Më 30 prill 1789, George Washington u inagurua si Presidenti i parë i Shteteve të Bashkuara.
Përurimi u bë në New York. Në mëngjesin e 30 prillit, qytetarët e New York u zgjuan nga oshtimat e trembëdhjetë të shtënave topash dhe kambanat e kishave.
Një procesion inaugurues në Federal Hall filloi gjysme ore pas mesditës. Washington doli nga rezidenca presidenciale i shoqëruar nga anëtarët e Kongresit, ministrat dhe figura të tjera ushtarake. Ai kishte veshur një kostum të thjeshtë, me stofin e prodhuar në Connecticut. Në atë kohë, shumica e tekstileve importoheshin, por Washington dëshironte të vishte diçka amerikane! “Shpresoj se nuk do të kaloj shumë kohë, kur nuk do të jete e modës që një zotëri të paraqitet me ndonjë veshje tjetër,” I shkruante ai Marquis de Lafayette për atë kohë. “Në të vërtetë,” përfundonte ai, “ne tashmë kemi qenë prej kohësh duke u nënshtruar paragjykimeve britanike.” Si rezultat, kostumi që veshi Washington në atë ditë të rëndësishme ishte një kostum modest leshi ngjyrë kafe.
Washington shkoi drejt Federal Hall duke përshëndetur turmat në një karrocë të tërhequr nga katër kuaj. Pasi mbërriti, Zëvendës Presidenti John Adams iu drejtua Washington: “Zotëri, Senati dhe Dhoma e Përfaqësuesve janë të gatshëm të marrin pjesë kur ju të beni betimin e kërkuar nga Kushtetuta. Ai do të administrohet nga Kancelari i Shtetit të New York-ut ”.
Përgjigja e Washington ishte e thjeshtë: “Unë jam gati të vazhdoj”. Ai e ndoqi Adams në një ballkon me pamje nga Wall dhe Broad Streets, ku mund të shihte turmat e mëdha të njerëzve. Ata ishin në rrugë, në çati dhe në dritare!
Washington u përul ndaj tyre me dorë në zemër.
Për këtë rast, ishte sjell një Bibël dhe ishte në një tryezë aty pranë. Sekretari i Senatit mori Biblën dhe Washington vuri dorën mbi të, ndërsa bente betimin e tij. Pasi Washington përsëriti betimin, ai u përkul përpara dhe puthi Biblën. Një dëshmitar okular raportonte se përfundimi i betimit “iu komunikua turmës me shpallje” dhe turma “brohoriti tre herë dhe i përsëriti ato kur Presidenti u përkul”. Pati më shumë përshëndetje me armë. Pati më shumë të shtëna topash. Këmbanat e kishave binin pa pushim.
Washington u kthye në Dhomën e Senatit, ku mbajti fjalimin e tij inaugurues.
Nga pikëpamja teknike, fjala e inaugurimit të Washington ishte më pak se i përsosur. Zëri iu drodh dhe ai dukej nervoz. Një senator shkruante: «Ky burrë i madh u emocionua dhe u hutua më shumë se kur kishte parë tytat e topave apo të musketeve. Ai dridhej, dhe disa herë mezi mund të lexonte, megjithëse duhet të supozohet se ai e kishte lexuar shumë herë më parë.” E megjithatë ishte një moment emocional. Pa përsosmëritë e Washington shërbyen vetëm për të nxjerrë në pah sinqeritetin e tij, dhe audienca e tij e donte edhe më shumë për këtë.
Pas fjalimit inaugurues, Washington u largua nga Federal Hall me anëtarët e Kongresit. Ata shkuan në një kishëz aty pranë, ku mesha u krye nga Kapeleni i Kongresit. Dita përfundoi me një shfaqje fishekzjarresh.
Njeriu që mund të kishte qene Mbret ishte tani diçka shumë më i thjesht: President./Përgatiti Sokol Neçaj/
InforCulture.info
