Ka sy që shohin – ka sy që ëndërrojnë
ka sy që thërrasin – ka sy që presin,
ka sy që qeshin – gazmorë përherë,
ka sy që qajnë – me qarje dhimbjeje,
disa nga brenda – nga jashtë disa të tjerë.
Ata janë si lulet – që toka i nxjerr.
Sytë e tu jeshilë, – Tereza ime e pavdekshme,
ata që më mbërthejnë – si dora jote prej bari,
më shikojnë, ëndërrojnë, – thërrasin, presin,
më qeshin ëmbël – gazmorë përherë,
më qajnë vajtimtarë – me qarje dhimbjeje
nga brenda tokës, – nga jashtë saj ndonjëherë.
Në sytë e tu unë lind, – sytë e tu më besojnë,
unë jetoj në sytë e tu – diell në timen sferë,
në sytë e tu unë vdes, – shtëpia dhe shtegu im,
sytë e tu janë varri im – janë toka ime përherë.
Rreziku nga mikroplastika është duke u rritur, teksa shumë më shumë plastikë shfaqet në ushqim…
Çerçiz Topulli mund të ishte edhe simboli i ushtarit të panjohur i rënë në luftë…
Nuk është sekret që koha e tepërt para ekranit mund të ketë një ndikim negativ…
Rreth vitit 1943, Robert Grejvs shkroi një poezi. Në të, ai hodhi një vështrim të…
SEJDO HARKA “Nuk jemi bij njerkash, por bij të një nëne, që e ka emrin…
Bateritë humbasin kapacitetin me kalimin e kohës. Kjo vlen edhe për ato që gjenden në…