DERI NË DITËN E TETË

Nga Jeton Kelmendi

Anton Marku “Duke pritur ditën e tetë”. Botoi “IWA Bogdani”, 2024, Bruksel/Prishtinë

Kjo ditë sipas autorit do të vijë, por se kur, kjo pastaj edhe ngre një pikëpyetje.

Titulli i librit “Duke pritur ditën e tetë” i poetit Anton Marku përshkruan një udhëtim të brendshëm, të hapur dhe të thellë në botën e ndjenjave dhe mendimeve të shkrimtarit. Në këtë libër, autori spikat me tematikat e zgjedhura, ku e përdor mirë përvojën në fushën e shkrimtarisë dhe sidomos stisjen imagjinare poetike, për çka me kujdes ndërton poezi të realizuara artistikisht. Sipas mendimit tim faktorët që e bëjnë këtë libër të veçantë, pse qasja poetike e autorit përfaqëson një dimension të tillë, të thellë dhe të veçantë, është pikërisht tentativa për ta vendosur vargun në një pikë, nga ku mund të shihet jeta lëvizëse dhe lëvizja e jetesës.

Mbi këtë parim, poeti Marku shpreh ndjenjat valëzuese dhe përvojat e tij nëpërmjet një gjuhe poetike të mrekullueshme dhe një lirike të realizuar mirë edhe nga aspekti tematik, edhe nga aspekti përmbajtësor. Poezitë e tij nuk janë një shprehje e thjeshtë e ndjenjave, por ato përhapin thellësinë dhe kompleksitetin e emocioneve njerëzore në një mënyrë të provokuese. Poeti, që konsideroj se është poet i konciziteteve, pra Anton Marku përdor imazhe të pasura, metafora dhe simbole që e pasurojnë tekstin dhe e bëjnë atë tërheqës për lexuesin.

Natyrisht se kjo poezi më së shumti pëlqehet nga lexuesi i konsoliduar, pra shkrimtarët që janë edhe vetë pjesë e kësaj bote. Në këtë mënyrë, Marku arrin të krijojë një lidhje të fortë midis lexuesit dhe tekstit të tij, duke e bërë atë një përvojë letrare të larmishme.

Qasja poetike e autorit është e rëndësishme për të ngritur librin në një dimension të tillë të thellë sepse i lejon lexuesit të ndjehen të lidhur me çdo fjalë dhe çdo imazh që ai krijon.

Duke shfrytëzuar fuqinë e poezisë, Marku ia arrin të ndajë ndjenjat dhe mendimet e tij në një mënyrë. Duke pritur ditën e tetë të thellë dhe të frymëzuar, duke e bërë lexuesin të ndjehet si një pjesë e historive dhe emocioneve të tij.

Përmes kësaj qasjeje shumë personale, Marku e ngre librin në një dimension të veçantë, duke e bërë atë një eksperiencë letrare që prek zemrën dhe mendjen e lexuesit. Me poezitë e tij të thella dhe të frymëzuara, ai na udhëzon në një udhëtim emocional e filozofik, duke na bërë të reflektojmë mbi jetën, dashurinë, humbjen dhe shpresën në mënyra të thella dhe të frymëzuara. Anton Marku përdor një stil të shkrimit shkurtër dhe tërheqës në poezitë e tij për të transmetuar thelbin e mendimeve dhe ndjenjave të tij.

Përdorimi i fjalëve dhe imazheve të zgjedhura me kujdes i lejon atij që të shprehë shumë në një hapësirë relativisht të vogël, duke e bërë përmbajtjen e tij të ndjeshme dhe të thellë. Në pak fjalë ai ngarkon shumë mendime.

Poezitë e tij të shkurtra janë si grumbullime të momenteve të përjetuara dhe mendimeve të thella, të cilat ai përpiqet t’i përforcojë në mënyrë efektive përmes fjalëve të zgjedhura me kujdes dhe sintaksës së thjeshtë por të fuqishme. Në këtë mënyrë, ai arrin të shprehë thelbin e ndjenjave dhe ideve të tij në mënyrë të qartë dhe tërheqëse për lexuesin.

Përsa i përket titujve të librit të tij, ata janë të shkurtër po ashtu dhe të fokusuar në thelbin e tematikës, duke e bërë përmbajtjen e librit të qartë dhe të identifikueshme për lexuesin. Kjo qasje e thjeshtë dhe e drejtpërdrejtë në tituj e bën librin e tij të shkëlqejë për lexuesit, duke i lejuar ata të kuptojnë me lehtësi temën kryesore dhe fokuset e tij. Në përgjithësi, përdorimi i një stili të shkurtër dhe të fokusuar nga Marku në poezitë e këtij libri është një strategji e suksesshme për të transmetuar mendimet dhe ndjenjat e tij në një mënyrë të fortë dhe tërheqëse. Kjo i lejon atij të krijojë një lidhje të ngushtë dhe të thellë me publikun, duke e bërë përvojën letrare më të rëndësishme dhe më të thellë për ata që e lexojnë. Duke qenë se shkrimi dhe sidomos poezia ka modelin e vet të të shkruarit dhe kjo e dallon një shkrimtar nga tjetri, unë konsideroj se edhe leximi e ka atë lexuesin e vet, i cili dallon nga një lexues tjetër.

Për mua ky është një lexim kontekstual që i kam bërë këtij libri.