Fizikanët mendojnë se kanë pikasur hijet e vrimave të zeza nga një tjetër univers

Ne nuk po jetojmë në universin e parë. Ka pasur gjithësi të tjera, në epoka të tjera, para tonës, ka thënë një grup fizikantësh. Ashtu si e jona, këto universe ishin plot me vrima të zeza. Dhe ne mund të zbulojmë gjurmët e atyre vrimave të zeza të vdekura prej kohësh në sfondin mikrovalë kozmik (SMK) – mbetja radioaktive e lindjes së dhunshme të universit tonë. Të paktën, kjo është pikëpamja disi ekscentrike e grupit të teoricienëve, përfshirë matematicenin e shquar të Universitetit të Oksfordit fizikanti Roger Penrose (gjithashtu një bashkëpunëtor i rëndësishëm i Stephen Hawking). Penrose dhe akolitët e tij argumentojnë për një version të modifikuar të Big Bang.

Në historinë e hapësirës dhe kohës të fizikanëve me prirje të ngjashme (të cilën ata e quajnë kozmologji ciklike konformale, ose KCK), universet flluskojnë, zgjerohen dhe vdesin në sekuencë, me vrima të zeza nga secila duke lënë gjurmë në universet që pasojnë. Dhe në një letër të re të lëshuar në 6 gusht para printimit në revistën arXiv – dëshmi e dukshme për pikat e Hawking në qiellinSMK – Penrose, së bashku me matematicienin e Universitetit Shtetëror të Kolegjit Detar Daniel An dhe fizikanin teorik të Universitetit të Varshavës, Krzysztof Meissner, argumentuan që ato gjurmë janë të dukshme në të dhënat ekzistuese nga SMK.

Daniel An shpjegoi se si këto gjurmë formohen dhe mbijetojnë nga njëri në tjetrin.

“Nëse universi vazhdon dhe vazhdon dhe vrimat e zeza rrëmbejnë gjithçka, në një pikë të caktuar, ne do të kemi vetëm vrima të zeza”, tha ai për Live Science. Sipas teorisë më të famshme të Hawking, vrimat e zeza ngadalë humbin disa nga masa dhe energjia e tyre me kalimin e kohës përmes rrezatimit të grimcave pa masë të quajtur gravitone dhe fotone. Nëse ky rrezatim Hawking ekziston, “atëherë ajo që do të ndodhë është që këto vrima të zeza, gradualisht të tkurren”.

Në një moment të caktuar, ato vrima të zeza do të shpërbëheshin plotësisht, tha An, duke e lënë universin një supë pa masë me fotone dhe gravitone.

“Ajo që duhet thënë në lidhje me këtë periudhë kohore është se gravitonet dhe fotonet pa masë nuk përjetojnë me të vërtetë kohë ose hapësirë,” tha ai.

Gravitonet dhe fotonet, udhëtarët me shpejtësi të dritës pa masë, nuk e përjetojnë kohën dhe hapësirën në të njëjtën mënyrë si ne – dhe të gjithë objektet e tjera masive, me lëvizje më të ngadaltë në univers -. Teoria e relativitetit e Ajnshtajnit dikton që objektet me masë duket se lëvizin nëpër kohë më ngadalë ndërsa afrohen me shpejtësinë e dritës dhe distancat bëhen të anuara nga këndvështrimi i tyre. Objektet pa masë si fotone dhe gravitone udhëtojnë me shpejtësinë e dritës, kështu që ata nuk përjetojnë fare kohë ose distancë.

Pra, një univers i mbushur vetëm me gravitone ose fotone nuk do të ketë asnjë kuptim të asaj që është koha ose çfarë është hapësira, “tha An.

Në këtë moment, disa fizikantë (përfshirë Penrose) argumentojnë, universi i gjerë, i zbrazët, pas vrimës së zezë fillon të ngjajë me universin ultra të kompresuar në momentin e shpërthimit të madh, ku nuk ka kohë ose distancë midis asgjëje.

“Dhe pastaj fillon nga e para,” tha An.

Pra, nëse universi i ri nuk përmban asnjë nga vrimat e zeza nga universi i mëparshëm, si mund të lënë ato vrima të zeza gjurmë në SMK?

Penrose tha se gjurmët nuk janë të vrimave të zeza në vetvete, por miliarda e më shumëe vite ato objekte kaluan duke hedhur energji në universin e tyre përmes rrezatimit Hawking.

“Nuk është singulariteti i vrimës së zezë”, apo trup fizik aktual, i tha ai Live Science, “por i tërë rrezatimi… Hawking i vrimës gjatë gjithë historisë së saj”.

Ja çfarë do të thotë kjo: Gjatë gjithë kohës që një vrimë e zezë që kalon duke u tretur vetë përmes rrezatimit Hawking,ajo lë gjurmë. Dhe kjo shenjë, e lënë në sfondin e rrezatimit të hapësirës, ​​mund të mbijetojë vdekjen e një universi. Nëse studiuesit do të mund ta dallonin atë shenjë, atëherë shkencëtarët do të kishin arsye të besonin se vizioni i KKK-së për universin është i drejtë, ose të paktën jo përfundimisht i gabuar.

Për të dalluar atë shenjë të zbehtë kundër rrezatimit tashmë të zbehtë, të ngatërruar të SMK, An tha, se ai drejtoi një lloj turneu statistikor midis copëzave të qiellit.

An mori rajone rrethore në të tretën e qiellit ku galaktikat dhe drita e yjeve nuk e mbingarkojnë SMK. Më pas, ai theksoi zonat ku shpërndarja e frekuencave të mikrovalëve përputhet me atë që pritet nëse ekzistojnë pikat e Hawking. Ai i bëri ato qarqe “të konkurronin” me njëra-tjetrën, tha ai, për të përcaktuar se cila zonë pothuajse përputhej me spektrat e pritshëm të pikave të Hawking.

Pastaj, ai i krahasoi ato të dhëna me të dhëna të rreme SMK që gjeneroi rastësisht. Kjo hile kishte për qëllim të përjashtonte mundësinë që ato “pikë Hawking” të mundshme të ishin formuar nëse SMK  do të ishte krejtësisht e rastësishme. Nëse të dhënat e krijuara në mënyrë të rastësishme SMK nuk do të  mund të imitonin ato pika Hawking, kjo do të sugjeronte fuqimisht që pikat e sapo-identifikuara të Hawking ishin me të vërtetë nga vrimat e zeza të viteve të kaluara.

Kjo nuk është hera e parë që Penrose nxjerr një letër që shfaqet për të identifikuar pikat e Hawking nga një univers i kaluar. Në vitin 2010, ai botoi një letër me fizikantin Vahe Gurzadyan që bëri një pretendim të ngjashëm. Ky botim ndezi kritika nga fizikantë të tjerë, duke mos arritur të bindte komunitetin shkencor shumë të madh. Dy dokumente vijuese , argumentuan që provat e pikave të Hawking të identifikuara nga Penrose dhe Gurzadyan ishin në fakt rezultat i një zhurme të rastësishme në të dhënat e tyre.

Akoma, Penrose shtyn përpara. (Fizikanti gjithashtu ka argumentuar shumë mirë, por pa bindur shumë neuroshkencëtarë, që vetëdija njerëzore është rezultat i llogaritjes kuantike.)

I pyetur nëse vrimat e zeza nga universi ynë mund të lënë një ditë gjurmë në universin e epokës tjetër, Penrose u përgjigj, “Po, me të vërtetë!” /2a-news.com/