Bajroni që i konsideronte grekët si “kopukë qerratenj”

Nga: Faik Konica (Marrë nga revista “Albania, Viti 9, Nr. 8, 1905)

“Ja tek e pa veten në breg të panjohur, nga të gjithë admiruar, kur shumëkush tutet duke e vështruar”… Me këto vargje nis Kënga e dytë e Çajld Haroldit dhe tërë ajo vazhdimësi strofash magjepse që do pavdekësonin shqiptarët, tek kishin nevojë për pavdekësi. Duhen lëçitur e rilëçitur ato faqe për të ndjerë thellë entuziazmin që i ngjallte Bajronit Shqipëria dhe shqiptarët; por, para atyre këngëve me burim hyjnor, ne vazhdojmë të parapëlqejmë letrat, shënimet, kujtimet, gjithçka që, e shkruar nga penë më familjare dhe më pak e përpunuar, shfaq më shumë gjendjen shpirtërore të Lord Bajronit.

Ballkani gjëmonte në atë kohë nga emri i një shqiptari i cili, bujar i thjeshtë, kishte arritur aq fuqi sa të kërcënonte seriozisht praninë e turqve në Evropë. Lavdia e Ali Tepelenit ishte shtrirë madje gjer në Perëndim; kështu mbreti Gustave-Adolphe, duke shkuar për në Jeruzalem, ktheu rrugë enkas për t’u pjekur me të. Lord Bajroni, në një letër drejtuar së ëmës (Letra nga Preveza, 13 tetor 1809), flet për udhëtimin e tij nëpër Shqipëri dhe pritjen që i bëri atij Aliu i Tepelenës: “Përshkova brendësinë e viseve të Shqipërisë për të vajtur e për t’i bërë vizitë pashait. Shkova në Tepelenë, vendlindja e Lartësisë së tij (his Highness’s birth-place) rreth njëqind e pesëdhjetë milje larg që këtej, ku ndenja tri ditë. Pashai quhet Ali dhe është njeri me shumë zotësi; qeveris krejt Shqipërinë, domethënë: Ilirinë e lashtë, Epirin dhe një pjesë të Maqedonisë”.

Përshtypja e atij udhëtimi gjithë magjepsje, përmes maleve të Shqipërisë, me bukuri të zymtë dhe madhështore shfaqet kryesisht tek poema e Çajld Haroldit. Ai i tregon së ëmës vajtjen e tij në Janinë: “Kur mbërrita në Janinë, kryeqyteti i tij, pas një udhëtimi prej tri ditësh, mësova se Veziri ishte në Iliri, me ushtrinë e tij, për të rrethuar Ibrahim pashën në kështjellën e Beratit. Kishte marrë vesh se një anglez i shquar kishte ardhur për të vizituar shtetet e tij dhe kishte dhënë urdhra që, me të mbërritur unë, të më gatitnin një shtëpi dhe të më jepnin falas gjithçka që do të ishte e nevojshme. U bëra disa dhurata shërbenjësve, por as që bëhej fjalë që unë të paguaja gjithë sa konsumoja për vete”. Dhe më tej: “U hipa kuajve të Vezirit dhe vajta të shoh sarajet e tij dhe ato të nipërve; janë gjithë shkëlqim, por si shumë zbukuruar me ar e mëndafshe.”

Nuk do vonojë dhe ai do rifillojë udhëtimin me kalë përmes udhëve të gjata, monotonia e të cilave i shpërblehet me hijeshinë e trevave që përshkon, “me bukurinë më fshatarake” që ka parë mëndonjëherë. Pas nëntë ditësh, sos në Tepelenë. Ja se si e tregon pritjen që iu bë: “Më shpunë te një sallon i shkëlqyer dhe vjen sekretari i pashait që më pyeti për shëndetin. Aliu më priti të nesërmen. Kisha veshur një uniformë të plotë oficeri të shtatmadhorisë dhe mbaja një kordhë të hijshme. Salla ishte e shtruar me mermer: një shatërvan mes saj lëshonte ujët, ndërsa muret ishin veshur me qilima të kuq otomanë. Veziri më priti në këmbë, veçori e madhe nga ana e një myslimani, dhe më uli në krahun e tij të djathtë. Kisha marrë me vete një terxhuman për raste të veçanta, por këtë herë, një mjek i Aliut, i quajtur Femlario, dhe që e kuptonte latinishten, përmbushi funksionin e duhur. Kërkesa e parë e pashait ishte se përse unë kaq i ri, isha larguar nga vendi im. Shtoi pasandaj se ministri anglez, kapiteni Leake, i kishte thënë se unë vija nga një familje e madhe; dhe m’u lut të përcillja nderimet e tij për time më, dhe unë po ua paraqes ato në emër të Ali Pashait. Më tha se ishte i bindur që unë isha njeri nga sërë e lartë, ngaqë i kisha veshët e vegjël, leshrat me bukle dhe duart të holla e të bardha; nuk e fshehu që sjellja dhe kostumi im i kishin pëlqyer. M’u lut ta konsideroja si një baba, për aq kohë sa do të isha në Shqipëri, duke më siguruar se më shihte si birin e tij; në fakt, më trajtoi si një fëmijë, duke më dërguar njëzet herë në ditë bajame, sherbete, fruta dhe gliko”.

Shfaqja e maleve të Shqipërisë, “me epërsi të dukshme në bukuri, krahasuar me peizazhet më tërheqëse të Greqisë”, veçoria e zakoneve, karakteri kalorësiak i shqiptarëve, kostumi i tyre “më i shkëlqyeri në botë”, gjithçka do t’i bëjë Bajronit përshtypje të tillë që do t’i mbetet në mendje përgjithnjë. Admirimi dhe simpatia që ushqen për “bijtë krenarë të Shqipërisë” shfaqen në fjalën më të vogël që thotë. Dhe domosdo, nuk do të ishte me interes të paktë po të tregohej – përkrah kësaj simpatie dhe këtij admirimi për shqiptarët -, përbuzja e fshehur keq që i ngjallte “greku gënjeshtar e hileqar” (Child Harlod’s piligrimage, II, pasim – dhe gjetkë.) Në thellësi të zemrës së tij, lord Bajroni nuk mund t’ua falte grekëve zhgënjimin që pësoi; i mbushur tejet me kujtime nga lashtësia klasike, kishte fluturuar ai vetë në ndihmë të Greqisë gjithë entuziazëm; por kushedi sa iu desh të vuante me idealin e plagosur, kur gjeti, në vend të Akilejëve e Tezejëve siç pandehte, Tartaninë, madje pa mendjen e Tartarinit; kur gjeti, në vend të perëndive, bij të Fidias, majmunë dhe marioneta (kukulla teatri); në vend të njerëzve, papagaj; në vend të gojartëve të një gjuhe që do duhej të kishte brishtësinë e lirave dhe shkëlqimin e cimbaleve, skatostomë që venë e flasin shatra-patra një nga zhargonet më të llahtarshme, tek e quajnë edhe atë vetë lordhosss Viroonnn (Lord Bajron) – gjë që me siguri duhet ta ketë nervozuar e ta ketë bërë njëkohësisht për të qeshur; kur gjeti, në vend të athinasve të dikurshëm, banorë të rëndomtë të Athinës.

Lord Bajroni shpreh edhe më qartë përshtypjet e veta në letrën e gjatë që ai i shkruante së ëmës nga Preveza, paragrafë të së cilës po i përmendim: “I dua shumë shqiptarët; nuk janë të gjithë muhamedanë, ka mes tyre edhe fise të krishtera; por feja që kanë, nuk bën dallim të madh nga zakonet dhe mënyra e tyre e të jetuarit. Janë trupat më të mira të ushtrisë turke. Në udhëtim e sipër, kalova një herë dy ditë dhe më pas tri ditë, në një kazermë në Salonë, dhe asnjëherë nuk më kanë zënë sytë ushtarë aq të durueshëm e bindur sa ata, edhe pse kam qenë në garnizonet e Maltës e të Gjibraltarit, ku kam parë mjaft trupa spanjolle, franceze, siciliane e angleze. Asgjë nuk më vodhën dhe gjithnjë kam qenë i mirëprituri i tyre, duke ndarë me mua ushqimet dhe qumështin që kishin”. Më pas, Bajroni flet për një shqiptar i cili, pasi e bujti dhe e mikëpriti në vatrën e vet, atë dhe bashkudhëtarët e tij, nuk pranoi të shpërblehej me para; dhe kur Bajroni këmbënguli që të pranonte të paktën disa sekenë ari, shqiptari i dha një përgjigje të tillë, bukuria e së cilës do shpërfillej veç prej shpirtrash gatuar me tregti: “Dua që të më doni, e jo të më paguani”.

“I dua shumë shqiptarët”, i shkruante Bajroni së ëmës, duke shprehur njëkohësisht shkakun e një simpatie të tillë, me qëllim që edhe e ëma të ushqente dashuri për ta. Dhe ndjeni tani ironinë dhe urrejtjen e këtyre fjalëve që ai i shkruante mikut të vet Drury: “I dua grekët; janë kopukë qerratenj, me tërë veset e turqve, por pa guximin e tyre” (Letër drejtuar Drury, 3 maj 1810). Të interesuarit janë të lutur të kontrollojnë këtë thënie, ashtu sikurse edhe ato të mëparshmet.

Ja pra, si shprehej lordhosss Vrioonnn duke folur për grekët; dhe këto fjalë mund të shërbenin si pikënisje për një studim interesant e të thellë që ndoshta do nxirrte si konkluzion se, duke luftuar për një popull të përbuzshëm e të përbuzur, lord Bajroni nuk kishte në mendje veçse ata helenë të dikurshëm, krijues të Bukurisë, raca hyjnore e të cilëve prehej, e bërë hi, mbi dheun e Helladës së ripopulluar, dhe ata malësorë të Shqipërisë të cilët, të padjallëzuar në heroizmin që i karakterizonte, kishin pleksur kauzën e tyre me atë të grekëve të rremë.

(Revista “Albania”, 1897)

Kemi përmendur kohët e fundit një fjalë të lord Bajronit për grekët modernë, me anë të së cilës poeti i madh i ka karakterizuar këta të fundit si “kopukë qerratenj”. Një lexues nga Rumania na shkruan duke na u lutur që të paraqisnim pjesën ku shprehet kjo ide. Me shumë dëshirë! Por ne do dëshironim ta paraprinim pjesën e cituar nga një vërejtje. Praktika e kërkon që të jepen vëllimi dhe faqja çdo herë që përmenden autorë pak të njohur, libra të veçantë apo të rrallë. Kurse veprat e lord Bajronit, të shumëfishuara nga botime të panumërta dhe të përkthyera në shumë gjuhë hasen në tërë bibliotekat; prandaj dhe nuk e pamë të arsyeshme të bezdisnim lexuesin me citime, dhe korrespondenti ynë fare mirë do e kishte kursyer mundin për të na shkruar nëse do të kishte konsultuar botimin më të parë që do t’i binte në dorë të veprave të plota të poetit anglez.

Lord Bajroni i konsideronte grekët si “kopukë qerratenj që i kanë tërë veset e turqve por pa guximin e tyre”. Ja teksti në anglisht: “I like the Greeks, who are plausible rascals, – with all the Turkish vices, without their courage”. (The Works of Lord Byron. Ed. Joh Murray, Londres, 1898. – Letters and Journal. Vol. I, f. 266).

Ky është mendimi i Lord Bajronit në moshën njëzet vjeçare, dhe për të qenë më të përpiktë në këtë datë: 3 maj 1810. Trembëdhjetë vjet më vonë, më 28 shtator 1823, pak para se të vdiste në Misolongji, i neveritur nga poshtërsitë dhe shpirtvogëlsitë e grekajës [zuzarisë greke], poeti u jepte grekëve cilësimin “gënjeshtarë me nam”: “The worst of them, shkruante ai, is that (to use a coarse but the only expression that will not fall short of the truth) they are such damned liars; there never was such an incapacity for veracity shown since Eve lived in Paradise.” [E keqja më e madhe tek ta është (duke e thënë copë si e vetmja shprehje që i afrohet së vërtetës) se ata janë gënjeshtarë me nam; kurrë nuk ka pasur mungesë të tillë ndaj së vërtetës qëkurse Eva jetonte në parajsë]. (Botim i përmendur, vëll. VI, f. 247). (Revista “Albania”, 1905)

-Përktheu nga frëngjishtja: Monet Maneshi