SË PAKU, LE TË KËNDOJË GJELI!

Koha kur në emër të „otkupit“ famëkeq (tepricave) popullit shqiptar iu hoq nga goja edhe kafshata e fundit e bukës, iu fshi me fshesë edhe kokrra e fundit e drithit në hambar!

Shqiptarët e Peshterit pas vendosjes së pushtetit komunist, u ballafaquan me vështirësi të mëdha. Ata paraprakisht trajtoheshin të padëshiruar për sllavo-komunistët, po ashtu siç ishin edhe ata të padëshiruar për shqiptarët e Peshterit. Rrethanat e reja, ndikuan që Peshteri, gjegjësisht i tërë Sanxhaku përsëri ra nën pushtimin serb.

Përveç ndjekjeve të kundërshtarëve të komunizmit dhe çarmatosjes, popullata e shqiptare e Peshteri u ballafaqua edhe me vështirësitë në kohën e mbledhjes së “tepricave” (otkupit) të prodhimeve bujqësore dhe blegtorale.

Sali Makiqi- Makaj nga Baçica shqiptare e Peshterit, tregon një ngjarje shumë të dhimbshme, që kishte ndodhur gjatë kohës së aksionit të mbledhjes së tepricave të njohur si otkupi.

Dali Bibiqi nga Uglla e Peshterit, tregon ai, pasi ua kishin marrë gjithçka kishte pasur, atij pushtetarët i than: “Dali po të mungojnë edhe tre kilogram mish.” Ai me ironi iu kishe përgjigjur: “Mirë po ua paguaj”.

Jo i than, duhesh me dorzu mish të “gjallë”. Po, iu kishte thënë e kam një viç, merreni. Si, për tre kilogram mish me e dhënë një viç, e paske një këndues (gjel). Jo, kënduesin nuk e jap. Gjithçka që kam në shtëpi vajtojnë e kukasin vetëm ai këndon. Keni marrë gjithçka, asgjë nuk më keni lënë, kënduesin nuk e jap, së paku ai le të vazhdoj të këndoj.