Ja përse barinjtë e Francës të shekullit të 19-të ecnin mbi këmbë druri

Rajoni Landes në jugperëndim të Francës, në kufi të Gjirit të Biskaj, mbulohet nga një pyll pishe i madh.Në fakt, eshte pylli më i madh me “pisha detare” në Europë. “Pisha detare” është një specie që vjen nga rajonin i Mesdheut.

Por njëqind vjet më parë, peizazhi dukej shumë ndryshe. Në vend të pyjeve, ishte një fushë e madhe e sheshtë e shtrirë në horizont. Kjo fushë ishte e mbuluar me shkurre dhe ishte një vend ideal për kullotjen e deleve. Rreth gjysmës së shekullit të 19-të, në këtë zonë ekzistonin rreth një milion dele. Delet i mbanin barinj që ecnin mbi këmbë druri.

Përdorimi i tyre ka pasur disa përparësi. Zgjeronte fushën e tyre të shikimit duke i lejuar që të shikojnë kopetë e deleve nga larg. Këmbët e larta gjithashtu rrisnin hapat e tyre, duke u lejuar të mbulojnë distanca të gjata në më pak kohë.
Më e rëndësishmja, megjithatë, ishte se ata mund të kalonin me lehtësi tokën e lagur dhe me baltë pas shirave. Këmbët ishin rreth 1.5 m të lartëa dhe kishin një bazë me një rrip në të cilin mbështetej thembra. Pjesa e poshtme që qëndronte në tokë zakonisht ishte më e gjerë për lehtësimin e ecjes.

Një shkop prej druri i ndihmonte të baraspeshonin. Shumë barinj, me kalimin e kohës, zhvilluan aftësi të shkëlqyera duke kryer manovrime dhe akrobaci. Përdorimi i tyre ra gradualisht për shkak të rritjes së bimësisë në zonë, ndërsa pishat që zëvendësuan pemët e tjera transformuan peisazhin dhe ekonominë lokale, duke reduktuar në masë të madhe mbajtjen e deleve. Së bashku me gjithë këto, u zhduk dhe imazhi i barinjve me këmbë druri.