Natë e fatit të bardhë!

Ishte pranverë e vitit 1992 dhe pas mesnatës merr ndërrimin e rojës Fahriu, i cili bënte roje me shumë kujdes, diku rreth orës dy të mëngjesit, Ai dëgjon tri të shtëna duke parë edhe shëndritjen e skuqur të qiellit nga plumbat ndriçues dhe në at moment Ai vjen shpejt te dritarja e odës, më thërret qe te dalë jashtë, e marr automatikun dhe shpejtë e shpejtë  dal tek Ai,  pa humbur kohë nisi  të më tregoi se disa të shtëna u dëgjuan dhe plumbat ndriçues u panë në qiell në drejtimin e rrugës qe vinte nga Skenderaji drejt stacionit të Dashecit!

Pa vonesë të gjithë ata u grumbulluan rreth meje dhe j’u tregoj për situatën j’u dhanë edhe udhëzimet për vijën mbrojtëse në dy drejtime sipas rrugëve, njërën vijë te rruga që vjen në drejtim të hyrjes në oborr dhe tjetrën vijë në rrugën që shkonte për Qirez nga ku mund te hynin prej pjesës  së poshtme të shtëpisë, i’u them që i pari do të shtije unë, pastaj ju varësisht nga situata!

Të parët ishin Hamza në krahun e djatht ishte Samiu, pas tyre Ademi e Fadil Kodra, Ilazi dhe Rafeti, dhe në fund Sahit Jasharin dhe Besim Rama.

Pasi u qetsuam, si me shaka po më thot vëllau Ruzhdiu, “të lumtë që je kanë i durueshëm, se kujtova qe t’u blloku arma ose ja ke mbathur”.