Ja se si Salahuddin Ejubi i tronditi kryqtarët – 13 fakte

Sulltan Salahuddin Ejubi ose Saladini ishte një luftëtar, udhëheqës, komandant dhe një gjeneral ushtarak më i madh mysliman që historia ka dëshmuar ndonjëherë pas Khalid Ibn Al-Velidit.

Salahuddin Ejubi është i famshëm gjatë gjithë historisë për shtypjen e fuqisë së kryqtarëve dhe çlirimin e qytetit të Jeruzalemit nga kthetrat e tyre.

Ai ishte në një mision për të çliruar tokat e shenjta që ishin nën pushtimin e kryqtarëve. Ai ishte aq i përkushtuar në misionin e tij, saqë zakonisht thoshte:

”Si mund të buzëqesh, si mund të shijojnë ushqimet dhe pijet kur Mesxhidi Al-Aksa është në duart e kryqtarëve.”

Jo vetëm myslimanët, por edhe të krishterët dhe hebrenjtë e donin atë në mënyrë të barabartë për bujarinë, mirësinë, guximin dhe drejtësinë e tij.

Salahudin Ejubi ishte i dashur edhe nga armiqtë e tij. Ata madje do ta dëshmonin atë si një shembull të një kalorësi të përsosur.

Ai i përkiste një familje ushtarake kurde.
Ai lindi në Irak në fortesën e Tikrit afër Bagdadit në vitin 1137 pas Krishtit (ose 532 H). Familja e tij u shpërngul në Mosul menjëherë pas lindjes së Salahuddin Ejubit.

Qyteti i Tikritit u pushtua nga muslimanët gjatë kohës së Omer Ibn El-Hattab (r.a.).

Emri i vërtetë i Sulltan Salahudin Ejubi ishte Jusuf Ibn Ejubi.
Jusuf Ibn Ejubi e fitoi titullin Salahudin për përbërjen e jashtëzakonshme të cilësive të tij që e shquhej në fenë e tij.

Titulli i Salahudinit fjalë për fjalë do të thotë ‘i drejtë në fe (besim)’. Njerëzit e quanin edhe Malik Al-Nasir, kuptimi i të cilit është fitimtar.

Ai donte të ishte një dijetar i madh i Islamit. Ai jo vetëm që studioi Kuranin e Shenjtë, por edhe Fikhun, Hadithin dhe Prejardhjen. Përveç kësaj, ai studioi edhe matematikë, ekonomi, drejtësi dhe shkenca astronomike.

Por fati e zgjodhi atë të ishte një nga kalorësit më të mëdhenj që bota do të dëshmonte ndonjëherë. Kush e dinte se ky fëmijë do të mbahej mend si “Tigri i Islamit”?

Mjeshtëria e Noruddinit e modeloi atë.
Sulltan Salahuddin Ejubi filloi të merrte stërvitjen ushtarake në një moshë shumë të re nën xhaxhain e tij, Shirukh. Forca dhe trimëria e tij u përsos më tej nën udhëheqjen e Noruddin Zengit.

Ndikimi i Noruddinit në formësimin e jetës së Saladinit ishte aq i madh sa që shumë vazhduan të vërejnë këtë:
Po të mos kishte Noruddin, nuk do të kishte asnjë Salahudin.

Ishte nga Noruddini që Salahuddin Ejubi trashëgoi ëndrrën më të madhe të jetës së tij – të çlironte Xhaminë Al-Aksa nga pushtimi i kryqtarëve.

Noruddini i dinte potencialet e Salahudinit. Kjo është arsyeja pse ai e bëri atë shef të gjithë policisë së Damaskut për t’i dhënë fund krimeve në rajon.

Sulltani i parë i Egjiptit & Sirisë.
Kur familja Salahudin u shpërngul në Mosul së bashku me xhaxhain e tij, babain e Noruddinit, sundimtari i Mosulit i strehoi ata nën patronazhin e tij. Ai gjithashtu përfshiu babanë dhe xhaxhain e tij në ushtrinë e tij si bashkëpunëtorë të tij të ngushtë.

Pas vdekjes së babait të tij, Noruddini mori përgjegjësinë dhe u bë një nga arsyet e ngritjes së Salahudinit.

Në atë kohë, Egjipti ishte nën Kalifatin Fatimid, i cili tashmë kishte rënë pre e kryqtarëve.

Shirukh e bindi Noruddinin të dërgonte një ushtri në Egjipt për të rregulluar skenarin e tij. Ai e mori Salahudinin me vete në Egjipt nën udhëheqjen e tij.

Pas rregullimit të peizazhit, rrethanat përfundimisht pasuan Shirukh për të marrë drejtimin e rajonit. Por Al-Adid mbeti Kalif.

Pasi xhaxhai i tij ndërroi jetë, Ulema dhe Fukaha (Juristët) zgjodhën njëzëri Salahudinin për të udhëhequr. Ai solli shumë ndryshime revolucionare për popullin e Egjiptit. Kjo është arsyeja pse kur vdiq Al-Adid, njerëzit e donin atë që ta merrte si sundimtar.

Ai tregoi dhembshuri dhe dashuri për njerëzit dhe e mori atë reciproke.

Bashkimi i botës myslimane nën një ombrellë.
Në atë kohë, pati mosmarrëveshje mes Umetit dhe ata u ndanë në fronte të ndryshme. Muslimanët ishin në konflikt të vazhdueshëm mes tyre. Ata po vuanin aq shumë për shkak të paaftësisë së sundimtarëve myslimanë.

Pastaj fati zgjodhi Salahudin Ejubiun për të udhëhequr situatën. Ai ishte i suksesshëm në bashkimin e shumë shteteve dhe rajoneve myslimane nën një flamur dhe formoi një front islamik.

Sulltani i madh më pas vazhdoi të sundonte nga Ramla në pellgun e Nilit dhe nga Afrika e Veriut në Tripoli. Ai pushtoi Jemenin, Adenin, brigjet e Tripolit dhe një pjesë të Tunizisë deri në Qabis, përveç Egjiptit, Sirisë dhe Irakut verior.

Salahuddin Ejubi u betua për të vrarë Reginaldin e Chatillon.
Tallja e Islamit dhe e Profetit të dashur Muhamed ﷺ nga Princi i Kerakut, Reginald de Chatillon i shtoi benzinë zjarrit tashmë të ndezur në zemrat e muslimanëve për Jerusalemin. Princi jo vetëm që bëri komente famëkeqe, por edhe plaçkiti dhe sulmoi karvanin tregtar besnik të Salahudin Ejubiut.

Historiani citoi fjalët e tij për robërit myslimanë duke thënë:
Nëse besoni në Muhamedin, thirreni që t’ju lirojë dhe t’ju çlirojë nga robëria ime.

Me të dëgjuar këtë, Salahuddin Ejubi u zemërua përtej çdo kufiri. Ai u betua se do ta vriste Rexhinaldin për përçmim të Islamit dhe Profetit ﷺ.

Ai e përfundoi betimin pas betejës së Hattinit duke vrarë princin me duart e tij.

Asgjësimi i kryqtarëve në betejën e Hattinit.
Akti i mësipërm famëkeq i Reginald de Chatillon ishte një nga arsyet e shumta që i dhanë Salahudinit një arsye për të udhëhequr në një betejë.

Salahuddin Ejubi ishte i vendosur të përfundonte betejën për Jerusalemin, e nisur nga mjeshtri i tij Noruddin.

Kjo ishte beteja e vetme, ndoshta më e rëndësishme që u zhvillua pas kohës së Profetit Muhamed ﷺ.

Beteja e Hattinit u zhvillua në vitin 1187 të erës sonë që korrespondon me 583 Hixhra në kalendarin islamik. Ajo u luftua midis ushtrisë së një prej luftëtarëve më të mëdhenj myslimanë dhe ushtrisë së botës së kryqtarëve.

Çlirimi i Jerusalemit dhe Xhamisë Al-Aksa nga pushtimi 88-vjeçar.
Fitorja e Salahudinit në betejën e Hattinit i hapi rrugën ripushtimit të qytetit të Jeruzalemit. Ky qytet u pushtua nga kryqtarët në kryqëzatën e parë duke therur muslimanët.

Çlirimi i Jeruzalemit dhe i tokave të shenjta ishte si të kthente lavdinë e Umetit Mysliman pas 88 viteve të pushtimit nga kryqtarët.

Salahudin Ejubiut iu deshën plot 10 vite përgatitje për të festuar këtë fitore. Ai filloi luftën për Jerusalemin në vitin 1177 të e.s.

Ai kurrë nuk sulmoi i pari dhe nuk përmbahet nga ndonjë konflikt i drejtpërdrejtë me armiqtë derisa dhe nëse nuk sigurohej për fitoren e tij.

Madhëria e Salahudin Ejubiut.
Ishte koha pas fitores së betejës së Hattinit, Salahuddin Ejubi dha atë përgjigje të famshme duke përsëritur atë që Profeti ynë ﷺ tregoi pas pushtimit të Mekës.

Sa për ta peshuar këtë, unë do t’ju çoj në kohën kur të krishterët kishin pushtuar Jeruzalemin në 1099 pas Kryqëzatës së Parë. Ata therën të gjithë muslimanët, burra, gra dhe fëmijë.

Ata ishin aq të verbuar nga fitorja e tyre sa e festuan atë me gjakderdhjen e më shumë se 10,000 muslimanëve. Masa e masakruar ishte aq sa çdo rrugë e Jeruzalemit ishte e lagur me gjak.

Gesta Francorium, një kronikë latine e Kryqëzatës së Parë, raportoi se gjakderdhja ishte në nivelin që njerëzit përshkoheshin me gjak deri në kyçin e këmbës.

Dhe erdhi koha që muslimanët të hakmerreshin për atë që ishin goditur. Kur Salahudin Ejubi e ripushtoi qytetin, të krishterët po dridheshin, mbreti i Jeruzalemit ishte në gjunjë duke menduar me të drejtë që Salahudini të bënte ashtu siç bënë ata me ta. Kështu ju thotë ligji i njerëzimit.

Por Salahuddin Ejubi jo vetëm që refuzoi të hakmerrej nga të krishterët, ai gjithashtu paralajmëroi për t’i nënshtruar ata ndaj çdo ngacmimi. Ai e ndaloi dëmtimin dhe plaçkitjen e kujtdo që ishte e zakonshme në atë kohë pas çdo beteje.

Kur disa nga njerëzit e tij i kërkuan atij të kthente të njëjtin gjest që i krishteri u bëri muslimanëve, ai refuzoi duke thënë:
Unë nuk jam ata burra, unë jam Salahudini.

Ai dha shembullin e tolerancës ndërmjet besimeve të ndryshme.
Pasi myslimanët pushtuan qytetin e Jeruzalemit, Salahuddin Ejubi ofroi mbrojtje për kishat dhe lejoi pelegrinazhin e krishterë për një kalim të sigurt në qytet. Ai u siguroi atyre mbrojtje nga çdo dëm dhe plaçkitje.

Madje ai bëri tre zona në Jerusalem; një për muslimanët, një për të krishterët dhe një për çifutët në mënyrë që ata të mund të jetojnë në harmoni.

Kjo i dha atij respekt si nga ana e krishterë ashtu edhe nga çifutët. Kjo gjithashtu e bëri atë të jetë një nga figurat më të mëdha në histori.

Vdekja e luftëtarit të madh të Islamit.
Salahuddin Ejubi vdiq me pothuajse asnjë pronë të mbetur në trashëgiminë e tij.

Ai vdiq nga sëmundja në vitin 1193 të e.s.

Ibn Shadadi përmendi se kjo ishte një nga fatkeqësitë më të mëdha që i ndodhi muslimanëve që nga rënia e Kalafa-ur-Rashidunit.

A e dini se çfarë la pas Mbreti i Sirisë, mbreti i Egjiptit, mbreti i Jemenit?

Asgjë përveç një dinari, 47 dirhemë, disa armatura dhe një kalë.

Ata duhej të merrnin para borxh për të marrë pëlhurën për mbështjelljen e sulltanit më të madh dhe për të kryer xhenazen e tij. Ai kishte shpenzuar shumë nga pasuria e tij në betejën për Jerusalemin.

Salahudin Ejubi kishte shteruar edhe pasurinë edhe shëndetin e tij në rrugën e Xhihadit për të çliruar tokat e shenjta.

Evropa nisi kryqëzatën e tretë kundër myslimanëve.
Humbja dërrmuese e kryqtarëve në duart e Salahuddin Ejubi dërgoi një valë tronditëse në të gjithë botën e krishterë.

Ata u bashkuan për të nisur kryqëzatën e tretë kundër muslimanëve. Poshtërsitë nëpër të cilat u desh të kalonin pasi humbën Jeruzalemin i detyruan të qëndronin për një betejë të re.

Kleri i krishterë, princesha, perandoria gjermane, mbreti i Anglisë dhe mbreti i Francës u mblodhën të gjithë të bashkuar drejt Jeruzalemit.

Ata ranë në konflikte të brendshme që pasuan përleshje të brendshme mes tyre. Disa prej tyre u kthyen përsëri në pavijonin e tyre, përveç mbretit të Anglisë, Riçard Zemër Luan. Ai vazhdoj luften të rimarrë qytetin.

Megjithatë, ata arritën të rimarrin disa nga territoret e tyre, por dështuan për qëllimin, ai u nis. Përpjekja e tyre për të pushtuar Jeruzalemin dhe Xhaminë Al-Aksa mbeti e pasuksesshme.

Richard the Lionheart & kalorësia e Salahuddin Ayyubi.
Ne kemi diskutuar më lart faktin se ishte vetëm Rikardi Zemërluani që ishte i vendosur të vazhdonte për kryqëzatën e 3-të.
As në fushën e betejës dhe as në shfaqjen e bujarisë, askush nuk mund të konkurronte Salahuddin Ejubiun në të dyja fushat.
Është raportuar se para një beteje, një herë Richard Zemra Luan u sëmur rëndë. Çfarë? Ky mund të jetë shansi më i mirë për Salahudinin që të sulmojë armikun e tij më të ashpër.
Shikoni çfarë bëri. Salahudini dërgoi mjekun e tij personal për t’u kujdesur për mbretin. Ai gjatë atyre ditëve i ofroi të gjithë gjestin që askush nuk mund t’i priste këto edhe nga miqtë e ngushtë, aq më pak të ishte kundërshtari kryesor.
Dhe në një fushë beteje, kur mbreti humbet kalin e tij gjatë luftimeve me Salahudinin, ai nuk e përdori këtë si një mundësi për ta goditur atë. Në vend të kësaj, Salahuddin Ejubi i ofroi mbretit një nga kuajt e tij më të mirë, në mënyrë që ai të mos dobësohej para tij.
Bujaria, kalorësia e Salahuddin Ejubit e detyruan Rikardin Zemërluanin të rimendonte qëllimet me të cilat po vazhdonte. Kjo përfundimisht e bëri atë të shtyjë planin e tij të luftës.
Më në fund, kryqëzata e tretë dështoi dhe ajo përfundoi në një armëpushim midis të dyve. /Trungu & InforCulture.info