Për mos me u harru:
Duke ikur nëpër male të Qyqavicës, 5 mars 1998
Traktorë me fëmijë e gra, nga Prelloci, Dasheci, Krasaliqi, Qirezi, Likoshani, Mikushnica…, që iknin nga luftimet.
Nënëlokja me shami në kokë, ndjeheje sikur i kishte rënë qielli mbi kokë! Të vegjlit dhe gratë e reja, e shihnin si përgjegjëse për shpëtimin e tyre. Ajo duke qenë e pafuqishme të ishte e tillë, por duke mos u dhënë, lutej vet me vete dhe nuk e dinte se i degjohej pëshpërima e pandërprerë:…”O Zot, o Zot, o Zot, të lutem o Zot m’ i shpëto fëmijët dhe nuset! Nuk e kam hallin tim, por të kalamajve e nuseve. O Zot merrëm mua e shpëtoj ata! O Zot i madh, mos më ballafaqo me kaurrat”!
Drama e këtyre familjeve, në traktorë që lëvizte pa e dijtë se cila ishte rruga e shpëtimit, ende ma tmerron mendjen. Pamjet trishtuese të secilit personazh, në veçanti të fëmijëve veç e veç, të kësaj pamje edhe sot e kësaj dite janë trishtimi im!
FotoⒸIlaz Bylykbashi
