Abdullah Aga, hoxha dhe myftiu i Paramithit, deri sa i përcillte mysafirët e pa ftuar që i kishin ardhur me zor në darkën e familjes, i nxorrën thikat dhe e prenë në sy të familjes. Pastaj kokën e gruas së myftiut e ndanë nga trupi me një të rënë të fortë. Ndërsa vajza dhe djali i vogël i Myftiut, tani më kishin vdekur nga thikat e ngulura në trupin e tyre.
Myderrizit të Filatit, i thanë, hajde këtu turk i keq ta shpojmë barkun shtiza. Jam shqiptar e mysliman tha myderrizi i Filatit. Jam këtu dhe këtu do të vdes. E prenë kokën e Myderrizit dhe e djegën e ua prenë kokat dy fëmijëve të tij të njomë.
E prenë edhe avokatin e Filatit, Spiro Çallukën, patriotin katolik, të cilit ja vizatuan kryqin në gjoksin e tij duke e sharë pse ishte krah muhamedanëve çam që luftonin për liri dhe bashkim me Shqipërinë.
I gjithë ky gjenocid nisi në vjeshtën e vitit 1942 kur e vranë patriotin Jasin Sadikun i cili la 9 jetimë dhe kur e poqën të gjallë bashkë me mishin e dashit edhe djalin katër vjeçar të patriotit çam Gani Rizait.
Deri në verën e vitit 1944 u dogjën, u dëbuan, u vranë e u masakruan shqiptarët e Paramithit, Margëlliçit, Pargës, Karabunarit, Filatit, Arilas, Arpicas, Janinës e gjithë Çamërisë duke u njohur si gjenocidi mbi çamët.
Deri sa gjenocidin e realizonte i ziu Zerva me pushtetin qendror në Athinë, Britania e cilësonte si çështje të brendshme greke, çështjen çame, ndërsa komunistët e Enver famëkeqit nuk komunikonin fare me Këshillin Nacional të Çamërisë.
Zoti i mëshiroftë dëshmorët e Çamërisë ndërsa ne mos ta harrojmë kurrë padrejtësinë cila nuk u gjykua asnjëherë.
Çamëria është çështje kombëtare por edhe ideologjike, prandaj shumë heshtin për të, e pak flasin.