me një nuhatje të shkëlqyer. Nga ana tjetër, kanë turinj të gjatë dhe të shtrirë, e cila mund të lëviz në kënde 90 shkallë për të arritur në vendet ku fshihen insektet.
Dhe sikur të mos mjaftonte, ai është edhe helmues. Përkatësisht, kur kafshon – ai i injekton viktimës së tij helm nga një gjëndër që ndodhet në nofullën e poshtme. Kjo veçori lindi si nevojë për t’u mbrojtur nga grabitqarët, si gjarpërinjtë dhe zogjtë grabitqarë, dhe është veçanërisht interesant fakti se ata mund të rrisin forcën e toksicitetit të tyre duke fërkuar dhëmbët.
Reklama
/Telegrafi/
