Pse nuk kemi gjetur qytetërime inteligjente aliene?

Paradoksi i Fermit, i paraqitur për herë të parë nga fizikani Enrico Fermi në vitin 1950, pyet pse nuk kemi gjetur shenja të qytetërimeve inteligjente aliene pavarësisht nga pafundësia e universit dhe gjasat që planetët e banueshëm janë të zakonshëm. Antonio Gelis-Filho, një studiues në politikat publike, propozon një zgjidhje të mundshme për këtë mister: “kufiri universal i zhvillimit teknologjik” (ULTD). Sipas Gelis-Filho, të gjitha speciet inteligjente, përfshirë njerëzit, përballen me një tavan në përparimin e tyre teknologjik që i pengon ata të arrijnë udhëtimin ndëryjor ose të kolonizojnë galaktika të tëra.

Premisa bazë e hipotezës ULTD është se ekzistojnë kufizime natyrore për teknologjinë, të kufizuara si nga fizika ashtu edhe nga energjia e nevojshme për përparime të mëtejshme shkencore. Ndërsa njerëzit kanë bërë përparime të mëdha, nga fluturimi me energji deri te eksplorimi i hapësirës, ​​Gelis-Filho thekson se përparimet më të mëdha në të kuptuarit tonë të universit – si relativiteti dhe mekanika kuantike – u arritën pothuajse një shekull më parë. Zbulimet më të fundit, megjithëse të rëndësishme, nuk e kanë ndryshuar në mënyrë dramatike peizazhin tonë teknologjik. Kjo sugjeron që ne mund të jemi pranë kufijve të asaj që mund të arrijmë shkencërisht, pasi zbulimet e ardhshme kërkojnë burime dhe energji në mënyrë eksponenciale më të mëdha.

Për shembull, kostoja e projekteve moderne shkencore si Përplasësi i Madh i Hadronit (i cili kushtoi 4.75 miliardë dollarë për t’u ndërtuar) ose projekti i shkrirjes bërthamore ITER (i vlerësuar deri në 20 miliardë dollarë) tregon se çmimi i eksplorimit të horizonteve të reja shkencore është duke u bërë tejet i lartë.

Sipas Gelis-Filho, kjo prirje nënkupton që edhe qytetërimet më të përparuara në univers mund të arrijnë një pikë ku duhet të zgjedhin mes investimit në zbulime shkencore ose mbështetjes së shoqërive të tyre. Përfundimisht, energjia dhe infrastruktura e nevojshme për përparime të mëtejshme mund të bëhen shumë të mëdha për çdo qytetërim.

Gelis-Filho gjithashtu merr mësime nga historia njerëzore, veçanërisht ngritja dhe rënia e shoqërive komplekse, për të shpjeguar pse qytetërimet inteligjente mund të ngecin teknologjikisht. Ai përdor punën e arkeologut Joseph Tainter, i cili argumentoi se qytetërimet bëhen gjithnjë e më komplekse me kalimin e kohës, duke kërkuar më shumë energji dhe burime për t’u mirëmbajtur. Ndërsa këto shoqëri bëhen më të specializuara, ato përballen me kthime të pakësuara nga kompleksiteti. Gelis-Filho sugjeron se qytetërimet aliene, si ato njerëzore, mund të shemben nën presionin e mirëmbajtjes së infrastrukturës së tyre përpara se të zhvillojnë ndonjëherë mjetet për të kolonizuar sisteme të tjera yjore.

Pavarësisht nga kjo pikëpamje kthjelluese, Gelis-Filho nuk e përjashton mundësinë që ne mund të zbulojmë ende shenja të jetës aliene. Ai parashikon mundësinë e gjetjes “mesazhe kozmike në një shishe” – relike të teknologjisë aliene, si sondat hapësinore apo sinjalet, që vazhdojnë edhe pasi krijuesit e tyre janë zhdukur prej kohësh. Ashtu si anija kozmike Voyager 1 e Tokës, e cila do të endet nëpër hapësirë ​​për mijëvjeçarë, këto mbetje mund të ofrojnë pamje kalimtare në ekzistencën e qytetërimeve të tjera.

Në fund të fundit, hipoteza ULTD sugjeron se universi mund të jetë i qetë, sepse të gjitha speciet inteligjente përballen me kufij të pakapërcyeshëm teknologjikë që i pengojnë ata të zgjerohen përtej planetëve të tyre. Edhe pse ne mund të mos kemi gjetur ende alienë, teoria e Gelis-Filhos ofron një shpjegim të mundshëm përse kërkimi ynë për jetën inteligjente deri më tani ka dalë bosh.