Unë, veten time, më s’ do ta mashtroj,
tash, zemra e mjegulluar s’ do t’ ja dijë.
Më thonë: je sharlatan! – rrugës nga shkoj!
Më thonë: je grindavec, si një fëmijë!
Por, kriminel nuk jam, cub a shpellar,
fatkeqë, nëpër biruca, nuk kam torturuar.
Plëngprishës po, rrugaç dhe pijetar,
që mbart buzën në gaz, për ta dhuruar.
Në Moskë, një argëtues, plot humor,
në Tverskoje kushdo mua më njeh,
dhe çdo qen rruge në sokakun qorr,
më ndjen nga çapi i lehtë dhe ëmbël leh.
Çdo kalë i mjerë që rend para pajtonit,
sa më shikon, gjithë qejf më përshëndet,
se unë nuk rroj pa kafshë, e pas zakonit,
për to thur vargje që shërojnë vërtet.
Nëse mbaj republikë, nuk është për femrat,
ndjenja idiote s’ mbart dhe jam i qartë,
ndihem komod ama, pa ja u dredhur zemrat,
kur ushqej pelën me tërshërë të artë.
Në racën njerëzore nuk kam miq, – punë geni,
një mbretërie tjetër i përkas, me të jetoj,
kravatën e mëndafshtë në një qafë qeni,
pasi e lidh, me të rri dhe festoj.
Kështu, tani e tutje nuk do vuaj
furtuna brenda shpirtit s’ ka më re.
Më quan: sharlatan! – shiko dhe shkruaj!
Më quan: grindavec! – ama, ç’ na the!
1922
– Poezi nga Sergej Esenin /InforCulture.info
Përfundimi i shumë figurave të rëndësishme shqiptare, jo gjithmonë ishte nga luftërat me armiqtë apo…
Besojmë që së paku një herë ju ka ndodhur të dëgjoni apo të hasni diku…
Disa prej këtyre ushqimeve mund të jeni duke i konsumuar edhe në baza ditore. Në…
Ekspedita arkeologjike që po zhvillohet tek Forumi Bizantin në Durrës ka nxjerrë në pah elementë…
Magnezi, i gjetur te zarzavatet me gjethe, bimët bishtajore, arra dhe farat, luan një rol…
Menduat se një tavolinë për të qëndruar në këmbë do t’ju ndihmonte të ishit më…