O të humbur shqipëtarë,
Seç qenkeni për të qarë!
Për të qar’ e për të sharë,
Për të shar’ e për të vrarë!
Armiqtë mbë dhé ju hodhnë,
Dhe ju shtypnë sa u lodhnë!
Sa u lodhn’ e sa ju ngopnë
Ju gdhendnë edhe ju rropnë.
As bukë, as brekë s’ju lanë,
Ju punoni, ata hanë!
Nuk ju lan’ as pakë nderë
Q’e kini pasur përherë.
As nder, as turp, as gjak s’kini
Unji kryet dhe po rrini.
I duroni vet armiqtë;
Prisni vdekjen apo vdiqtë?
Shërbëtorë t’Anadollit,
Kleçk e lodra të Stambollit.
Në mos u shove fare,
Ndizu, zemra shqipëtare!
O shqipëtarë barkzbrazur,
Fustançjerr’ e këmbëzbathur
Zemërohuni një herë,
Mprehni kordhët për të prerë,
Mprehni kordh’ e mprehni pallë
Të ju ndritin yj mi ballë,
Ti frikësoni zuzarët
Ç’i shuan shqipëtarët,
E në vend tuaj të rroni
Si të doni e si të thoni!
– poezi nga Faik Konica
Mbështjellja e gjetheve të lakrës rreth nyjeve të enjtura apo të dhimbshme është një mjet…
Në historinë e popullit shqiptar, figura të tilla si Hamze Kazazi (1790–1859) zënë një vend…
Abdi Toptani rrjedh nga familja e mirënjohur e Toptanëve, të cilët, përveç Esat Toptanit i…
Edhe pse frutat shpesh rekomandohen si mënyra ideale për të filluar ditën, disa prej tyre…
Nga: Sue Gaisford / The Financial Times Përkthimi: Telegrafi.com Papirusi shpërbëhet, pergamena dhe letra digjen,…
Jahja Drancolli Pallati u ndërtua nga konti Stefan Beçikemi në vitin 1737, siç dëshmohet nga…