Venediku, jo gjithherë pajtohej me Skënderbeun dhe pushtetin e tij të pavarur në një pjesë të madhe të Arbërisë.
Për Republikën e Shën Markut, Skënderbeu do të shndërrohej halë në sy qysh në vitin 1448, sidomos kur ky i fundit synonte të merrte kështjellen e Danjës.
Njohësi i mesjetës që jeton në Bolonja të Italisë, Etnor Canaj, ka sjellë një relacion interesant të Senatit venedikas, ku Skënderbeu kërcënohej se do të eleminohej fizikisht në rast se nuk e lëshonte Danjën.
Sipas shpjegimit të studiuesit Canaj, Venediku po shestonte idenë e nënshkrimit të një marrëveshje paqeje me osmanët, për çka të dërguarit Andrea Veniero dhe guvernatorit të Shkodrës, Paolo Loredano, iu jepeshin udhëzime të qarta për të sulmuar Skënderbeun.
Plani venedikas fillimisht parashihte që Skënderbeut t’i ofroheshin shuma parash nëse do të hiqte dorë nga kështjella e Danjës. Por, nëse ky skenar nuk do të sillte bukë, atëherë venecianët synonin të nxisnin Pal dhe Nikollë Dukagjinin për ta shkëputur popullatën arbërore prej Skënderbeut.
Ja përmbajtja e relacionit që mban datën 26 korrik 1448, i përkthyer nga Etnor Canaj:
”Senati urdhëron Andrea Venieron që të shkojë në Arbëri dhe të bjerë dakord me guvernatorin Paolo Loredano për mënyrën që duhet të ndërmerret që të ndalet Gjergj Kastrioti Skënderbeu.
Udhëzohet që: mund të merret parasysh zbritja e teukrëve (term anakronik me të cilin venecianët quanin turqit – shën. E.C) dhe të kryejnë sulme në dëm të Skënderbeut, që është cilësuar si i pabesë dhe të dëbohet jo vetëm nga Arbëria, por prej botës (non modo de Albania, sed de mundo eijciatur); dhe nëse teukrët nuk do të zbresin, të shkojë personalisht Veniero tek ai dhe t’i flasë për miqësinë e hershme dhe të madhe që mbante Senati me të atin, Gjonin, dhe që vazhdon të mbajë me të madhërishmin Gjergj (Skënderbe) dhe vëllezërit e tij dhe që e admiron në përpjekjet e tij duke e konsideruar si birin e vet; dhe t’i tregojë në mënyrë të burrë dhembjen që provon Serenisima e Tij për dëmet që ai i ka sjell të drejtave të Republikës; dhe ta ftojë të rrijë mënjanë përkundër demonstrimit të një trajtimi vjetor në para për të dhe për trashëgimtarët e tij, të cilat nuk do të tejkalojnë shumën prej 1500 dukatësh; ku ai do të heqë dorë prej Danjës dhe ndryshe prej 500 dukatëve.
Por, nëse Skënderbeu nuk bie dakord me propozimet apo të bjerë në ujdi me vetëpërmbajtjen e Republikës; t’u hidhet fjala Pal dhe Nikollë Dukagjinit dhe t’u jepen para që të shkëpusin popullsinë pa të cilën ai nuk mund të bëjë asgjë”.
