Kasandra ishte një princeshë trojane që kishte dhuntinë e largpamësisë. Megjithatë, aftësitë e saj e bëjnë atë në një të dëbuar: ajo fajësohet nga të afërmit e saj sepse ajo profetizon ngjarje zie dhe pavarësisht nga vërtetësia e profecive të saj, ajo trajtohet si një e çmendur dhe besohet kur është tepër vonë.
Fati i Kasandrës është fati i atyre që dinë të interpretojnë ngjarjet, që përpiqen të paralajmërojnë komunitetin për një rrezik të afërt, por që, pikërisht në sajë të urtësisë së tyre, tallen dhe mbeten të padëgjuar.
Urtësia e Kasandrës refuzohet, sepse ajo flet për të gjitha ato të vërteta të pakëndshme që nuk janë gjithmonë të këndshme për t’u dëgjuar. Ata që flasin sinqerisht shpesh keqkuptohen dhe në agoni politike populli u jep përparësi atyre që në vend të tyre i joshin dhe i lajkatojnë. Ai është gjithmonë një sukses i madh, sepse ai shfrytëzon shpresat dhe frikën e audiencës së tij; i ushqen këto shpresa me premtime madhështore, por këto janë pikërisht “iluzionet”, premtime të parealizueshme që njeriu sidoqoftë nuk mund të mos i besojë, duke dënuar në harresë të shumtët “Kasandra”, që vazhdojnë të bërtasin të vërtetën.
Përballë Kasandrës është figura e Klitemnestrës, gruaja e Agamemnonit dhe oratore e aftë, fjalimet e së cilës, ndonëse gënjeshtare, janë jashtëzakonisht bindëse.
