Osmanllinjtë kishin prejardhje shqiptare, si pasardhës direkt te Komnenëve, perandorëve ilir të Bizantit, sipas autorëve të famshëm grek dhe hebrenj të viteve të fundit

Një fakt pak i njohur mbi “turqizimin” e Anadollit është se, pavarësisht faktorit ushtarak në konfliktet midis Perandorisë Bizantine dhe potencialëve turq, procesi kryesor i sjelljes ishte integrimi dhe jo asgjësimi. Me ardhjen e nomadëve turq në rajon në shekullin e XI, filluan menjëherë martesat mes të krishterëve grekë dhe myslimanëve turq shpejt duke mos u ndalur. Kryqtarët që u larguan nga Evropa për të ndihmuar bizantinët kundër selxhukëve e shfrytëzuan mirë frytin e këtij unioni greko-turk.
Kishte madje një njësi ushtarake specifike mercenarësh për ata individë të lindur nga nëna greke dhe baballarë turq, të njohur si “turcopoles” të cilët, megjithëse muslimanë, u shërbenin ushtrive katolike dhe gjithashtu ushtrive bizantine. Dasmat midis shtëpive mbretërore në të dy anët nuk ishin aspak të pazakonta.
Në radhët e aristokracisë të bizantinëve të turqizuar, vetëm një nga shembujt e shumtë është Gjon Çelebi Komneni i lindur në 1112, djali i sebastokratorit Isak Komneni, djali i tretë i Perandorit Aleks Komneni i Parë (1081-1118) dhe gruas së tij Irena. Dihet pak për nënën e tij, e cila ndoshta ishte me origjinë ruse.
Marrëdhëniet mes Isakut dhe vëllait të tij, Gjon II Komni (1118-1143) ishin në fillim të përzemërta, por filluan të përkeqësoheshin, kështu që nga viti 1130 ata kishin filluar përçarjen. Arsyet për këtë janë lënë të pashpjegueshme nga burimet; Niketas Choniates dhe John Kinnamos thjesht tregojnë se Isaku i kishte hedhur sytë fronit. Në vitin 1130, Isaku u përfshi në një komplot kundër Gjonit kur ky i fundit ishte larg Konstandinopojës, duke bërë fushatë kundër turqve selxhukë të Rumanisë. Komploti u zbulua, por Isaku dhe dy djemtë e tij arritën të largoheshin nga Konstandinopoja dhe të gjenin strehë në oborrin e Emirit danez G üm üshtigin Ghazi (1104-1134) në Melitene. Gjoni shoqëroi babanë në internimin e tij gjashtë-vjeçar, gjatë së cilës ata përshkuan pjesën më të madhe të Azisë së Vogël dhe Levantit, ndërsa Isaku u përpoq të mblidhte sundimtarët e rajonit kundër vëllait të tij.
Nga Melitena ata shkuan në Trebizond, guvernatori i të cilit, Konstandin Gabrasi, ishte shkëputur nga Bizanti në 1126 dhe drejtonte rajonin e Kaldias si një princ i pavarur, më pas në Çilikinë Armene, ku i priti sundimtari i saj Leo i Parë. Epo: gjoni madje u martua me një nga bijat e Leos dhe mori si pajë qytetet Mopsuestia dhe Adana. Sidoqoftë, pas një kohe të shkurtër ata bashkë me Leon humbën luftën dhe u detyruan të kërkonin strehim tek Sulltani i Rumit, Mesud I (1116-1156), duke braktisur zotërimet e tyre në Çilikia.
Isaku vazhdoi përpjekjet për të formuar një koalicion kundër vëllait të tij, por ato dolën të ishin të parëndësishme, ndërsa pozicioni i Gjonit II vazhdoi të përmirësohet edhe më shumë. Sukseset ushtarake të Perandorit, veçanërisht pas fushatës së tij siriane në 1137-1138, e cila çoi në nënshtrimin ndaj Perandorisë, të Principatës së Antiokisë, forcuan pozicionin e tij me aristokracinë bizantine, administratën dhe njerëzit e thjeshtë. Për shkak të kësaj, mbështetësit e Isakut në perandori filluan të braktisin kauzën e tij. Prandaj Isaku u detyrua të kërkonte pajtimin me vëllain e tij: Gjonin, gjatë një takimi ndërkohë kur ushtria perandorake po kthehej nga Antiokia në pranverën e vitit 1138. Perandori i fali me lehtësi dhe i solli përsëri në Kostandinopojë.
Në 1139, Gjoni shoqëroi Perandorin në fushatën e tij kundër djalit dhe pasardhësit të G üm üshtiginit, Melik Mehmedit. Ushtria bizantine shkoi në rezidencën e Mehmedit në Neocesarea dhe e rrethoi. Gjatë përleshjes midis ushtrive, një incident çoi në humbjen e Gjonit: duke parë një kalorës të shquar latin që kishte mbetur në këmbë, perandori urdhëroi Gjonin t’i jepte hamshorin e tij racë arabe. Kjo kërkesë tërboi Gjonin krenar, i cili nuk pranoi të bindet dhe e sfidoi kalorësin latin në një duel për këtë arsye. Duke parë reagimin e saj mosmiratues, ai braktisi kalin e tij, menjëherë zuri një kal tjetër dhe galopoi drejt kampit turk.
Ai u prit mirë nga Mehmedi, i cili e njohu atë që nga ish-mërgimi i tij. Gjoni ndau me lehtësi informacione rreth dobësive të ushtrisë bizantine; ky akt ka të ngjarë ta mbajë Neokesarenën të mos binte dhe perandorit nuk i mbetej tjetër veçse të tërhiqej.
Nga Neocesarea, Gjoni u transferua në oborrin e Sulltan Mesudit të Parë. Atje ai u konvertua në Islam dhe u martua me një nga bijat e Sulltanit, emri i së cilës, (sipas historianit të shek.XVI Makarios Melisenos), ishte Kamero.
Jeta e saj më pas ishte e errët: as data e vdekjes së saj dhe as ndonjë aktivitet në oborrin e Konias nuk dihet. Ai mori shumë tokë dhe shumë pasuri dhe u respektua shumë nga turqit për administrimin, por edhe për rrjedhshmërinë e të folurit të gjuhës arabe. Gruaja e tij mund të ketë qenë gruaja që udhëhoqi mbrojtjen e kryeqytetit selxhuk, Konja, kundër sulmeve nga kushëriri i Gjonit, Perandori Manuel I Komneni (1143-1180). Gjoni ndoshta kishte vdekur tashmë në atë kohë.
Sipas Melisenosit, tradita e mëvonshme deklaroi se Gjoni mori emrin Çelebi – një përkthim grek i të nderuarit Çelebi, një term që tregon një lindje fisnike, një zotëri.
Vërtetohet se Gjoni dhe gruaja e tij selxhuke kishin një djalë, Sulejman Shah, babai i Ertu-ğrul, gjyshi i Osmanit të Parë, themeluesit turk të dinastisë osmane. Kjo traditë familjare, e njohur nga Mehmedi i II, pushtuesi i Kostandinopojës në vitin 1453, ishte përdorur gjithashtu për të pretenduar trashëgiminë legjitime të Bizantit si një pasardhës i Komnenëve përmes Gjonit dhe babait të tij Isakut. Sulltani madje kishte në mesin e titujve të tij zyrtarë atë të “Kayser-i-Rhum” ose “Cezari i Romës”.
Referenca;
Konstantinos Mustakas (2015). “Miti i origjinës bizantine të osmanllinjve: një ese në interpretim. “Studime greko-bizantine moderne”.
Oktawiusz Jurewicz (1970). Andronikos I. Comnenos, Amsterdam : Adolf M. Hakkert.

• Paul Magdalino (2002). Perandoria e Manuel I Komnenos, 1143-1180. Cambridge: Cambridge University Press.
• Konstantinos Varzos (1984). Ē Genealogía tōn (Gjenealogjia e Komnenoit (në greqisht). A. A. Selanik: Qendra e Studimeve Bizantine, Universiteti i Selanikut.
  Përgatiti Rozart Dani Luksemburg 2021 /InforCulture.info