Rrëfimi i të vetmes përkthyese shqiptare në Spanjë: Ne besuam në regjimin e Hoxhës derisa mësuam shqip

María Roces, e bija e një punonjësi metalurgjik Langrean, antifrankoiste klandestine, vullnetare në Shqipërinë e Hoxhës dhe më vonë e zhgënjyer nga regjimi, është e vetmja përkthyese shqiptare në Spanjë.

María Roces ka një traumë shumë të madhe . Rezulton se ajo ishte “aq rehat” në Soto de Agues, në fshatin e nënës së saj dhe kolegët e saj, përkthyesit letrarë, shkuan për ta zbuluar. Dhe tani e ftojnë të mbajë leksione, të ndjekë kurse, e quajnë albanologe dhe gazetat shkruajnë se Soto de Agues është “kryeqyteti kulturor i shqiptarëve”. Ajo e merr me sarkazëm, se “si të mos më humbasë muti”, por nuk është gënjeshtër që në atë fshat të vogël asturian në këshillin e Sobrescobios kanë jetuar prej vitesh dy spanjollët e vetëm të aftë për të përkthyer gjuhën shqipe.: María vetë dhe Ramón Sánchez Lizarralde, bashkëshorti i saj i ndjerë. Kanë qenë ata që sollën në këtë cep tjetër të Mesdheut zërat e Ismail Kadaresë, Fatos Kongolit, Bashkim Shehut, të legjendave dhe miteve të atij vendi aq të ashpër e kaq simpatik që është Shqipëria.

Një veçori e gjuhës shqipe që Maria përmendi në një nga ato konferenca që e detyruan të largohej për disa ditë nga fshati i nënës së saj të dashur: “E vetmja gjuhë, të paktën në Evropë, që gjatë gjithë historisë së saj është shkruar me katër alfabete të ndryshme. Në zona dhe periudha të ndryshme, dhe në varësi të faktit nëse pushtuesi ishte sllav, grek, turk apo latin, ai i imponoi vendit alfabetin e tij së bashku me dogmën e tij fetare.

Dhe si përfundon vajza e një punonjësi metalurgjik nga Langreo e fundit nga bashkatdhetarët tanë që flet dhe kupton një gjuhë kaq të lashtë e të largët? Kjo është ajo që María Roces përpiqet të tregojë në këtë intervistë dy-orëshe në një dhomë në hotelin Asturias në Gijón, me pamje nga Plaza Mayor, në një pasdite të stuhishme.

Do të doja të sqaroja një rastësi të habitshme përpara se të fillojmë intervistën. Në Soto de Agues, fshati i nënës suaj dhe ku jetoni prej disa vitesh, lindi një tjetër përkthyes i famshëm, i famshëm si i pari që përktheu “El Capital” në spanjisht, i cili mban gjithashtu të njëjtin mbiemër: Wenceslao Roces. A ka ndonjë lidhje familjare mes jush?

Jo, jo, sepse mbiemri im është nga Langreo. Babai im është nga Langreo, jo nga Soto de Agues. Po, ka Roces të tjerë në Soto de Agues dhe në këshillin e Sobrescobio. Edhe në Madrid më pyetën shumë nëse isha një familje e Wenceslao Roces. Por jo vetëm Wenceslao Roces. Ekziston një përkthyes tjetër i shkëlqyer i quajtur Juan Prado, i cili ishte një prift Shpëtimtar dhe që lindi në të njëjtin vit me Wenceslao. Prado përkthen asgjë më pak se Dhiata e Re dhe Psalmet nga greqishtja. Është një përkthim i shkëlqyer, sepse përkthimet e Kishës janë më të mirat. Unë them që të dy përkthejnë libra të shenjtë: njëri nga Internacionalja Komuniste dhe tjetri nga Kisha Katolike.

Keni lindur në Langreo në vitin 1952, në familje miniere?

Babai im punonte në atë kohë në minierë. Më vonë, pasi xhaxhai im ishte anarkist, nga Langreo, dhe ai ishte në Kazablanca, nga mosha 2 deri në 5 vjeç ne jetuam atje, në Marok, kur ishte ende protektorat francez. Babai shkoi në Paris dhe unë dhe mamaja erdhëm në fshat. Kur babai erdhi me pushime, nëna ime refuzoi të shkonte në Paris. Sapo erdha nga Parisi, babai filloi të punonte në ENSIDESA, në Avilés, dhe unë jetoja atje nga mosha 8 deri në 21 vjeç, kur gratë u rritën nën regjimin e Frankos.

A ishte babai juaj i politizuar?

Babai im ishte socialist pa parti. Republikan, ateist, antiklerik mbi të gjitha. Ishte e kuqe. jo nëna ime Në familjen e nënës sime nuk janë vetëm të djathtë, por ajo ka dy vëllezër që janë vrasës të makive. Dy nga ata nga brigadilla dhe somatén, nga represorët që persekutuan makjet deri në vitin 1952, ishin vëllezërit e nënës sime. Unë them se janë familja e nënës sime, jo e imja. Ata janë nën komandën e Gutiérrez Mellado, i cili ishte kreu i represionit në Asturias. Më vonë është sikur të ishte hero kur garda civile hyn në Kongresin e Deputetëve. Epo, ai ishte kreu i represionit në Asturias deri në vitin 1952, kur Asturias ishte në gjendje lufte. Unë sapo kam lindur kur mbaron gjendja e luftës.

Dhe si përfundoi një xhaxhai juaj, një anarkist, në Kazablanca?

Në fund të luftës ai shkoi nga Valencia në Afrikën e Veriut, e cila ishte ende një protektorat francez. Ne ishim aty nga mosha 2 deri në 5 vjeç dhe duhet të kthehemi kur marokenët të fitojnë pavarësinë e tyre dhe të fillojnë mobilizimet kundër Francës, nuk mbaj mend në cilin vit… Vijmë në Spanjë dhe ai dhe familja e tij kanë për të shkuar në Buenos Aires. Ai ishte një minator. Lindur në Cabrales, por u martua me tezen time, e cila ishte nga Langreo dhe punonte në një minierë atje.

Ju kujtohet ndonjë gjë nga fëmijëria në Casablanca?

Nuk e kam idenë, sepse isha nga 2 deri në 5 vjeç. E di që kur mbërrita në fshat, të gjithë më thanë “dëm, këndo frëngjisht”, dhe unë këndova frëngjisht. Por hajde, as unë nuk kam kujtime të mira dhe ato që kam duhet të jenë për shkak të fotove që kam parë dhe gjëra të tilla. Epo, më kujtohet që mbërrita në fshat dhe thashë: “Ah, si i sheh daja këto kryqe dhe këto gjëra këtu!”. Unë kam qenë gjithmonë ateist, që i vogël, edhe për shkak të babait tim. Babai im më dënoi kur dështova pa shkuar në kinema dhe më tha “si të shoh që shkon në meshë, ose me priftërinjtë, ose që i quan vëllezër ose baballarë, nuk do të shkosh në kinema në jetën tënde. “.

Ju ishit 10 vjeç kur ishte huelgona e madhe e vitit 1962, 60 vjetori i së cilës po festohet këto ditë, ju kujtohet ndonjë gjë nga ato ditë?

Më kujtohet se shkova nga Avilés-i në fshat, që mori një ditë me tren, dhe ndalova në Sama, nga ishte familja e babait tim. Dhe atje na treguan për grevat, sepse nuk dilnin në gazeta dhe absolutisht asgjë nuk dihej. Arritëm në Sama dhe na treguan për prerjet e flokëve, represionin dhe të gjitha ato gjëra. Disa nga familja e babait tim do të merrnin pjesë, sepse ishin minatorë. Familja e nënës sime është nga komuniteti mikrofshatar i Sobreskobios, i cili u emancipua në shekullin e 16-të. Ishin tokat e rendit të Santiagos dhe ka një ankand ku ata blejnë lirinë dhe emancipimin e tyre. Ata janë si fshatarë të lirë dhe pastaj për ta çështja e komunizmit ishte se do të merrnin katër lopët që kishin ose një copë tokë. Këshilli ishte vërtet i majtë, por në Soto de Agues ata ishin shumë të djathtë. Pas luftës nuk kishte asnjë të kuqe: ata kishin shkuar në Francë, disa ishin pushkatuar dhe të tjerët ishin në burg. Por arsimimi im është në të majtë për shkak të babait tim. Nëna ime kaloi, nuk i interesonte. Ai nuk më jep leksione, nuk më dërgon në meshë, as të falem apo asgjë.María Roces FOTO: David Aguilar Sánchez

Ju do të shkoni në Oviedo për të studiuar tregti, e cila, siç thoni ju, nuk ju interesonte aspak. Imagjinoj që nuk do të ishte as imponim prindëror, nga ajo që thoni se si ishte babai juaj, pse atëherë?

E përsëris vitin e katërt të shkollës së mesme apo diçka të tillë dhe shkoj në një akademi ku kisha një profesor që jepte tregti dhe ekspertizë tregtare. Dhe këtu kaloj nga dështimi dhe mbarimi i filmave në miratimin e gjithçkaje, dhe papritmas them “ky është një pazar”. Të studioja falas do të thoshte se mund të isha, siç kam qenë gjatë gjithë jetës sime, duke lexuar romane dhe gjithçka, dhe duke u përgatitur për provimet muajin e fundit. Unë bëj tre vjet ekspertizë tregtare në dy. Babai im çmendet. Në atë kohë janë të gjitha kuvendet e Filozofisë dhe Letrave. Unë jam ende në ekspertizë tregtare, por nuk ia dal. Ai pothuajse nuk shkoi në klasë. Mua më interesonte vetëm ajo gjermane. E kaloj jetën në kuvende filozofike, në takime politike…

A ishit të interesuar tashmë për letërsinë?

Që kurrë. Më kujtohet në fshatin e leximit, kur nuk kishte libra dhe lexoja të gjithë ABC-në. Babai im ishte lexues. Ai ishte një punëtor metali dhe nuk kishte pothuajse asnjë libër në shtëpi, më shumë se ato që kishte përdorur në Mieres për të studiuar në shkollën për punëtorët apo diçka të tillë. Vëllai i tij, siç tha ai, jepte mësim në shkollë dhe kishim disa libra, si një enciklopedi e fillimit të shekullit me njëqind vëllime tek. Ai që nisi të fuste libra në shtëpi isha unë. Madje mbaj mend që nuk i bleva tekstet dhe bleva Hopscotch , nga Cortázar. E mbaj mend shumë mirë në Oviedo. Më dhanë para për tekstin shkollor dhe shkova dhe bleva romane. Kështu nisa të ngrija një bibliotekë. Mbaj mend që babai im pikturonte dritaret dhe unë duke i lexuar Don Kishotin, gjë që ai e donte.

Mbërritni në Universitetin e Oviedos në vitin shumë simbolik 1968. Çfarë mbani mend nga ai universitet dhe mjedisi social dhe kulturor i qytetit?

Mbaj mend që një herë shkuam të mblidhnim pulën e Gustavo Buenos. Hymë në klasë, nuk kishte vend për gjilpërë, dhe ai tha “gratë janë forca prodhuese”. Zemërimi ishte monumental. Unë nuk isha nga FRAP atëherë, por FRAP-i një herë i hodhi bojë ose nuk e di se çfarë ndodhi. Shkova në kuvende. Më kujtohet një nga PÇK-të që i fillonte gjithmonë kuvendet: “Kur të dalin pistoletat në rrugë…” Por befas u bënë mbledhje klandestine, dhe ju shkonit në mbledhje. Për shembull, kur García Calvo, Tierno Galvan dhe Aranguren u dëbuan nga Universiteti, ne mbajtëm një asamble ku policia na nxori jashtë me dy rreshta policësh që jepnin qumësht. Kuvendet e vazhdueshme dhe demonstratat në rrugë. E gjithë kjo për mua është kënga e María del Mar Bonet (fillon të zhurmojë) :Çfarë volen këta njerëz Çfarë mashtrimi i matinee? Më sipër është se në atë kohë shtohen banesat e studentëve. Pra, keni pasur një takim ose keni qenë me 200,000 në një shtëpi studentore. Unë jetoja në Avilés, vinin e shkoja çdo ditë në tren, por ndonjëherë rrija atje. Ishte një vend krejtësisht tjetër.

Kishte një demonstratë në Oviedo në vitin 1968 kundër Luftës së Vietnamit, në të cilën policia torturoi disa nga studentët e ndaluar në stacionin e policisë. Pablo Alcántara, një historian asturian i cili sapo ka botuar një libër mbi Brigadën Sociale Politike (BPS), thotë se kjo ishte hera e vetme që ai u ul në stol me anëtarët e BPS, duke përfshirë edhe vetë Claudio Ramos.

Ky libër është shumë i mirë, po. E mbaj mend, por nuk kam marrë pjesë. Unë mezi shkova në klasë. E kalova ditën në takime ose në fakultetin e filozofisë. Gjëja e Gustavo Bueno ishte sepse ai mori të gjithë banesën e tij në rrugë dhe mbajti një fjalim. Por e bënte gjithmonë për të bërë përshtypje, dhe më pas thoshte gjëra, siç tha më vonë për Big Brother, dhe do të bëhej një bujë e tmerrshme sepse nuk ishim dakord ose nuk e di. Duhet ta bashkosh dhe duhet ta bashkosh .

Përveç militantizmit politik, a kishte në ato vite edhe bujë kulturore dhe jetë nate në Oviedo?

Ishe zgjuar deri në 3 ose 4 të mëngjesit duke folur për filma, letërsi… Gjithë ditën me miqtë dhe shokët e klasës duke folur për lloj-lloj gjërash. Por jo në bare. Ju shkuat në banesa studentore në thelb. Vija në klasë në mëngjes dhe shumë herë nuk shkoja. Shkonim në kinemanë arthouse, e cila filloi atëherë, ose bënim autostop dhe shkonim në Mieres, ose kudo, në një ekskursion. Është se mbi të gjitha ishte të mos flija dhe të kaloja gjithë natën duke u grindur dhe duke folur për marksizmin. Alianza kishte nxjerrë një libër të vogël të Marksit të hershëm, të Marksit të ri, Dorëshkrimet dhe të gjitha këto, dhe ai ishte gjithë ditën me këtë.

A erdhën këta libra në mënyrë klandestine?

Jo, jo, mbaj mend që i kam lexuar në vitet ’70 dhe ne i blinim. Gjithçka që lexon, të gjithë filmat që ke parë… ishte një diskutim i përhershëm. Bota universitare po gumëzhinte dhe klasa ishte më e pakta. E ke kaluar universitetin duke folur për gjithçka që ka rëndësi për ty me miqtë e tu dhe me njerëzit që janë shfaqur në një shtëpi dhe aty ka pasur një lloj asambleje. Ka njerëz që më vonë kanë qenë aktorë dhe shumë njerëz të njohur, që i kam takuar atëherë.

Po feminizmi dhe revolucioni seksual?

Sigurisht, sigurisht. Kjo është ajo që nuk e kuptoj tani dhe ua them fëmijëve të rinj marksistë-leninistë: “Por a nuk flirtoni?” “Jo”. Nuk kuptoj asgjë (Të qeshura) Në moshën 15 vjeçare pata një problem moral sepse isha e virgjër! Dhe më dukej një tmerr, një çmenduri.

“Unë kam qenë gjithmonë komunist, tjetër gjë është se Shqipëria e Hoxhës nuk ishte aspak komuniste”

Droga?

Se unë nuk e bëj. Ajo gjë e humbjes së kontrollit, kurrë. Por as nuk kishte. Pinim si kozakët, por nuk mbaj mend ndonjë drogë. Kjo vjen më vonë. Në kohën e Oviedos besoj se askush nuk merrte drogë. Kam ardhur në shtëpi në fundjavë, pasi kam kaluar gjithë javën atje dhe nuk kam dalë. Prindërit e mi thanë: “Çfarë vajze e çuditshme”.

Në vitin 73 shkoni në Madrid, e bëni për të vazhduar studimet?

Nerd. Babai më tha: “Po të mos isha babai yt, do të të thosha mos u marto kurrë dhe shko të shohësh botën”: Plotësisht dakord. Në vitin 1973 mbusha 21 vjeç dhe u emancipova, sepse regjimi i Frankos më lejoi të largohesha nga shtëpia. Kështu që unë do të shkoj në Madrid. Unë kisha një shok që jetonte atje dhe morëm një apartament me qira në Ópera dhe po rri atje. Jo për të studiuar apo asgjë. Ai jepte mësime private dhe gjëra të tjera. Unë kisha një lloj flirti që isha në Madrid, në San Juan Evangelista, dhe më tha “hej, është një koleg që bën ushtrinë dhe duhet të mbajë propagandën diku tjetër”. Dhe unë i them: “Epo le ta sjellë”, dhe ai na sjell propagandë nga PÇE-ML: sundimi klandestin, kongresi i parë dhe nuk di sa më shumë. Rastësisht, ky flirt më dha El Capital . Është se më kanë dhënë El Capitaltë gjitha takimet e mia (Qesh) Unë dhe shoku im sapo po e lexonim, si të zhyteshim në të. Dhe çdo gjë përkon, sepse më thonë që nëse mund ta çoj atë propagandë te kush nuk e di dhe është takimi i parë klandestin që kam. Ishin pamflete dhe të gjitha këto, dhe kur të shkoj nuk është asgjë më pak se sulmi në rrugën Correo, nuk do ta harroj kurrë. Unë shkoj nga Ópera dhe e gjej Puerta del Sol plot me njerëz që ngrenë krahët, dhe unë me propagandën. Atëherë më thonë: “Hej, a mund të kesh një vajzë vietnameze në shtëpi?”, dhe kështu filluam. Aty kërkuam kandidaturën, mendoj se e kam fjalën për vitin 1974 dhe tashmë kemi shpërndarë propagandë dhe na kanë urdhëruar të bëjmë pamflete për Universitetin Complutense, për FUDE, që ishte Federata Demokratike e Universitetit Spanjoll. Kjo është kur unë shkoj në ilegalitet.

E zgjidhni PCE-ml për një pyetje doktrinore apo ideologjike, apo është rastësisht?

Rastesisht. Unë isha antiklerik, i kuq dhe tashmë isha marksist, sepse lexoja Marksin. Pastaj vijnë disa komunistë, të cilët janë marksistë-leninistë… po kaq. Ne duhej të luftonim kundër Frankos, kjo ishte gjëja e rëndësishme. Por nëse vjen Liga, e njëjta gjë. Për më tepër, ata të Lidhjes ishin shumë më dashamirës se ata të PCE-ml. Rastësisht, ky mik na jep propagandën dhe ajo që më magjepsi ishin rregullat e fshehtësisë. Kjo ishte mut.María Roces FOTO: David Aguilar Sánchez

Si ishin ato rregulla?

Epo, për të shkuar në Ópera nuk mund të zbrisje nga metroja Ópera dhe të ndërrosh rrugë për të shkuar në shtëpi, duke kontrolluar se nuk të kanë ndjekur. Ne kishim një aparat propagande, që ishte vietnamezi. Për të shpërndarë broshurat të kanë lënë një takim dhe duhet të shkoje në atë rrugë dhe të jepje fjalëkalimin. Dikush ju bëri një pyetje normale, “a e dini ku është Plaza Mayor?”; dhe ju përgjigjët: “Jo, është në hënë”. Pyetja ishte normale, por duhej t’i përgjigjeshe një gjëje absurde, dhe ai ishte fjalëkalimi. Pastaj ishte një gjë e rëndësishme, që ishte takimi kalimtar. Keni pasur një qeli, në të cilën jeni takuar me pesë, dhe kishit një përgjegjës, i cili nga ana e tij kishte një marrëdhënie me ata lart. Ai përgjegjës duhej ta dinte që ti nuk kishe rënë, se nuk të kishin ndaluar. Pra, takimi kalimtar ishte që një ditë në javë, në katër pasdite, më duhet të kaloj numrin nuk e di çfarë në rrugë nuk e di sa. Dhe ja ku isha në pikë, prandaj arrij gjithmonë në kohë për të gjitha takimet (Qesh)

Dhe ka qenë përgjegjësi i qelisë?

Jo, jo, nuk e pashë. Ai duhej të kontrollonte që unë kalova, sepse nëse nuk kaloja mund të më ndalonin. Pastaj m’u desh të ngre alarmin dhe të gjithë të vrapojnë dhe të lëvizin shtëpi dhe gjëra të tjera.

Domethënë ti në parti njihje vetëm ata të qelisë

I vetëm, po, edhe me emra lufte. Kam pasur shumë emra të rremë, as që më kujtohet. Ju gjithashtu nuk mund të thoni se nga jeni, ose çfarë keni bërë, ku keni punuar apo ndonjë gjë tjetër. Për mbledhjet gjithmonë ecje me copa të vogla letre që më vonë digjeshin ose i hanit, të cilat ishin të shkruara me kod. Takimet që kisha si mjet propagande i kisha shkruar: E hënë në nuk e di ku, fjalëkalimi është ky dhe pak a shumë e ke shkruar me hieroglife apo diçka të tillë. Pas vietnamezëve shkojmë në një shtëpi në lagjen San Ignacio de Loyola, në Latina, dhe atje tashmë kemi një makinë dublikate, të cilën e kishim shpronësuar nga Qendra Kanarie. Problemi me atë dublikatë: hedhja e letrës, bojës dhe pllakave elektronike, të cilat krijuan shumë mbeturina. Kështu i lyeje thonjtë, të cilët ishin të gjithë të zinj, lyeje fytyrën, u veshe, morët një valixhe dhe shkuat në anën tjetër të Madridit për të kërkuar një kanalizim. Shkoja shumë në zonën e Pallatit Mbretëror për ta hedhur atë. Po flasim për gati 75, se represioni është i tmerrshëm. Blerja e letrës ishte një problem. Nëse ke blerë 500 faqe, të kanë kërkuar kartën për t’i treguar policisë. Pastaj arrije dhe thoshe: “Unë vij nga shkolla dhe më duhen 324 faqe”…Dhe klishetë, pëlhura apo boja, sepse kontrollohej nga policia. Ishin katër vende ku shitej. Një prej tyre, më kujtohet mirë, në calle de la Bolsa. Dhe ti i ke thënë vetes: “Epo, shiko, duhet ta blej këtë, do të shohim nëse do të dal nga këtu apo jo”. Blerja e letrës ishte një problem. Nëse ke blerë 500 faqe, të kanë kërkuar kartën për t’i treguar policisë. Pastaj arrije dhe thoshe: “Unë vij nga shkolla dhe më duhen 324 faqe”…Dhe klishetë, pëlhura apo boja, sepse kontrollohej nga policia. Ishin katër vende ku shitej. Një prej tyre, më kujtohet mirë, në calle de la Bolsa. Dhe ti i ke thënë vetes: “Epo, shiko, duhet ta blej këtë, do të shohim nëse do të dal nga këtu apo jo”. Blerja e letrës ishte një problem. Nëse ke blerë 500 faqe, të kanë kërkuar kartën për t’i treguar policisë. Pastaj arrije dhe thoshe: “Unë vij nga shkolla dhe më duhen 324 faqe”…Dhe klishetë, pëlhura apo boja, sepse kontrollohej nga policia. Ishin katër vende ku shitej. Një prej tyre, më kujtohet mirë, në calle de la Bolsa. Dhe ti i ke thënë vetes: “Epo, shiko, duhet ta blej këtë, do të shohim nëse do të dal nga këtu apo jo”.

Jeni arrestuar ndonjëherë?

Jo, kuriozisht jo. Ata më ndoqën, madje edhe Billy the Kid. Më ndoqi në vitin 1975, pas ekzekutimeve, kur më duhej të shkoja në Valencia. Unë jam në një takim dhe Billy Kid vjen. Unë jam në takim, shoku nuk shfaqet dhe shoh një djalë që më shikon dhe gjëra të tjera, dhe pastaj e di që është Billy Kid. Unë nuk i them asgjë, marr një taksi dhe më humbasin në lagjen La Concepción. Pastaj më thanë të largohesha menjëherë, se më kërkonin shtatë punonjës socialë, nuk harroj.

“Ne kthehemi nga Shqipëria dhe është e qartë se kjo është një diktaturë. Ne i thamë partisë, dhe asnjë rast i ndyrë “

Kishit partnerë në burg?

Në ’73 arrestuan shumë, dhe në ’75 nuk shihni. Mbaj mend që bëja pamflete dhe i shihja të arrestuarit në TV. Dhe pastaj është radha ime që të pushkatohem, sepse jam në Madrid. Ekzekutimet e fundit, dhe tre prej tyre janë nga FRAP. Kishte trembëdhjetë dënime me vdekje dhe nga të njëmbëdhjetët ishin nga FRAP: ai që ishte përgjegjës për aparatin e propagandës, Pablo Mayoral; Concha Tristán…Kur përplasjet vijnë në 1975, kur ekzekutimet dhe gjyqet arrestojnë shumë njerëz dhe ne qëndrojmë jashtë grepit. Problemi ishte të kontaktonim shokë të tjerë nga celulat e tjera dhe të dërgonim dikë në Francë për të kontaktuar kryesinë e partisë. Ndërkohë, ne vazhdonim të bënim pamflete, duke denoncuar dënimet me vdekje e të tjera. Ato arrestime janë monstruoze, dhe atëherë po shkonin për mua, por më humbën.

E kuptoj që në atë jetë klandestine, në të cilën nuk kishe asnjë kontakt me shokë të tjerë partiakë përtej atyre të qelisë tënde, ishte e vështirë që të kishte një debat të brendshëm në parti, apo jo? I referohem një diskutimi të hapur programor mbi parimet dhe objektivat e PCE-ml

E kishe në qeli. Në Vanguardia Obrera kishte artikuj ideologjikë, dhe në mbledhjet e qelive, që zgjaste një vezë, që ishte e keqe, diskutonit për ato që thoshin: politikë shtetërore, politikë ndërkombëtare… Njerëzit e PCE-ml kishin një formacion që Nuk e di në parti të tjera. Është e vërtetë që shumë nuk ishin, si ne, studentë universitarë, por ata kishin një trajnim librash duke lexuar Marksin e të tilla. Edhe analfabetët e ardhur nga fshati, si Cipriano Martos, që e vrau duke i dhënë një koktej molotovi për të pirë, fillojnë të lexojnë dhe lexohen. Kjo ishte shumë e rëndësishme. Sepse mbani në mend se ne kishim dalë në vitin 1964 nga një pjesë e PCE. PCE-ml del kundër pajtimit kombëtar, paktit për liri dhe gjithçkaje. Në PCE në atë kohë thoshin se Papa ishte shumë i mirë, dhe enciklikat dhe nuk e di sa. Ne ishim anti-sovjetikë dhe ishim kundër Paktit të Varshavës. Fillimisht ishim me kinezët, por na u desh gjysmë ore, sepse ajo kineze ishte e pamundur. Kur na thanë: “humbni, humbisni, humbni deri në fitoren përfundimtare”. Por çfarë dreqin është kjo? Pra, ne jemi maoistë për pak kohë. Por jo, jo, ne spanjollët nuk mund të jemi maoistë. Është e pamundur.

Sa militantë kishte PCE-ML dhe në cilat zona të Spanjës ishte më e fortë?

Nuk e kam idenë, nuk e kam lexuar kurrë. Ishte një kohë kur ne ishim alternativa ndaj PCE për njerëzit që luftuan. Mund ta imagjinoni: në demonstratat e para demokratike, KPK duartrokiti policinë, o njeri, ishte turp. Thjesht nuk mund të ishte. Dhe ne thamë, “dhe mut.” Si na godasin më 1 maj? Dhe mut, ne shkojmë pas policit dhe njëri vdes. Kjo kërkon shumë të rinj dhe studentë që duan një bastun. Se po, se japim kallam, se mos më godasin këto. Është se kishte qeli në të gjithë Spanjën, dhe jo vetëm në universitet. Në fabrikat e mëdha në Madrid kishim një problem me PCE, sepse atje, veçanërisht në këshillat e punës, kishte shumë fuqi. Më kujtohet në Isodel një sherr me PCE-në që na rrahu deri në kockë. Ata ishin revizionistët dhe ne ishim mbeturina shoqërore, sepse e vumë në dyshim atë mutin për pajtimin kombëtar. Dhe në krye të kësaj, natyrisht, ne thamë luftë e armatosur, kështu që imagjinoni.

Kështu doja t’ju pyesja, po, çfarë raporti kishte partia me FRAP-in?

FRAP montohet kur hyj, pak a shumë. Supozohet se ishte PCE-ml, që e drejtoi dhe më pas UPA, organizata e intelektualëve dhe artistëve, universiteti… një sërë funksionesh që hynë në një front revolucionar. Ai që vërtet propozon luftën e armatosur është PCE-ml. Një tjetër gjë është se FRAP ishte më i njohur sepse dilte në gazeta. Të gjithë ne nga PCE-ml ishim përveç FRAP-it, por FRAP është ai që propozon veprimet e armatosura, megjithëse i mbështet ato. Ishte sikur të ishte krahu i armatosur i PCE-ml, dhe nuk është e vërtetë. FRAP drejtohet nga Álvarez del Vayo, i cili kishte qenë ministër në Republikë, por ishte PCE-ML.

Keni pasur një rol të rëndësishëm në grevën e aktorëve të 75-ës, apo jo?

Po po po. Me UPA, Unioni Popullor i Artistëve. Ata arrestojnë Rocío Dúrcal dhe gjithçka. Ne e vendosëm atë, por jo vetëm kaq. Ngritëm gjëra më të mrekullueshme, si demonstrimi i parë i të verbërve, që kishin shumë kërkesa për një herë. Kjo ishte e mrekullueshme! A e dini se çfarë është një manifestim i të verbërve? Ai ishte oborri i mrekullive dhe policët që rrihnin të verbërit. Në vitin 1975 kam fjetur në nuk e di sa shtëpi për të verbër, kur më duhej të arratisja dhe të flija në një vend çdo ditë. Dhe në shtëpitë e të verbërve hidhnim pamflete në dollap. Madje kishim një organizatë varrmihësish, në Sevilje. Ato gjëra janë të shkëlqyera. Ramón, kur ai shkon në Valencia në vitin 70 dhe diçka, PCE-ML mbush Valencia me postera që i shpallin luftë Flotës së Gjashtë Amerikane, e cila ishte në Valencia. Është shumë e fortë! Është e mrekullueshme(Qesh) Nëse shihnim një marinar, duhej ta godisnim. Ishim shumë qesharak.

Ndonjë militant i njohur i PCE-ml? Nëse nuk gabohem, Chicho Sánchez Ferlosio ishte në ndeshje, apo jo?

Chicho Sánchez Ferlosio ishte edhe për një kohë në Radio Tirana, derisa tha “çfarë është kjo?” Nuk e njihja, por këngët e tij i dinim përmendsh. Për shembull, Bernardo Fuster, regjistroi disa kaseta që ne të gjithë i kishim, dhe emri i tij i luftës ishte Pedro Faura. Tani ai po bën koncerte nën emrin e Pedro Faura, duke rikuperuar emrin e tij de guerre dhe me gjithë temën e kujtesës historike. Pastaj Manolo Blanco Chivite, i cili ishte një nga të dënuarit me vdekje; Pablo Mayoral, i cili drejton La Comuna dhe padinë argjentinase… Shumë nga njerëzit tanë vazhdojnë të bëjnë gjëra shumë interesante në universitete ose në kujtesën historike.

Ju u takuat me Ramón në vitin 1977 në një linjë kuti në Valencia

Po, por përpara se të kishte një kongres në Paris dhe Ramón ishte atje. Ishte hera e parë që e pashë. Unë isha sikur të isha ulur këtu dhe ai ishte atje. Ai ishte nga komiteti qendror, por e pushuan dhe e dërguan në Valencia. Unë e njoh atë në vitin 1977 në një linjë kuzhine, po. Unë kam qenë gjithmonë në mjete propagandistike, por ishte një gjë e keqe dhe ndonjëherë arratisje dhe shkonte në një demonstratë ose në një rresht, megjithëse ishte e ndaluar, dhe pastaj më qortonin. Pastaj një ditë më thonë që duhet të shkoj në Morella dhe në autobusin e kthimit për në Valencia filloj të flas me Ramón, “dëgjo pse nuk kthehesh në shtëpi dhe kështu…”, dhe kaq. Filluam të jetonim së bashku pak më vonë. Prej aty na sugjeruan të shkonim në Euskadi, nga Euskadi përsëri në Madrid dhe nga Madridi në Tiranë.

Për çfarë keni shkuar në Euskadi?

Unë në një aparat propagande, si gjithmonë, dhe Ramón në krye. Ishte gjatë grevës së Euskaldunës, kur pati disa greva të ciboriumit dhe më kujtohet se punëtorët hidhnin topa çeliku në urë… shkuam në Euskadi në ato halle. Më pas kthehemi në Madrid dhe aty na ofrojnë të shkojmë në Shqipëri. Çiftet kishin shkuar në Shqipëri që nga viti 1964. Van Lola Galán, një gazetare nga El País që nuk ishte nga PCE-ml, por që shkoi me të shoqin, Katalan Deus, gjithashtu gazetar, dhe ishin në Radio Tirana. Ne shkojmë nga 80 në 84 dhe shkojmë në mënyrë klandestine, sepse partia jonë nuk e legalizon deri në 81. Veç kësaj, ne shpronësuam bankat për të financuar veten, kështu që imagjinoni. Jo unë, a? Unë gjithmonë me propagandën, gjithmonë duke shkruar gazetën.

Cila ishte mbështetja që Enver Hoxha i dha PCE-ML-së, ju ka dërguar para?

Një mjerim. Ishte për ta njohur atë si një parti motër. Për Enver Hoxhën ishte e rëndësishme të kishte parti marksiste-leniniste, qoftë edhe të vogla, sepse kështu ai ua shiste popullit të tij që nuk ishte i izoluar. Dhe për drejtuesit e PCE-ml, imagjinoni. Raul Marco u prit sikur të ishte kryetar shteti. Punëtorët nuk e dinin këtë, nuk dinin se çfarë po ndodhte atje. Një tjetër gjë është kur shkon në Shqipëri dhe pas një viti di shqip dhe thua: “Ostia, po të bëja këtu atë që bëj në Spanjë, do të më kishin pushkatuar tashmë”.

Sa para ka dërguar?

Epo, një mjerim, një gjë qesharake. Ndoshta ishte 3000 dollarë, dhe jo gjithmonë.

Si arritët në Shqipëri në udhëtimin tuaj të parë?

Shkuam në Paris dhe atje shqiptarët na dhanë viza. Nga Parisi në Beograd, dhe nga Beogradi në Tiranë. E gjithë kjo me avion dhe me pasaportë false, gjë që Ramón e bëri shumë mirë. Dhe kur mbërrijmë në Tiranë, në të njëjtin aeroport, na thonë si duam të quhemi për të marrë një karnetë, një lloj pasaporte të kuqe, edhe me një emër fals. Kishte shumë njerëz të nëndheshëm nga partitë marksiste-leniniste: iranianë, turq, brazilianë… Atje në Shqipëri më thërrisnin Karmen González, Karmen me K, dhe Ramón ishte Carlos Sánchez.

Ju shkruani për përshtypjen e madhe që ju bëri ai udhëtimi i parë në Shqipëri: “Kam pasur përshtypjen se jam kthyer në Spanjë në mesin ose fundin e viteve gjashtëdhjetë, në fshatin e nënës sime”.

Po, për shkak të mënyrës se si visheshin ose për shkak të dashurisë që ju pritën. Ju thatë “epo këtu ka një prapambetje ekonomike, por kjo është si ajo që kam parë në vitet ’60”. Për gjermanët, imagjinoni se si do t’u dukej, por neve, mirë, unë e kam parë tashmë këtë… Përveç kësaj, me sa duket barazia ishte shumë e rëndësishme, ose kështu mendonit. Ke parë gjëra shumë të çuditshme, por as nuk kuptove asgjë. Mirë, këta dolën nga Lufta e Dytë Botërore, ishin dhi, industrializimin e solli partia, nuk e di çfarë… Ju justifikuat gjithçka, e justifikuat por nuk e kishit idenë e dreqit. Ju po shkonit në të vetmin vend socialist në botë!

A ju treguan të gjithë vendin në atë udhëtim?

Jo, jo i gjithë vendi. Ata ju mësojnë atë që duhet t’ju mësojnë. Nëse të çojnë në një fshat, të çojnë të shohësh festën e fshatit. Të tregojnë më të mirën, sheshin kryesor, por nuk të vendosin kurrë në lagje. E pamë që më vonë, kur nuk isha gjallë, zbulova shumë më tepër se si ishte në të vërtetë. Në atë udhëtim shkuam në Korçë, Gjirokastër, në qytetet e mëdha. Ne shkuam vetëm një herë në veri dhe shkuam me një vezë njerëzish, gjysmën e Sigurimit. Ti shkuat atje dhe unë po shihja liqenet e vegjël, ose shihja qengjin që ju dhanë, por ju nuk patë një shqiptar të vërtetë gjakatar. Ke shkuar me gjithë aparatin e radios, aparatin e komitetit qendror, me aparatin nuk e di çfarë, me ato të Sigurimit… por nuk dinit gjë.

“Përkthimi është një urë kulturore”

E njoha Shqipërinë këtë verë dhe përshtypja ime ishte pikërisht ajo: ajo e udhëtimit në Spanjën e njëzet viteve më parë, në Spanjën e fëmijërisë sime, për veshjet, makinat, muzikën…

Po Po. Kjo është për shkak se ata janë larguar nga fshati kohët e fundit… Është pak si ajo që ndodh edhe në Asturias. Në Asturias babai ka qenë punëtor, ka qenë gjithë jetën, por ka pasur marrëdhënie me fshatin, me lopën… kjo gjë në Shqipëri tregon. Ka një ngrohtësi shumë të ngushtë të kulturës fshatare. Duhet të hysh në një shtëpi dhe duhet të hash deri në majë, ashtu si kur shkova në shtëpinë e tezeve në Soto de Agues.

Ju keni shkruar gjithashtu se keni parë “atë që zyrtarët shqiptarë donin të shihnin dhe që ata vetë donin të shihnin dhe mbi të gjitha të besonin”.

Nuk e kishim idenë. Me të cilën, kjo është një kompani bujqësore shtetërore, këta janë dërguar për të studiuar… Po, i keni dërguar për të studiuar, të gjithë janë të gëzuar dhe hanë thëllëza. Meqenëse nuk mund të flasësh me ta, sepse nuk të lejojnë, nuk na lejojnë kurrë, mirë kjo ishte e vërtetë. Derisa të dish shqip. Ramoni nuk pranon, por unë shkoj në shkollën e partisë dhe pyes: “Të shohim, para së gjithash, pse Dimitrov tha se duhej ngritur federata ballkanike? Dhe mësuesi: “Shoku Enver tha…” Dhe unë: “Ku është libri “Origjina e familjes, pronës private dhe shtetit”? “Shoku Enver…” “Po pse nuk ka vlerë të shtuar në socializëm?” “Jo, sepse klasa punëtore është në pushtet dhe të tilla…” Problem: si e bëni diktaturën e proletariatit pa proletarë? Kishte dhi! Dhe në qytete kishte artizanë. Do të ishin tre punëtorë,

Është thënë se regjimi i Hoxhës ishte më shumë një kaudillismo nacionalist dhe autoritar sesa një komunist.

Ai ishte një klan gjakatar. Qëndroni për shkak të rëndësisë së familjes atje. Familja e rëndësishme është klani, i cili vendos se me kë të martohesh dhe gjëra të tjera, dhe kështu është edhe tani, dhe kështu ishte Shqipëria. Ishte një shoqëri absolutisht klanore dhe ata vijnë duke thënë se ky është marksizëm. Nuk kishte lidhje me marksizmin. Por ju e dini këtë kur jetoni atje. Dhe mbi të gjitha ajo që patë ishte diktatura e partisë.

Apo vetë Hoxha më shumë se partia, apo jo?

Po, por Hoxha është se ishte polic i mirë. Për më tepër, meqë ai ishte i shkëlqyer, mirë… Oh! xhaxhai i Enverit. Dhe meqë edhe ai po fshinte gjithë klikën e tij… Gjëja më e keqe që mund të ishe në Shqipëri ishte ministër i Brendshëm, nuk mbeti asnjë! Ai i fshiu të gjithë. Pra, fajin e kanë që gjërat nuk shkojnë mirë, por shiko si i laj. Ishte despotizëm absolut.

Sa kohë keni besuar se keni qenë në parajsën socialiste?

Një vit, derisa mësuam shqip. Shkojmë në tetor 1980, dhe në dhjetor 1981, numri 2, që kishte qenë ministër i Brendshëm Mehmet Shehu ., jam ne radio, me bejne muzike dhe me thone lexo dicka ku shkruhet se ka bere vetevrasje. Si bëri vetëvrasje? Duke shkuar në shtëpi menduam se ishte një grusht shteti. Dhe versioni zyrtar-bashkëpunëtorë asnjë fjalë, e ndaluar-është se ai ishte një poliagjent për amerikanët, rusët, jugosllavët… Pra, ai që kishte bërë gjithçka siç duhet, papritmas është fajtor për të gjitha të këqijat. Po del se për të gjithë ka qenë faji i Mehmet Shehut, i cili ka qenë pjesëtar i brigadës ndërkombëtare në luftën e Spanjës, dhe ky gomar ka qenë numri dy që atëherë dhe nuk e ka marrë vesh? Ishte se, përveç njohjes së shqipes. Pra, detyra ime në qelinë e partisë në Tiranë ishte të merrja gazetën “Zëri i Popullit” dhe të shihja të gjitha akuzat që u zhdukën nga aktet publike për t’i thënë partisë.

“Gjëja më e keqe që mund të jesh në Shqipëri ishte ministër i Brendshëm, nuk mbeti asnjë!

E keni lexuar “Baltë më e ëmbël se mjalti”? Është një libër i një gazetareje polake, ku ajo tregon përmes disa intervistave se si ishte jeta në Shqipërinë e Hoxhës.

Më kanë thënë për të. Por ka një problem, cilat janë vendet e zakonshme. Ata që shkruajnë për atë që dëshiron të dëgjosh, dhe kjo është një lloj karikature. Është se kjo është shumë më e rëndë dhe shumë më e rëndë se marrëzitë që mund të thotë një shqiptar që si këtu tani del se janë të gjithë demokratë. Hajde mos me trego filma! Po lexoj “Fundi i Homo Sovjetikus” nga Svetlana Alexievich për të kuptuar pse Putini fiton zgjedhjet. Rusët janë shumë më të qartë për këtë. Është se kishte shumë njerëz që e besonin këtë, dhe problemi është se sistemi ishte kriminal.

Keni pasur ndonjë takim me Sigurimin? Ndoshta një nga policitë politike më të egra dhe më të pamëshirshme të shekullit të 20-të…

Sepse ata ishin gunga, dreqin, ata ishin fshatarë. Vëreni Soto de Agues të luajë Sigurimin (policinë sekrete të regjimit) dhe shikoni se çfarë ndodh. Dhe sigurisht, duke qenë se ata kishin një dem dhe mund të bënin çfarë të donin, ishte e tmerrshme. Madje në shtëpi na vendosën mikrofona, por ne e dinim tashmë.

A i spiunuan ata?

Sigurisht! Pas Mehmet Shehut shkonim në bodrum ose dilnim jashtë kur duhej të flisnim për diçka për t’i thënë festës. Edhe pse në bunker shkruhej “nuk u vendos mikrofona miqve”, pse jo? Pastaj Ramoni vinte në punë dhe dëgjonte atë që kishim thënë në shtëpi. Por sigurisht ti merr njerez pa asnje formim dhe i thua qe kane te drejte t’i shajne te gjitheve, poashtu nese ti kercen, vajza jote ka te drejte te studioje… Po flasim per nje shoqeri fshatare, ka qene. asnjë ndërgjegje klasore apo pa problem. Ishin katër intelektualë, që të gjithë ishin spastruar, ashtu si anëtarët e brigadës ndërkombëtare. Në Bashkimin Sovjetik e njëjta gjë. Nga të gjithë ata që ishin vërtet komunistë, nuk mbeti asnjë.

Cila ishte puna juaj në Radio Tirana?

Na sollën programimin në shqip dhe ishin tre përkthyes shqiptarë që kishin mësuar spanjisht nga brezat e parë: Lola Galán dhe Katalan Deus dhe ata. Këta ishin ata që përkthenin nga shqipja dhe ne bëmë korrigjimin dhe zërin. Në shtëpinë botuese, Ramón bëri të njëjtën gjë: korrigjonte dhe, më vonë, kur dinte shqip, përktheu diçka. Kemi mbajtur kurse për shqiptarët që donin të dinin spanjisht, merrnim mësime shqip dhe shkruanim. Arritën gazetat, El País dhe ato nga këtu, pesëmbëdhjetë ditë me vonesë. Shkruanim edhe artikuj për radion, por kjo e kalonte censurën apo jo, varej. Pastaj Ramon, i cili kishte shumë kontakte me intelektualë, shkroi shumë për shkrimtarët shqiptarë etj.

Përkthimet në shqip të Marksit, Engelsit dhe teksteve të tjera komuniste u bënë në interes të regjimit. Të gjitha nuancat duheshin përshtatur me nevojat e partisë në atë kohë. Ju tregoni atë anekdotën për luftën që Ramón pati me shtëpinë botuese sepse ai mbrojti se përkthimi i saktë i frazës së famshme të Marksit ishte “lufta e klasave është motori i historisë” dhe jo “lufta e klasave është motori i historisë”. , që kështu donin ta përkthenin, sikur të nënkuptonin se kishte motorë të tjerë të historisë: kombi, partia, lideri…

Kjo ka ndodhur me Juan Prado në Vatikan dhe me Wenceslao Roces kur ai ishte në BRSS. Ai veshi atë që duhej të vishte, atë që duhej të vishte. Nëse ai libër do të dilte jashtë Shqipërisë, në varësi të mënyrës se si frynin erërat gjërat ndryshuan apo jo. I çmendur. Është se atëherë ai që censuronte nuk dinte spanjisht. Epo, tre ditë diskutim për të parë se çfarë duhej vënë. Një gjë tha Ramoni, një tjetër thanë shqiptarët.

Edhe vetë Hoxhën e ke përkthyer, apo jo?

Sigurisht. Ramonit iu desh të përkthente nuk e di sa libra të tij dhe unë i lexova në radio, a e dini si është të lexosh një libër të Enver Hoxhës në një transmetim gjysmë ore?

A ishte fjala e Hoxhës fjalë e Zotit?

Po, por është ndryshuar sipas rastit.

E keni njohur personalisht Hoxhën?

Po Po. Në shtëpi, që ishin vila shumë të lezetshme, të parafabrikuara, ne dhe gjithë të tjerët kishim një zonjë që gatuante për ne. Pastaj ishte një që ishte marangoz, që bënte riparime dhe gjëra të tjera. E pra, një ditë, në vitin 1980, ne ishim të ftuar në Pallatin e Brigadave, që kishte qenë pallati i Mbretit Zog, në një pritje për punëtorët e shquar, për qumështoret e shquara, për nënat heroinë, sepse kishin pesëmbëdhjetë fëmijë. .. një tufë prej tyre. Dhe na ftuan ne marksist-leninistët dhe aty na përshëndeti Enver Hoxha. Atë ditë na përshëndet edhe ne, spanjollët, Mehmet Shehu, të cilin Ramón e kishte vizituar në shtëpinë e tij për t’i dhënë kartën numër 1 të festës sonë. Dhe befas shoh veten, ndër të gjithë të shquarit, marangoz. Dhe unë them, çfarë dreqin po bën ky djalë këtu? Nga Sigurimi!

A kishit leje, p.sh., të shkonit në qendër të Tiranës dhe të ecnit në kohën e lirë?

Po, ne shkonim në kinema dhe gjëra të tjera. Ne spanjollët e kishim të tmerrshme, sepse dolëm nga kinemaja dhe nuk mund të pinit asgjë. Aty në orën dhjetë të natës nuk kishte asgjë. Për shembull, nuk mund të shkonit në shtëpitë e kolegëve. Që të të ftonin, duhej të kërkonin leje nga komiteti qendror. Dhe ata, për të ardhur në koloninë tonë, të njëjtat. E kishin shumë të vështirë t’i linin. Kur organizonim një festë, linin të vinte një përkthyes, por vetëm ata që e kishin të qartë se ishin të pastër.

Ju thatë që në fillim keni parë gjëra të çuditshme në Shqipëri

Le të shohim, është se keni shkuar në një vend ku ka pasur vreshta dhe keni pyetur: “hej, pse vreshtat kanë një shigjetë sipër?” “Është për kur të vijnë parashutistët” Çfarë po më thua? Dhe për bunkerët, që ishte qesharake, dhe gjithçka ishte plot. Ishte çmenduri. Ose papritmas kolegët tuaj u zhdukën sepse u duhej të largoheshin për dy javë për të bërë punë manuale, për të gërmuar një hendek ose për të mbledhur domate. Ishte e detyrueshme, që të mos harronin se, meqë ishin gjoja intelektualë, sundonte klasa punëtore dhe puna krahu dhe nuk e di se çfarë. Ishte si një muaj e ca vit që nuk shkonin në punë dhe i dërguan të bënin bythën. Na treguan fabrikat, të cilat ishin krejtësisht të vjetruara. Dhe unë, duke pasur një baba metalpunues të ndërgjegjshëm për klasën, i cili thoshte “mund të shkosh në grevë, ajo që nuk bën është buçi në punë” Epo, ja, shkuat në një fabrikë dhe thatë me vete, po ky çfarë bën? Nuk kishte produktivitet. Nuk kishte zakon pune. Aty historia ishte “babai im ishte fermer, dhe unë tashmë fillova të punoja në fabrikë”. Natyrisht, babai im ishte punëtor, bir i një minatori dhe nipi i një minatori, klasa punëtore asturiane për një shekull, breza punëtorësh dhe kur erdhi lufta revolucionare, funksionoi. Përveç kësaj, është një botë tjetër. Më kujtohet, si fëmijë, shkova në Sama, me babanë tim, dhe ata njerëz ishin nga një planet dhe ata nga Soto de Agues ishin nga një planet tjetër, dhe ishin 30 kilometra larg. Nuk kishin çfarë të bënin. Epo, në Shqipëri këtë e keni vënë re, megjithëse ishin shumë të dashur dhe simpatikë. Nuk kishte zakon pune. Aty historia ishte “babai im ishte fermer, dhe unë tashmë fillova të punoja në fabrikë”. Natyrisht, babai im ishte punëtor, bir i një minatori dhe nipi i një minatori, klasa punëtore asturiane për një shekull, breza punëtorësh dhe kur erdhi lufta revolucionare, funksionoi. Përveç kësaj, është një botë tjetër. Më kujtohet, si fëmijë, shkova në Sama, me babanë tim, dhe ata njerëz ishin nga një planet dhe ata nga Soto de Agues ishin nga një planet tjetër, dhe ishin 30 kilometra larg. Nuk kishin çfarë të bënin. Epo, në Shqipëri këtë e keni vënë re, megjithëse ishin shumë të dashur dhe simpatikë. Nuk kishte zakon pune. Aty historia ishte “babai im ishte fermer, dhe unë tashmë fillova të punoja në fabrikë”. Natyrisht, babai im ishte punëtor, bir i një minatori dhe nipi i një minatori, klasa punëtore asturiane për një shekull, breza punëtorësh dhe kur erdhi lufta revolucionare, funksionoi. Përveç kësaj, është një botë tjetër. Më kujtohet, si fëmijë, shkova në Sama, me babanë tim, dhe ata njerëz ishin nga një planet dhe ata nga Soto de Agues ishin nga një planet tjetër, dhe ishin 30 kilometra larg. Nuk kishin çfarë të bënin. Epo, në Shqipëri këtë e keni vënë re, megjithëse ishin shumë të dashur dhe simpatikë. dhe kur erdhi lufta revolucionare, kjo funksionoi. Përveç kësaj, është një botë tjetër. Më kujtohet, si fëmijë, shkova në Sama, me babanë tim, dhe ata njerëz ishin nga një planet dhe ata nga Soto de Agues ishin nga një planet tjetër, dhe ishin 30 kilometra larg. Nuk kishin çfarë të bënin. Epo, në Shqipëri këtë e keni vënë re, megjithëse ishin shumë të dashur dhe simpatikë. dhe kur erdhi lufta revolucionare, kjo funksionoi. Përveç kësaj, është një botë tjetër. Më kujtohet, si fëmijë, shkova në Sama, me babanë tim, dhe ata njerëz ishin nga një planet dhe ata nga Soto de Agues ishin nga një planet tjetër, dhe ishin 30 kilometra larg. Nuk kishin çfarë të bënin. Epo, në Shqipëri këtë e keni vënë re, megjithëse ishin shumë të dashur dhe simpatikë.

Shqipëria e Hoxhës ishte vendi i parë zyrtarisht ateist në histori.

Ata kishin katër fe: në veri, katolikë; shumicë myslimane; Ortodoks në jug; dhe bektashinjtë që janë më të këndshëm dhe më pëlqejnë shumë. Ajo që bën Hoxha është të thotë, “mbaroi! Unë e shpall vendin ateist” Epo, se po thua kështu, shumë mirë. Është e vërtetë që e pranoj që, një ateist dhe antiklerik si unë, kur shkon në Shkodër dhe katedralja e saj katolike është fushë basketbolli, e pranoj që thashë, dreqi! (Qesh) Ata ishin ateistë, por kishin diçka shumë vatikaniste, që ishte, p.sh., duke shkuar në muzeun e heronjve të nuk e di se çfarë në atë fshat, dhe atje kishin këmishën e përgjakur që kur e qëlluan. , flokët nga nuk e di kush… Ata ishin relike prej andej. Ne ishim të çmendur.

Ju turpëroni partinë tuaj që nuk e ka dënuar kurrë regjimin shqiptar

Kur kthehemi në vitin 1984, është evidente se ky është nacionalizëm bajat, se është diktaturë, se ka represion. Dhe ne i themi partisë, dhe partisë nuk i intereson. Problemi ishte se meqenëse Raul Marco ende pritej me një tapet të kuq dhe ai ishte kreu i marksizëm-leninizmit ndërkombëtar, atëherë e gjithë kjo shërbeu për të mbijetuar. Në vitin 1989, kur shqiptarët hyjnë në ambasada dhe arratisen me varka në Itali, ne kthehemi në Shqipëri dhe për herë të parë, bashkëpunëtorët tanë na flasin për represionin. Burri i mikut tim të madh në Radio Tirana, i cili ishte pilot luftarak, më thotë duke qarë kur u detyruan të qëllonin mbi popullsinë dhe ata nuk pranuan, sepse u kishin thënë se ishin ushtria popullore dhe ushtria popullore bëri. ju nuk mund të qëlloni qytetin. Ata nuk u përplasën me luftëtarët. Ramón e thotë në komitetin ekzekutiv, dhe asnjë rast i ndyrë. Raul Marco më kërkon një takim dhe unë i them se duhet të shkëputemi me Shqipërinë, por nuk ndodh kurrë. Duke i ditur të gjitha këto, Raul Marco shkon të pritet nga Ramiz Alia, i cili është pothuajse në fund. Ramón u largua nga partia në vitin 1990 dhe unë qëndrova deri në vitin 1992 dhe kjo që po bëjmë gjatë gjithë kohës është propagandë kundër regjimit shqiptar. Ajo që po ndodhte ishte e patolerueshme, por Raul Marco ishte ajo me të cilën jetoi.

A pushuat së qeni komunist kur u kthyet nga Shqipëria?

Unë kam qenë gjithmonë komunist, një tjetër gjë është se Shqipëria nuk ishte aspak komuniste, aq më pak marksiste. Ata as që e dinin se çfarë ishte marksizmi. Aq shumë, sa më kujtohet se Kadare e pyeti Ramonin, seriozisht, nëse marksizmi ishte i rëndësishëm. Karl Marksi është jashtëzakonisht i rëndësishëm në historinë e njerëzimit, por ajo që ju kanë shitur si marksizëm nuk është. Ajo që kishit ishte një diktaturë.

Në Spanjë ka ende hoxhistë. Nuk e di nëse Fronti i Punëtorëve ju duket i njohur për shembull. Sekretari i përgjithshëm i saj, Roberto Vaquero, botoi në vitin 2021 një artikull me titull “Në mbrojtje të Enver Hoxhës dhe PTA kundër sulmeve të bëra ndaj figurës së tij në kohët e fundit”.

Po, mirë, një i shkolluar. Çfarë do të bënit me këta njerëz? Dërgojini të jetojnë për pak kohë, vetëm një vit, në Venezuelë. Asgje me shume! Dhe ata që mbrojnë Kubën, Kubën. Por të jetosh në kushtet e kubanezëve, a?

Jo si delegatë apo turistë revolucionarë

Jo jo jo. Sepse kjo është ajo që ndodhi me Carrillon ose me ne. Na trajtuan sikur të ishim ambasadorë. Mund të shes një Shqipëri hyjnore. Na blinin ushqime te dyqani i ambasadorëve, na paguanin gati sa fitonte Mehmet Shehu. Ne ishim duke shkuar në kinema, dhe nuk dua të di asgjë, apo jo? Hajde, mos u talle me mua. Madje i dërgoi në Shqipërinë e sotme. cfare po me thua, cfare di ti? Ajo që nuk mund të jetë është që ju të lexoni Alexievich dhe të thoni se gjithçka që ai thotë për BRSS është një gënjeshtër. Sepse ai libër është pasqyrë e asaj që po ndodhte në Shqipëri, dhe në lindje në përgjithësi. Stalinin e pashë qartë në Shqipëri. Problemi është se kur bëhet fjalë për dijen, meqë ngele vetëm, njerëzit duan të kthehen. Problemi atëherë është vetmia, sepse nuk mund të komunikoj me rrotat e mullirit kur e di tashmë. Kjo nuk do të thotë se nuk jam akoma komunist, tjetër gjë është se komunizmin nuk e kam parë askund dhe as do ta shoh. Dhe nuk pendohem për asgjë, sepse nuk kam marrë pjesë në asnjë luftë të armatosur, në thonjëza. Pse e quani luftë të armatosur të qëlloni dy policë… Epo, nuk është edhe shumë luftë e armatosur. Atë e kanë porositur ata nga Franca, sigurisht, nuk të shqetëson!

Më pas ktheheni në Spanjë dhe përfundoni si president i Federatës së Shoqatave të Fqinjësisë së Madridit për disa vite 

Kur vij nga Shqipëria më dërgojnë si kryetar i shoqatës së miqve Spanjë-Shqipëri për të bërë udhëtimet, aktivitetet në mbrojtje të Shqipërisë e të tilla. Por unë arrij duke thënë se nuk mund të ketë asnjë militant që nuk është në ndonjë organizatë masive. Me fjalë të tjera, nuk e imagjinoj dot një militant që vjen në mbledhjen e qelisë për të folur për hir të bisedës, por nuk bën gjëkundi. Kështu që unë jam në shoqatën e lagjes dhe më deklarojnë shtëpinë e rrënuar dhe aty kemi ngritur një lëvizje kundër dëbimeve për shtëpitë e rrënuara. Unë e filloj me atë betejë dhe për 25 vjet kam qenë përgjegjës për planifikimin urban dhe rehabilitimin urban të Federatës së Shoqatave të Lagjeve të Madridit. Në teori kjo ende ekziston, por më e keqja që mund t’ju ndodhë është që supozimet tuaja të arrijnë në bashkinë, sepse ju çmobilizojnë.

Dhe në atë kohë, a mbani kontakte me Shqipërinë?

Jo, Ramón e mban atë. Ramón shkonte çdo dy vjet, ose më pak, unë as nuk shkoj. Udhëtimi i fundit që bëra ishte në vitin 1990 ose 1991, shkova si udhërrëfyes dhe nuk shkova deri në vitin 2009, kur Ramon tashmë kishte kancer. Dhe pastaj, pasi ai vdiq, shkoj në 2013, në 2015 dhe tani shkoj shumë. Dy herë këtë vit, në nëntor dhe përsëri në dhjetor.

Si e vëreni se vendi ndryshoi në ato dy dekada në të cilat ju nuk shkuat?

Nuk shoh se ka ndryshuar. Ata ia lënë diktaturën kapitalizmit të kazinosë. Vitet 90 ishin një kohë e tmerrshme në Shqipëri, ishte e keqe. Kur shkon në veri, për shembull, dhe thua “moti i shenjtë, po për këto shtëpi?” Epo, është se gjatë luftës në Jugosllavi, pasi armët nuk mund të kalonin nëpër Evropë, ato kaluan atje. Vëllezërit i lanë armët për të vrarë kosovarët dhe e gjithë kjo është kështu. Siç ndodhi në Bashkimin Sovjetik, diktatura i bëri shumë njerëz amoralë. Mafia shqiptare është amorale. Kjo gjë që ti merr kushërinjtë dhe i vendos kurva në Itali apo Greqi më duket shumë e fortë. Ekziston një amoralitet i veçantë që nuk është thjesht mizori. Sepse mafiet janë mizore dhe vrasin, por kështu vrasin dhe prostituojnë gratë e tyre. Kjo është një gjë shumë kurioze, që as kapitalizmi këtu nuk ka arritur në atë pikë. Dhe korrupsioni. Këtu nuk duhet të paguani për të shkuar te mjeku. Korrupsioni është në krye këtu, në spekulimet e pasurive të paluajtshme dhe kaq. Por nga ana jonë nuk ka korrupsion dhe atje është i përhapur. Shoqja ime më thotë se është e tmerrshme, se ajo duhet të kalojë nuk e di kush sepse është vajza e nuk e di kujt. Pastaj krijoni një bashkim të përgjakshëm! Kjo është e patolerueshme. Djali i një ministri italian nuk e di sa raca bleu atje. Ajo që ndodh atje në universitet është e patolerueshme. Dhe pse dreqin nuk e raportoni? Sigurisht, kush? Nuk ka gazeta, nuk ka organizim shoqëror. Nuk ka pasur kurrë një organizim shoqëror. Ai që supozohej se ishte ngritur nga partia. Sindikatat nuk ishin sindikata, sepse denonconin punëtorët. Lidhja e Shkrimtarëve dhe Artistëve dërgoi shkrimtarë dhe artistë në burg. Organizatat për ta janë terror,

E njihni Ismail Kadarenë, shkrimtarin më të famshëm shqiptar, apo jo?

Po, dhe kur ishim atje ai kaloi një kohë të tmerrshme. E njoha mbi të gjitha Ramón. Ai nuk shkoi në internim në kohën e diktaturës, por pak para të ashtuquajturit tranzicion, sepse pa që asgjë nuk ndryshoi dhe shkoi në Paris. Gjatë diktaturës ai mundi gjithmonë të shkruante dhe të botonte. Vërtet Enver Hoxha e mbrojti. Së pari, sepse ishin nga i njëjti qytet. Veç kësaj, Kadaré është shkrimtari i parë i suksesshëm në Francë, ndaj nuk mund të preket apo të shndërrohet në martir apo disident. Përveç kësaj, në një nga romanet e tij madhështore, “Dimri i madh”, ai si personazh vendos Hoxhën, i cili është gjithashtu shumë i mirë. “Dimri i madh” tregon për ndarjen e Shqipërisë me Bashkimin Sovjetik. Kur Hoxha shkon në konferencën e 81 ndeshjeve, të gjithë e quajnë gjithçka, Ibarruri e quan gjithçka, dhe ai duke ruajtur karakterin e tij prishet me Bashkimin Sovjetik. Kjo është shumë heroike. Sigurisht, prandaj dukej si Davidi kundër Goliathit, si mund të mos ishte i vetmi vend socialist në botë? Kjo ishte një epope e mikpritësit.

A e kuptoni përkthimin letrar si një mënyrë për të thyer stereotipet për të tjerët, për ata që janë të ndryshëm?

Si një urë kulturore, po. Gjatë luftës në Jugosllavi, kolegët e mi të federatës së lagjes, që ishin nga PCE, nuk e dinin se ku ishte Shqipëria: “Po shqiptarët, çfarë janë ata, si ciganët?” Asgjë nuk dihej për Shqipërinë. Ishte gjithashtu një vend i mbyllur, dhe sikur shqiptarët të ishin një lloj qenie të egra të çuditshme. Një perceptim i injorancës absolute, ose injorancës së guximshme, që është më e keqja. Dhe me të vërtetë, përkthimi është një urë kulturore.

Me sa di, ju jeni e vetmja përkthyese në spanjisht e shqipes, a ju vë në barrë, një ndjenjë përgjegjësie të tepruar?

Problemi me të qenit i vetmi përkthyes është se, dreqin, duhet të bëj gjithçka që më kërkon botuesi. Të gjithë ju që shkoni në Shqipëri apo jeni të interesuar për Shqipërinë përfundoni në Maria. Pastaj ndihem si një menhir shqiptar (Qesh) Kur Ramon vdes, dhe të gjithë shkrimtarët shqiptarë, i pari Kadaré, edhe Fatos Kongoli, e Bashkin Shehu, rrinë “mbaroi, nuk na përkthen më në spanjisht. Nuk ka njeri që të na përkthejë.” Dhe unë dukem, jo, mos u shqetëso! Nëse nuk di si t’i them jo ndonjë gjëje kolektive, e kam kaluar gjithë jetën time të ndyrë në këtë. Pra, atë që di, e jap. Nëse jo, për çfarë e dua?