Juan Pedro Aladro Kastriota njohur nga shqiptarët si Aladro Kastrioti, i lindur si Juan de Aladro de Perez y Valasco, më 5 gusht 1845, në Jerez de la Frontera, Andalusia, Spanjë. Ai ndoqi shkollën në qytetin e tij lokal deri në vitin 1862. Pas kësaj ai studioi juridikun në Sevilla. Në 1867, ai hyri në shërbime diplomatike dhe u dërgua si diplomat i Spanjës në qytete të ndryshme të Evropës. Ai arriti majat e karrierës së tij nën epokën e Alfonso XII. Pas vdekjes së Alfonso-s ai u vendos në Paris, ku jetoi me të ardhura nga pronat e verës së tij që i ati e la në 1869.
Ai konsiderohet një sportist dhe posedonte një koleksion të shquar të kuajve garues. Gjatë turneve të tij diplomatike, ai u interesua për çështjen shqiptare dhe filloi të botonte broshura në të gjithë Evropën dhe Mesdheun. Ai ishte një kontribues financiar i Shkollës së Parë Shqipe të Korçë. Aladro mbajti kontakte me rilindasit shqiptarë dhe u idealizua nga disa prej tyre si një trashëgimtar i ligjshëm për një fron të ardhshëm të Shqipërisë së pavarur. Ai vizitoi Siçilinë dhe Kalabrinë ku mbajti kontakte me arbëreshët e famshëm në mënyrë që të mbështesnin kauzën e tij. Aladro vizitoi Abacinë Montecassino duke kërkuar dokumente që mbështesnin pretendimet e tij si një pasardhës i Gjergj Kastriotit. Rreth vitit 1900, Don Aladro ndërmori veprim konkret drejt fronit. Ai themeloi një çmim letrar të cilin në vitin 1901 e fitoi Ndoc Nikaj, një prift katolik. Në 1902, ai financoi një klub studentor shqiptar në Bukuresht “Shpresa”. Në të njëjtin vit, ai botoi në Bruksel një hartë gjeografike të Shqipërisë, në bashkëpunim me Faik Konicën. Ai gjithashtu financoi një person të quajtur Visko Babatasi si emisar të tij në Shqipëri për të shpërndarë para, revole dhe kartolina me foton e Aladros dhe flamurin shqiptar, duke promovuar emrin e tij përmes shqiptarëve.
Kjo u bë aq e dukshme sa autoritetet osmane ndaluan shpërndarjen e kartolinave në një pikë të caktuar. Aladro kërkoi një autonomi të të gjithë Shqipërisë, gjo që nuk u pranua nga osmanët. Sipas kujtimeve të Vlorës flamuri shqiptar i cili u ngrit gjatë Deklaratës së Pavarësisë së Shqipërisë në Vlorë më 28 nëntor 1912 ishte një dhuratë e vitit 1909 nga Don Aladro për të. Versioni zyrtar në gjuhën shqipe qëndron se Marigoja e qëndisi atë gjatë natës. Eqrem Vlora konfirmon se flamuri u kërkua prej tij nga organizatorët e ngjarjes dhe iu dha Marigosë për të bërë kopje. Në vitin 1913, u mbajt Kongresi Shqiptar i Triestes(në atë kohë pjesë e Austro-Hungarisë).
Ndër të tjera, kongresi diskutoi emrin e princit të ardhshëm. Aladro ishte një nga kandidatët dhe kishte një mbështetje. Por Fuqitë e Mëdha nuk e pëlqyen një kandidat katolik për fron për shkak të natyrës së përzier fetare shqiptare dhe kundërshtarit të mundshëm nga komunitetet jo-katolike, si dhe e konsideruan Aladro “një fillestar” në atë drejtim. Aladro qëndroi në Paris ku drejtoi një kompani hekurudhore dhe vdiq në një hotel në Sheshin Lamartine në 1914.
Aladro fliste saktë frëngjisht, italisht, anglisht, gjermanisht, spanjisht, rusisht, shqip dhe baskisht. Ai bashkëpunoi për ca kohë me gazetën Basque Euskal Erria, duke i dhënë fund artikujve të tij gjithmonë me frazën: Euskalerria aurrera! Shkiperia perpara! (“Përpara Euskal Erria! Përpara Shqipëria!”).
Krahas Shqipërisë, ai tregoi mbështetje për çështjen Baske duke deklaruar se paraardhësit e tij erdhën pjesërisht nga rajoni i Bidania. Juan Pedro Aladro Kastrioti u martua në 1912 në La Teste-de-Buch me Juana Renesse y Maelcamp, një konteshë belge. Pas vdekjes së Aladros pa pasardhës, e veja shkoi në San Sebastián a Jerez, ku ishin pasuritë Domecq, për të mbyllur trashëgiminë. Ajo ra dakord për ndërprerjen e 50% që burri i saj trashëgoi nga babai i tij, në këmbim të pagesave të rregullta për jetën. Ajo vdiq pak më vonë. /traditat/Instagram/ InforCulture.info
